Uitstelgedrag

Grote raam lappen.  Stoep vegen. Eh, afstoffen mag ook wel een keer. Een kast opruimen. Buurvrouw bellen. Ziezo.
O ja, die vlek op het fornuis nog. Meteen een paar aardappelen schillen en groenten en waar lag dat mes nou?
Of zal ik eerst een paar boodschappen doen en gelijk bij de bibliotheek aanwippen?
Wat? Al zo laat?
Tijd voor een kopje thee.
Na een paar slokken…
….zal ik toch maar die vervelende brief afhandelen?
Neeeee, ik ben nu te moe, ik kijk er morgen wel naar.

Allemaal smoesjes om maar niet
aan dat irritante telefoontje te hoeven beginnen.
Of aan het gezeur van die brief.
Of wat dan ook.

===.

Dag zomer

Ik durf het haast niet te zeggen: ik heb het koud.
Koud?
Ja, echt.
De zomer is voorbij maar zit nog in mijn hoofd, ’s morgens trek ik automatisch een hempie aan en dunne broek en merk buiten pas dat het september is.
Het is tijd mijn hoofd aan te passen.
Het wil niet.
De herfst heeft zijn voordelen maar ik ben nog niet zo ver.
Ondanks dode bladeren en losse takken in de tuin, leeggevreten druiventrossen, uitgebloeide bloemen, regenbuien.
Hopelijk went het.
Morgen, misschien.
Of overmorgen.
==

Pakket verdwaalt in drukte

Blijkbaar is het nog steeds superdubbeldruk met de bezorging van online bestelde spullen. Te ruilen kerstcadeautje misschien?
Maandag  beloofde een winkel: vandaag voor elven besteld, morgen in huis. Het is me bekend dat dat niet altijd lukt maar toch vulde ik mijn boodschap in. Je hoopt het beste.
Dinsdag: Uw pakket is aangemeld bij Post NL.
Woensdag kwam het bericht van Post NL:  het is heel erg druk, Uw pakket komt  morgen  tussen...
Donderdag: heel erg druk, pakket komt morgen tussen…
Vrijdag: vandaag heel druk… pakket… morgen…
Ik vertrouw het niet meer en word er nerveus van.  God weet wat ze er hebben ingestopt, ik droom ervan. Krijg paranoïde ideeën over pakketjes die me vermijden.
Morgen durf ik de laptop niet te openen uit angst deze boodschap opnieuw te moeten lezen, anderzijds, stel dat het werkelijk aankomt.
OMG…
Ik zou me doodschrikken.
===

herfstbloemen

  We zullen zien  Meer dan dit wordt het vandaag niet met plaatjes en tekst.
Morgen zal ik verder zoeken.
Vanmiddag moest ik eerst een boek uitlezen, daarna een puzzel invullen, je wilt niet weten hoe druk een alleenstaande het heeft. ☻ Soms.
In ieder geval zie je nog een paar bossen dahlia’s de regen trotseren en zelfs een onderstruikje met nieuwe knoppen.
Ze doen het beter dan de tomaten die groen blijven en waarschijnlijk niet meer rijpen.
==

 

Tuinperikelen

Er zou stevig getuinierd worden vandaag, snoeien, knippen en uittrekken.
Allereerst wegschoffelen van het wilde gras dat dagelijks opkomt. Een ellende. Hoe het heet weet ik niet meer, ik noem het varkensgras. Een paar dagen niet wieden en het wortelt in Australië.
Het is weer weg, voor het oog althans, de bodem zit vermoedelijk boordevol stiekeme uitlopers, de gluipers.
Enfin, dat zien we later wel.
Toen de spirea, uitgegroeid tot een superstruik, die zou ik wel eens even in vorm knippen. Meestal een leuk klusje,  een soort grof kapperswerk.
Helaas, de ingebouwde roos was meegegroeid met keidikke en harde takken en dito doornen.  Bloedend deed ik een paar  pleisters op tot ze op waren,  handschoenen waren beter en wat denk je?
Kwijt.
Uiteindelijk vond ik een emmertje waarin drie rechtse exemplaren stonden en één linkse,  zwaar vervuild maar doordat ze knoerhard waren hielden ze stand tegen de dorens. Dat viel weer mee.
Het is allemaal  goed gekomen behalve met mijn ijver, daarmee ga ik morgen verder.
Alleen de mooiste plant heb ik nog wat water gegeven maar dat was niet veel werk.

==

Straks visite die tot morgen blijft.

Gezellig vind ik dat, samen eten, veel babbelsaus.

Bertjens gaat nu op slot en de volgende ochtend weer open.

Als we wakker zijn.

En uitgeslapen.

En niet gesmolten.

Tot dan.
==

Warmte weg. Fijn, maar toch…

Vandaag de laatste hittedag, belooft het weerbericht. We zullen zien, niets is het klimaat te gek. Ik voorzie Sinterklaas en de kerstman in een luxe resort op de Noordpool, koelers op superkracht. In ernstige bespreking over tropenkostuums.
Enfin, dat is hun zorg.
Van de ene kant is het goed dat de tropenweken eindigen, de hitte was soms zwaar.
Aan de andere kant vind ik het jammer. Natuurlijk, je zweette veel, alles plakte aan je lijf, je kwam pas tot leven in het zicht van ventilator/airco.
Maar het was het zo makkelijk.
‘Kijk niet naar de rotzooi, het is te heet om te poetsen’  was mijn mantra tegen iedereen  en  mijn matglazen spiegelbeeld.
Dat komt later wel, dacht ik erachteraan, als het frisser is.
Dan laat ik het daglicht in huis door de ramen te lappen, schep de bergen stof op, geef de vloeren hun eigen kleur terug. Misschien dat ik de keukenkastjes afdoe en een paar spinragen weghaal en zo. Ik zie wel hoe ver ik kom. Er volgen tenslotte nog meer dagen.
Morgen zal het moeten gebeuren.
Ik heb er zin in.
Nou ja, een beetje dan toch.
Eigenlijk maar een heel erg klein beetje.
Piepklein.
Ook dat zien we morgen wel.
==

Morgen is het zomer

Zet een teil in tuin of op balkon, in een kring eromheen zittend passen alle voeten erin. Of neem een emmer per persoon.
Zelf houd ik het bij het vijvertje, precies groot genoeg voor mijn schoenen want ik ga natuurlijk niet zonder.  De laatste plantenresten zijn eruit gevist, toch kan er zich altijd een koppige sliert tussen je tenen nestelen.
Dat overkwam je ook in natuurwater reden waarom ik daar nooit meer in durfde. En je had  slijmerige vissen en kikkers, slikmosselen in vieslauwe modder. We zwommen in sloten en plassen, prutpoelen en kanalen, een enkeling dook zelfs de Zaan in (met al die fabrieken, tsss),  later zwom ik alleen nog in de Maas. Dat water stoomde tenminste, vleesetende planten en gevaarlijke snoeken kregen je niet te pakken.
God weet wat de opwarming brengt, koop alvast een beschermend pak, ik voorzie  krokodillen en piranha’s in scholen Rotterdam binnenzwemmen. Meervallen zijn al griezelig genoeg met die snorrebaarden en smaken doen ze niet en…
–
Sorry. Ik verloor me in watergruwelen.
Het zomerbadje dus.
Lekker met de tenen wiebelen, spatten, magnum in de ene hand, boek in de andere, zacht muziekje erbij of vogels die voor je zingen.
Ik zie het wel zitten.
=

Hallo, de ogen doen het weer

Schermkijken is weer draaglijk dankzij een paar liter druppels.
Mooi, dacht ik, puzzels printen,  bloggen, googlen, legpuzzeltje maken, het internetleven heeft weer zin.
Blij stortte ik me vanavond vroeg op de laptop. Als eerste de sudoku printen.  Goed begin: papier liep vast.
Handleiding gezocht, instructiefilmpje bekeken. Had ik niets aan, het papier liet zich niet pakken. Dus probeerde ik het broodmes, daarna de kaasschaaf, taartmes, pincet,  bedoeld om het papier aan te duwen dan wel los te trekken maar niets hielp.
Mijn ogen traanden opnieuw, nu van drift. Als ik niet zo, eh, verstandig was had ik de printer uiteindelijk geslacht en voor de wolven gegooid.
Morgen zal ik hem uit elkaar halen,  of het helpt weet ik niet.
Bloggen is leuker.
Veel te lezen, mooie dingen. Best veel, het thuiszitten haalt de schrijf-  en fotolust boven.
De berichtenlijst is erg lang, te lang om overal te reageren/beantwoorden, ik hoop op begrip.
Morgen ga ik weer serieus meedoen, nu is het tijd voor een glas wijn en het verzetten van de klok.
Tot dan.
=

Morgen is het weekend

Nog steeds voel ik ’n beetje spanning als het bijna weekend is. Heel weinig maar onmiskenbaar.

Het uitkijken naar einde werkweek en het opgewonden gekakel met collegaatjes – misschien zie ik J, hij zou me afhalen – , die buikpijnbezorgende verwachting bestaat niet meer maar van die dubbel-opgewekte stemming is nog een spoortje aanwezig.
–
Nu vertaal ik het naar realistischer zaken.
Is er iets te doen, expositie of optreden van plaatselijke kunstenaars of koor,  shoppen over de grens, nieuw boek, asperges eten, manifestaties in het park, langdurig zaterdagontbijt met de kranten. Ik verheug me nu al.
Zijn die vroegere herinneringen echt of overdreven?
Het maakt me niets uit, ze zijn goed voor het humeur en houden de sjeu erin:
morgen is het weekend.
–