Tienertijd

Bij het bekijken van vroegere foto’s bekruipt me nog steeds een licht gevoel van spijt.
Om het onnozele, het niet beseffen dat je helemaal niet zo lelijk, raar, stom,  en achterlijk was. Je was  nodeloos ongelukkig, zo zonde van de tijd .
–

Ik was de tiener die zich overal voor schaamde.

Te dun, te lang, lelijk, niet vlot, blijven zitten in de brugklas, in Brabant aangekomen was ik meteen het langste kind van het dorp, wat heet, van de regio. Compenseren kon ik alleen met leren maar ik had een hekel aan school.
–

Echtgenoot herkende het.
Hij zat vol puistjes (zei hij) en voelde zich altijd de mindere van rijkere boerenzonen die  pronkten met betere fietsen. Hij compenseerde door het hardste te lopen met voetbaltrainingen en later topscorer te worden, al was het  van het vijfde of zesde elftal..
–

Als bezadigd echtpaar bekeken we de foto’s, bespraken die tijd van onzinnig verdriet.

En dan deed een verlaat complimentje goed, al was het duizendmaal gezegd.

‘Zie je nu wat een mooie jongen je was?’

‘Weet je wel hoe goed je er uitzag?’

Maar toch, het spijtgevoel raak ik niet kwijt, niet helemaal.
=

Tachtig plus

Al poetsende kwam ik in de badkamer.
Daar zag ik dat de wastafelspiegel achterstevoren zat. Ik wilde hem al uit de klemmen halen en terughangen maar stopte.
Beter eerst vragen.
‘Die spiegel zit verkeerd om,  zal ik hem terugdraaien?’
Ze wuifde afwerend. ‘Alsjeblieft niet.’
Later miste ik het keukenspiegelje. En het kannetje met bruinsel waarin ze haar kam doopte.
Er begon me iets te dagen.
Bij de koffie vroeg ik het op de man af, ze gaf rechtstreek antwoord.
‘Ik wil die lelijke kop niet meer zien.’
‘???Maar…’
‘Nee, dring niet aan.’
Ik vroeg alleen nog ‘Vindt U het echt zo erg om ouder te worden?’
Ze knikte slechts.
Even later: ‘Ik vind het vreselijk.’
Ik kon alleen maar haar hand pakken.
–
Niet verzonnen.
==

Simon, blind date

Spannend was het.
Al vroeg ze zich af of het verstandig was, een wildvreemde man van wie ze zich geen voorstelling kon maken. R. kon wel zeggen dat hij uiterst betrouwbaar was maar over het uiterlijk hield ze zich op de vlakte. Ze had vooral benadrukt dat ze hem een lieve vriendin gunde.
Ze nam aan dat R wel wist dat ze niet met een broodmagere ribbenkast of een ouwe speknek moest aankomen maar nu, nu ze wachtte en de tijd haar opvrat werd ze zenuwachtig.
Simon was geen slechte naam maar wat als hij scheel omhoog keek? Een bochel had? Extreme stinkvoeten?
Hoe haar houding te bepalen?
Ze zuchtte. Het duurde te lang, zou ze niet beter naar huis gaan? Besluiteloos keek ze rond. Een etalage vertoonde halloweenpakken, de een nog akeliger dan de ander, met puisten en bloed.
Had ze daar maar eerder aan gedacht, een grap was misschien aardig geweest.
Voetstappen naderden, achter haar stopten ze.
Ze draaide zich om en schrok bij het zien van een afstotelijke man.
‘Ga weg, ik wacht op iemand.’ Ze rilde, lelijker masker had ze niet eerder gezien.
Ze staarde naar de vreemde combinatie van gewone kleding bij een zwerenkop met spookogen.
Het wezen keek haar aan. ‘Dat weet ik. Ik ben Simon. Kom, we gaan thuis een glas drinken.’
Kon ze dat wel doen? Iemand die met een griezelmasker naar een afspraak ging, was dat niet raar? Maar R kende hem en zij was vertrouwd.
Onwilig liet ze zich bij de hand nemen.
Hij bracht haar naar zijn woning, noodde haar aan tafel en schonk wijn in.
‘Santé.’
Ze proostten.
‘Wil je je masker niet afdoen? Of is het schmink?’
Hij lachte. Zijn mond trok scheef. ‘Dat kan ik niet doen.’
‘Waarom niet? Dit is geen halloweenparty.’
Hij zweeg.
Ze dronk haar glas leeg en stond op.’Hiervoor ben ik niet in de stemming. Welk adres is dit?’ Ze toetste een taxicentrale in.
Hij gaf het haar en zweeg opnieuw.
Iets in zijn oogopslag raakte haar. ‘Bel me voor een nieuwe date. Oké?’
Hij knikte.
De taxi was er. In een impuls liep ze om de tafel en zoende hem op zijn haar.
‘Dag Simon, tot ziens.’
Even leek het of hij haar tegenhield, ze wachtte, zijn hand viel neer.
–
‘Hallo R, met mij. Als je nog eens wat weet met die Simon. Ik heb het een kwartier met hem uitgehouden. Hij had een afschuwelijk halloweengezicht en weigerde het weg te wassen, ik….’
‘Ach, ik hoopte toch zo dat je begrip zou hebben.’
‘Waarom? Zijn gezicht willen zien, dat is toch normaal? Is hij zo lelijk?’
‘Hij…’
‘Nou, wat is er dan?’
‘Hij was niet geschminkt.’
–

Foto

“Er moet een persoonlijk fotootje komen op je weblog, dat vinden de lezers leuk”
Misschien is dat zo. Maar er kleven ook nadelen aan, heb ik dat niet al eerder uitgelegd?
Hij kan te onaantrekkelijk zijn waardoor de aanstormende lezer onmiddellijk verder zapt: zal de rest ook wel niks zijn.
Hij kan te mooi zijn, waardoor een bladeraar niet meer aan lezen toekomt en zwijmelend de tekst vergeet.
Hij kan te oud zijn, waardoor enerzijds lezers onder de negentig afhaken en anderzijds de eeuwelingen zich gaan verlekkeren op een manier die gevaarlijk is voor hun gezondheid.
Hij kan te jong zijn waardoor de gedachte aan een kleuterschool opkomt.
Hij kan te blond zijn waardoor een bijnalezer denkt een stom stuk onder ogen te krijgen.
Hij kan te, ja, hij van alles te zijn en daarom begin ik er niet aan.
–