Beweegbare oren

Iemand die we kenden kon het, de oren bewegen, hij was een ware virtuoos en kon ze echt alle kanten op laten gaan behalve spitsen, waarschijnlijk bezaten ze daarvoor niet de juiste vorm.
Nooit eerder had ik dit gezien, nog steeds niet. Niet van een mens.
Je begrijpt dat we het thuis ook probeerden, maar het lukte niet. We wisten domweg niet welke spieren je daarvoor moet aanzetten. De raarste gezichten trokken we,  wenkbrauwen en neus alle kanten op, rekten lippen tot aan de nek,  helaas, de oren gaven geen krimp.
Onze moeder keek sceptisch, we lazen haar gedachte:  ‘luisteren valt al moeilijk…’
Nou ja, had ze ons de orenwiebelarij geleerd was het anders geweest.
–
Nog denk ik wel eens aan die lenige oren, afgunstig ook, het lijkt me een groot goed als je dat kunt.
Iemand de mond snoeren bijvoorbeeld, strak aankijken en druk de oren heen en weer doen. Of een agent imponeren: wat nou geen achterlicht…
Ik zou het wel weten.
Spijtig, ik kan alleen iets met mijn stem.
Soms teveel maar het haalt niet bij zwaaiende oorlellen.
===
Het bestaat echt, zie
https://nl.wikihow.com/Met-je-oren-wiebelen
–
https://www.bergmanclinics.nl/veelgestelde-vragen/1142/waarom-kan-de-een-wel-maar-de-ander-niet-z-n-oren-bewegen
==

Grote meid!

Dit bericht baby-7,3-kilo deed me terugdenken aan een moeder die ik gekend heb, zij kreeg een baby van ruim dertien pond, ook een aardig gewicht.

Ik had nog nooit gehoord van een kindje met dat gewicht en geloofde het niet.

Toen ik het babietje zag kon ik er niet bij dat het pas tien dagen oud was.
In de kinderwagen sliep een bijzonder gaaf meisje, je verwachtte dat het wakker zou worden en de armpjes naar je uitstrekte. Vergeleken met de kleintjes die ik bij broer en zussen zag was het een peuter.

De ouderen vertelden dat het vaker voorkwam, dat was nieuw voor me.

Ik wist niet of een baby van dit formaat een grote of zware volwassene zou worden, ik wist eigenlijk niets.

Wel wist ik dat ik later ook graag een superbaby zou krijgen, het leek me veiliger, je had er houvast aan.

Men lachte me uit en terecht: toen het zover was hield ik ze stevig vast.

==

Nieuwjaarsherinnering

‘Zalig nieuwjaar

mijn hand staat klaar

mijn broekzak staat open

en als je niks geven wilt

kun je naar de duvel toe lopen.’

Lang geleden maakte iemand ons wijs dat we hiermee naar familie en buren moesten gaan.
Toen mijn moeder het hoorde werd ze heel kwaad en verbood het ten strengste.
Ze hoefde niet bang te zijn, we zouden het nooit gedurfd hebben.

===

Rusland – Amerika

In de jaren ’60 werden we doodgegooid met waarschuwingen voor de Rus en het verderfelijke communisme, tot op de scholen werd er over gesproken. Chroesjtsjov bijvoorbeeld, was een crimineel die zelfs met zijn schoen op tafel sloeg uit drift. (zie onder deze post).
Rusland?  Armoede en heksenjachten op religies, was het minste wat we hoorden.
Amerika? Dat was pas je ware, eerlijk, betrouwbaar, het land van beloften, de teneur van Amerika-adepten.
Tot zover.
Verstand van politiek had ik toen al niet.
Toch hoorde je het een en ander.
Mijn moeder was geen communist maar hield ons voor dat Amerika ook niet helemaal eerlijk was.
Schoonmoeder bezwoer dat niemand  bang hoefde te zijn want ‘grote honden bijten elkaar niet‘ en ‘Amerika had teveel praats’.
Intussen heb ik geen moeder en schoonmoeder meer.
Wie zal me nu geruststellen?

=====
Uit Historiek
Een bekend incident rond Nikita Chroesjtsjov was het schoenincident in 1960, die zijn collega’s opnieuw deed twijfelen aan Chroesjtsjovs intellectuele welzijn. Op 12 oktober 1960, tijdens de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties, gedroeg Chroesjtsjov zich opstandig door eerst met zijn vuisten en daarna met zijn schoen op de tafel te rammen, zodat andere afgevaardigden zich niet verstaanbaar konden maken. De Sovjet-delegatie droop af met het schaamrood op de kaken. Een president die zo uit zijn slof schoot ging menigeen te ver.
===

Familie

Er rende een schaapje voorbij, vrolijk mekkerend, broertjes en zusjes liepen mee.
Na een tiental meters verscheen moeder schaap. Ze blaatte chagrijnig, die ongehoorzame kinderen ook. Een paar ijverige zussen vergezelden haar.
Na nog meer meters sukkelden enkele oude schapen erachteraan. Ze hijgden zonder stem.
Grootmoeders, grootvaders, buren en oudtantes.

Een wolf bekeek de stoet, likkebaardde, aarzelde en keerde zich af.
‘Ik zou er best een lusten’, zei hij, ‘maar dan krijg je meteen de hele familie op je nek.’
==

Het was een jammerlijk persoon…

…de jongen die dacht dat hij alles wist.
Wacht even, ik wil niemand kwetsen.
Het zou net zo goed een meisje kunnen zijn. Man of vrouw of queer persoon. Iemand herkent zich misschien al is dit een bedacht verhaaltje en dat zou onterecht zijn.
Ook loop ik het risico zelf een bekende voor mijn geestesoog te krijgen, iemand die, eh…
Beter is het me te verschuilen achter een vreemd wezen, een sprookjesfiguur?
Wolf? Prinses?
Buitenaardse?
Godenfiguur?
De laatste lijkt me wel wat, in de Griekse (verder kwam ik niet) mythologie rommelden ze maar an met hun geslachtelijke kunsten, ze vermomden zich als stier of maakten  halfgoden wanneer ze hun zinnen op een mens hadden gezet en meer van dat.
Maar nu.
Door de lange inleiding ben ik de plot kwijt.
Zaten de Griekse godencapriolen in de weg.
Heb ik natuurlijk willen laten zien dat ik er weet van had. Niet in de gaten hebbend dat ik zelf de persoon kan zijn van de eerste zin.
Dan zou een vroeger verwijt van mijn moeder op waarheid berusten: ‘jij denkt alles te weten maar je snapt niet veel….’  Zelden was ik zo diep verontwaardigd, veertien jaar en te worden afgeserveerd als een klein kind.
Verwarrend allemaal maar het verhaal is nu toch al verknoeid.
Geeft niet.
Morgen kan ook nog.
==

Gedachtenstop

Dat lijkt me rustgevend.

Niet dat ik diep nadenk, het is meer een kwestie van piekeren.

Ligt er nog kaas in de koelkast

dacht ik echt zo pinnig over de kerk

waarom lukt een verhaal niet meer

en de rijmelarij is ook prut tegenwoordig

ik heb geen goeie broek voor de film

en meer van die onnuttige dingen.

Alsof ik niet zonder kaas kan
of de kerk wakker ligt  van mij

en een nieuwe broek die film mooier maakt.

Waarom denk ik dan zo?

Simpel, het overvalt me.

Niet druk genoeg met huishouden, zou schoonmoeder zeggen.

Ga er uit, zou moeder raden.

Neem een biertje, zei een zus.

Daar denk ik dan weer over,
die adviezen.
==

Principetrouw

Feministe in hart en nieren.
Dat ben ik al had ik er niets aan.
Er mee naar buiten treden had geen zin,
er zaten geen jongens op school.
Vader vond het flauwe kul.
Moeder ging het te ver.
Broers en zussen vertelde ik niets, ze zouden me uitlachen.
Echtgenoot begreep me niet.
De kinderen ook niet.
Honden, hamsters en katten verstonden me niet.
De buurkat evenmin, hij is een schooiende kater.
Nog steeds ben ik het,
feministe in hart en nieren.
Inwendig.
==

Amaryllis en oude planten

Een knoeper als deze kwam ik niet eerder tegen tot ik laatst bij iemand dit wonder zag, maar liefst negen bloemen zaten er in.

Ik moet toegeven dat het bijzonder mooi was.
Het is jaren geleden dat ik er zelf een had, ik wist niet eens dat ze nog bestonden. Andere oude planten als geraniums zet ik wel in de tuin maar binnen? Neuh…
Nog zie ik de begonia’s van mijn moeder, begonia’s en nog meer begonia’s, kennelijk hadden ze de beste overlevingskansen. Met van die minibloemetjes want het waren arme jaren, alles was klein.
Toen kwam er een aronskelk, dat scheen jaren vijftig in de mode te zijn, grafbloemen.  Ze was  reuze trots als er een bloem in kwam.
Ook zag ze ergens een ‘prachtige hangplant’, die kwam aan de muur te hangen, een hertshoornvaren, een afschuwelijk ding met lange uitstekende bladeren als een gewei. Tja, zij vond het mooi en daar ging het maar om.
Het verschil in jaren werd alleen al in de keus van kamerplanten duidelijk, ook bij schoonmoeder.
Wat een vreselijke smaak hadden de mensen toen, denk je dan.
Wat een vreselijke smaak hebben die frollie tegenwoordig, zei schoonmoeder.
Wat de nazaten zullen denken is te voorspellen maar dat doet niets af aan deze superamaryllis.
==

De groeten!

‘Zullen we?’ ‘Moet dat?’ ‘Kom nou mee, ze vraagt altijd naar je.’
Traag trekt hij zijn sloffen uit.
Zij draagt de tas, de andere hand aan zijn arm.
Hij beide handen in zijn zakken, toonbeeld van weerzin.
‘Heb je wel alles uitgedraaid?’ ‘Ja man, drie keer gecontroleerd.’
‘En de kat nog buiten gezet?’  ‘Dat zag je toch zelf.’
Ze kijken rond, stoppen voor een woonwinkel.
‘Mooi hè, die grote bedden.’ ‘Hm. Staat het slaapkamerraam wel open?’
Geen antwoord.
‘Zeg vrouw, dat raam…’ ‘Dat weet je toch, dat doe ik elke dag.’ Zeur niet zo, zegt haar gezicht.
‘Kom nou, straks missen we de bus.’ ‘We hebben nog een kwartier.’
Hij zucht.
Zij zucht.
‘Ik ben benieuwd hoe het met moeder is, vorige keer leek ze ’n beetje in de war.’ ‘Dat zien we gauw genoeg en kunnen we weer naar huis.’
‘Nou zeg, wat ben je weer vriendelijk. Was dan thuisgebleven.’
De bus stopt, deuren gaan open.
‘Stap nou in, ze wachten, héla, wat ga je doen??”
‘Naar huis, de groeten aan je moeder.’
==