Harmonie

   
Daar gingen we naar toe,  buurvrouw en ik.
Je moet er van houden, een harmonie klinkt niet altijd zoals je verwacht van een groep met die naam maar gezien mijn onbenul van muziek neem ik het voor lief. Ik weet immers niet hoe zoiets hóórt te klinken.
Bovendien werd er afgewisseld met een groot koor zodat de avond prettig verliep. Met name in de pauze was het gezellig.
Kerstsfeertje, gedimd licht, je treft iemand, praat wat, drinkt iets.
Tijdens de tweede helft verloor ik mijn belangstelling en dacht na over de kerstboom. Zetten? Niet zetten? Alleen wat prullen her en der? Heb ik de piek nog? Liggen er niet ergens waxinelichtjes?
Net voor ik een besluit nam ging iedereen staan voor de laatste ovatie, er werden bloemen aangeboden en de dirigenten bogen keurig,  precies tegelijk.
‘Jij vond het mooi hè, je luisterde zo aandachtig,’  zei buurvrouw, terug in de auto.
‘Absoluut,’  beaamde ik opgewekt, ‘muziek verdrijft al je gepieker.’ 
Morgen zet ik de boom.
==

Oudje dat van de week voorbij kwam

Malle vent

Dit liedje van Toby Rix hoorden we halverwege de jaren vijftig, waarbij broer en ik vreselijk moesten lachen.
Bij de grote broers en zussen en ouders lag Rix niet goed, ze draaiden hem weg als hij op de radio kwam.

Neemt niet weg dat we in de buurt en op school nog weken daarna dingen riepen als Malle Vent  en Kom maar bij Rosa en daar veel plezier aan beleefden.
(Je hóéft natuurlijk niet te luisteren als je er ook niets aan vindt. 😁)
–

Het originele liedje (door veel zangers op de plaat gezet, gezongen of gespeeld op gitaar)

hoor je op  https://www.youtube.com/watch?v=eyx3aYlcOgs 

door een macho zanger die er veel succes mee heeft, zo te zien.

De tekst  gaat over Rosa, een mooi meisje dat hij niet kan krijgen, te arm, en meer.

Toby Rix maakt er op zijn manier een drama van.

Ergens ver in Paraquayos
Daar woonde eens een torero
Die, al doodde hij wel stieros
Dat niet deed met echt plezieros
Daar hij in zijn hart een lid was
Van de dierenbeschermingdas
Huilde soms heel de nachtos
En dan zei zijn vrouwtje zachtos

Malle vent, kom maar bij Rosa
Heb jij weer last van die stieros
Wat een klieros zijn die dieros
Malle vent, kom maar bij Rosa
Huil maar niet of Roos wordt boos, ja
Heb jij weer last van die stieros
Wat een klieros zijn de dieros
Malle vent, kom maar bij Rosa

Op een nacht weer, zo’n benarde
Kon ie het niet langer harden
En behuilde hij met tussenposa
De pyjama van zijn Rosa
Hij bezwoer toen van zijn levos
Zijn beroepos op te gevos
Hij had het toch weer benauwd ja
En weer suste hem zijn vrouwtja

Malle vent, kom maar bij Rosa
Heb jij weer last van die stieros
Wat een klieros zijn die dieros
Malle vent, kom maar bij Rosa
Huil nou niet of Roos wordt boos, ja
Huil nou niet, niet
Daar kan ik niet tegen
Hoe heb ik zo’n vent gekregen
Ohoh jij, ik ga weer terug naar mijn moeder
En zij ging heen, heen, heen
Die arme Rosa
Bron: https://muzikum.eu/nl/toby-rix/malle-vent-ja-songtekst
===
We moeten weg, ik ga nu sluiten.
Tot morgen.
Groeten aan Rosa.
—

Het werd nooit wat met de muziek.

Een kleine jongen trommelt op zusjes hoofd.
‘Mamma,  ze heeft  mooie muziek.’
Mamma kijkt en schrikt. ‘Hoho, niet meer doen hoor.’
Ze pakt het kindje op en streelt het kleine bolletje met de bezeerde ogen.
Beteuterd kijk de jongen naar de baby.
Haar hoofd klonk zo goed, veel beter dan zijn trommel. Hij gooit de stokken weg.
‘Jammer,’  denkt mamma, hij deed het zo graag.
Ze zagen al een nieuwe Keith Moon opstaan.
Maar nee…
==

Eindeloos trimmen.

Een man zat op de sportschool.
Hij trimfietste.
Bang geworden van een indringend artikel. Róókt U? Drìnkt U ook nog? En hoeveel dan wel? Bent U kortademig? En meer suggestieve vragen die onontkoombaar uitkwamen bij een conclusie vol narigheid. Hij zou gaan lijden aan hartkwalen, longaandoeningen, vaatvernauwingen, vreselijkheden waaraan hij allemaal tegelijk zou sneuvelen tenzij hij er onmiddellijk iets aan zou doen.
Mijn god!  De woorden alleen al, ze verstoorden zijn beeld van een kalme en regelmatige toekomstritmiek.
Hij dacht na en werd zo bang dat hij zich bekeerde.
Gooide alle rookwaar weg. Kocht gezond voedsel en at alles ijverig. Maakte een rooster  voor gezonde activiteiten.
Zo werd hij veilig ouder.
Niettemin trad met de jaren lijfsverval op, sporten viel hem moeilijker.
Het gezond voedsel bekwam hem minder, zijn slijtende tanden protesteerden tegen de steenharde ontbijtbrokken en de taaie rauwe groenten. Verbolgen knersten de knieën tegen de zoevende trimfiets.
Opnieuw dacht hij na en kwam tot een revolutionair besluit: basta met gezond doen, oud word je toch.  Deze keer ging hij het er een paar jaar van nemen.
Hij kocht een uiterst geavanceerde trimligfiets, boordevol elektronica zoals zelfdraaiende pedalen en een zadel dat zich automatisch in de lengte en breedte aanpaste, bij de extra’s hoorden kussenzachte onderkniesteuntjes, een gerieflijk verend rugleuninkje en een comfortabele nek- en hoofdrol. Hij hing muziek aan zijn oren.
Het was werkelijk een genot om er op te zitten en te niksen.. Hij liet hem in de erker plaatsen, met driezijdig uitzicht op de rest van de wereld.
En zo zat hij het er van te nemen, zijn blik naar buiten verzacht door filterende vitrage, zijn handen lichtzinnig de maat slaand, voeten in vilten pantoffels kalmpjes met de trappers meedraaiend, genietend van hazenslaapjes op het gerieflijke zadel. Hij werd gelukzalig oud.
Zo oud, dat hij langzamerhand vergat waar hij was.  En wíe hij was.
Op de duur stapte hij niet meer van de fiets af, hij wist toch niet waarom.
Hij herinnerde zich zijn bed niet meer, zijn keuken, zijn toilet.
Zijn hand rustend op de startknop wiegde hij zich zoetjes in slaap op het elektronische bouwsel, almaar door en door, en sliep vast en vaster.
Zo vertrok hij, actief luierend en zielsgelukkig.
==

Kerstsfeer leeft maar 24 uur.

Of je alleen of met meerderen bent, kerks of niet,  met kerstmis in aantocht zweeft er altijd iets door de lucht.
Je ontkomt er niet aan, ook als je er niets aan vindt.
De lockdowns verpesten het behoorlijk maar er blijft iets van verwachting hangen. Vrolijk, met tegenzin misschien maar het is merkbaar.

Tot de volgende ochtend.

Dan is de magie weg.

Zolang ik me kan herinneren voelde ik het, als kind al en nu nog.

Enerzijds is het een opluchting, zodra de logé’s weg zijn vlieg ik van logeerbed naar stofzuiger en wasmachine.

Anderzijds hang ik daarna rond en zoek naar iets, ik weet niet wat.

Het zijn uren om iets anders te doen, zien, horen.

Bijvoorbeeld luisteren naar dit snelle pianostukje, gespeeld door  Yuja Wang.

Ze speelt  iets van Prokofiev

Ook als je niet van klassiek houdt is het bewonderenswaardig om te zien.

Duurt iets minder dan vijf minuten.  Daarna een zucht van opluchting: ze heeft het gehaald.
Nu is alles weer gewoon.

==

Kerstvlees

Over een week is het kerstavond.
Wij vieren alleen de avond. Met eten, en praten en drinken  en vullen eventuele pauzes op met nog meer epd.
Muziek erbij, wie weet iets op de televisie. Misschien een spelletje, kaarten of zo.
Klinkt heel decadent maar denk nou niet dat we de hele avond aan halve herten en grote kalkoenbillen zitten te knagen en daarbij liters drank erdoorheen jagen.
Vergeleken bij de reclameplaatjes doen we redelijk matig.
Grotendeels aardappel- en groentegerechten, bijgerechtjes, desserts en fruit.
En vlees, daar verheug ik me enorm op omdat ik het zo weinig eet. Rundvlees en kip. Daarbij een wijntje, misschien chardonnay, biertje. Jammie.
Zozeer verheug ik me dat ik al weken loop te likkebaarden door de slagersafdeling. Ze hebben me vast al horen smakken.
Tja.
Principes en je eraan houden, dat lukt niet altijd maar ik verzeker je dat ik ze na deze avond weer ga opbouwen.
Drie of vier keer per jaar eet ik een biefstukje als uitspatting waarbij ik het geweten troost met de gedachte: als iedereen zo weinig vlees at was er al veel gewonnen. Geloof me, als het zou smaken zou ik de koe overslaan en zelf het gras eten.
Maar ja, wie zou dan op mijn kerstmaal komen.
Kerstavond dus.
==

De pianist en ik

Een herinnering aan de brugklas,  Für Elise   een sonate van Beethoven
Een van de oudere leerlingen speelde dit  op een jaarfeest.

Na het succes van een groepje met popmuziek waarbij de Everly Brothers ons toch al enthousiast maakte werd ik bij dit pianostukje pas echt geraakt.
De simpele melodie, de pianoklanken, en vooral de pianist, ik was  compleet van de wereld. Mijn twaalfjarige hart was gelukkig sterk, ik zou ter plekke zijn neergestort overtuigd als ik was van de liefdesverklaring die de pianist me hiermee bracht.
Alle andere meiden dachten dit ook gezien het overdonderende applaus maar daar zat ik niet mee, op die leeftijd verwacht je niets, ik zou niet eens  hebben geweten wat.
Na afloop was het schooljaar ten einde en ik zweefde naar huis.
–
Later hoorde ik dat het stukje weliswaar eenvoudig klinkt maar moeilijk was om het met gevoel te spelen.
Dat had ik natuurlijk al begrepen.
=

==

Romantiek

Paradise by the dashboardlife
Bij het uitkomen van dit nummer waren we allang getrouwd en hadden een gezin. Deze plaat echter vonden we allebei zo mooi, zowel tekst als muziek, dat ik er romantische ideeën van kreeg.
‘Zullen we,’ vroeg ik man ‘naar het water rijden, vanavond als het rustig is en daar parkeren?’
‘Er is hier geen meer,’ was zijn droge antwoord.
‘We hebben de Maas. Stel je voor,’ bewerkte ik hem listig,’ achteraan op de kade, het geluid van de stroom als achtergrond….’
Geen ander antwoord dan een blik.
‘Maanlicht op de golven,’ probeerde ik nog, ‘die nieuwe jurk met schouderbandjes, and we’re glowing like the metal on the edge of a knife…’
Opnieuw een blik.
Toen kregen we de slappe lach.

===

Zo leerde je thuis

Een oud liedje, half gescheurd en verfomfaaid,  alleen de eerste regels. Ergens in een boek.  Het deed me meteen terugdenken aan de brugklas.
Het ging over een cowboy in Texas die geen Jippijee zong,  hij kon alleen jodelen. Een paar meisjes met een gitaar speelden en zongen het in de pauze.
Lachen, vonden we als 11- en 12-jarigen, dat was nog eens humor.
Ik kwam er mee thuis en zong het voor, al half wetend dat het niet in de smaak zou vallen bij mijn moeder. Zoiets voel je feilloos aan.
Ze lachte flauwtjes. ‘Mooi hoor. Leren jullie dat bij het vak muziek?’
Nou ja, wat snapte zij nou.
–
Helaas waren de anderen ook niet enthousiast.
Een broer lachte me uit, een zus te hard, een andere grijnsde alleen maar.
En ik begreep dat het simpele humor was, geschikt voor kleintjes zoals ikzelf.
Het was hard maar ja, zo ging dat, zo leerde je dat.
–
Maar toch, vergeleken bij de soldatenliedjes van broer en zijn vrienden, was het prachtig.
Die liedjes begreep ik dan ook niet.
==
King of the Road
Deze song heeft er niets mee te maken, het is gewoon mooi.
=

Vierdaagse

–
Geen kletspraat deze keer, voor degenen die er aan meedoen heb ik respect.
Niks talent voor profsport met  trainingsfaciliteiten, geen andere verdiensten dan een kruisje en het voldane gevoel: ik heb het hem (weer) gelapt.
In Cuijk zagen we elk jaar verschillende mensen doorkomen die eigenlijk òp waren maar door muziek en applaus voldoende heropbloeiden  om rechtop verder te marcheren.
De ponton over voor de laatste etappe, Mook, Molenhoek, Malden, Nijmegen. Dat besef deed wonderen.
Voor een bosje gladiolen en een paar uur bewondering.
Het zal iets doen voor iemands zelfrespect. Kan niet anders.
–