Over godsdienst

In een oud (katholiek) kerkboek las ik een vermaning van Paulus:
U bent nu bekeerd,  laat U zich niet meer leiden door de stomme afgoden, met een uitleg over het verschil tussen deze en de ware god.  Inwendig lachte ik erom, het leek op neringnijd en misschien was het dat ook.

Voorheen hadden we het vaker over deze en andere geloofszaken, al of niet serieus.

Over waarden en invloeden van religie. De grens die haast niet te trekken viel tussen kerkfatsoen en gewoon burgermansnetheid.

Opgegroeid zijnde tussen diverse kerken zagen we overeenkomsten en verschillen. En de dominante aanwezigheid van het geloof op onze eigen katholieke school.

Maar wat we ook opnoemden, we ontkwamen niet aan herinneringen, om de voorgeschreven handelingen kun je nog met ironie spreken maar bijbelse opvattingen raak je niet kwijt.  Geboden bijvoorbeeld. De symboliek van het vasten, in meerdere kringen gebruikelijk.  En meer.

Over atheïsme en agnosticisme spraken we natuurlijk en de redenen hiervoor, maar ook het aanhangen van die gedachten kon niet uitwissen: we waren katholiek. Of gereformeerd. Of wat dan ook.

Je raakt het geloof gewoon niet kwijt.

Soms vrees ik daarvoor.
Dat ik in een vlaag van verstandsverbijstering een heilig leven wil leiden in een klooster. Zo’n strenge orde waarbij je niet mag praten achter een voordeur met tralies.

Grote lappen wasgoed uitwringen. En ik daar maar heilig wezen op mijn oude dag.

God bewaar me!
=

Hoe kan ik een weblog bijhouden…

… als ik niets  snap van de nieuwe aanwijzingen en telkens de foto kwijt ben?
Zal het ooit lukken? Morgen?  Volgend jaar? Ik bid.
Eerst nog even in oude stijl deze foto van de restjes in de achtertuin, de struiken komen hopelijk wat bij als er zon komt.
Dit is alvast iets fleurig.
Iedereen weet: er gaat niks boven eiges.

 

 

 

 

 

 

 

 

Huisvrouwen

Er kwamen plannen bij me op toen ik de zon zag.
Zal ik gaan huishouden, ramen open gooien, vloeren doen?
Je begrijpt de oude mop: even gaan liggen, dan gaat zoiets snel over.
Toch was ik half en half serieus.
Op mooie dagen denk ik nog steeds aan enkele van de vroegere kennissen. Zij wasten  gordijnen, lapten ramen, zetten de laarzen in het sop, schrobten de schuur, maaiden het gras, poetsten of hun leven er vanaf hing,  want ‘met het zonnetje erbij werkt het beter.’
Ze hadden vast en zeker gelijk.
Ik dacht daar anders over. Liever genoot ik van de fiets in de buitenlucht en poetste als het nodig was, daar had de zon niks mee te maken.

Soms voelde ik me dan schuldig, de blikken van een paar ‘echte’ huisvrouwen  waren dodelijk.
Of jaloers.
Gelukkig  groeide ik daar overheen.
Maar nog steeds komt het bij me op als het mooi weer is: eigenlijk zou ik de ramen moeten doen of zo.
Heel eventjes.
Ik raak het nooit helemaal kwijt.
Rotwijven.
=

Eén moment van onoplettendheid

Proefstukjes, ideeën, vondsten en dergelijke.
Oud (ong. 1940) filmpje overstroming Katwijk bij Cuijk, een vroegere woonplaats.
Interessant artikel ontheemdenopvang in Mariëndorf na de Tweede Wereldoorlog.
Carnaval in vroeger tijden, onthullend verslag van een paar mensen.
Over scheldwoorden als droldrie. (Voor nietwetenden: drolderie-van-Krommenie).
Enzovoorts.
En, ook niet onbelangrijk, een lange linkenlijst tevens leeslijst.
–
Al dit soort dingen en (voor mij) waardevolle informatie zet ik in Concepten van gmail.
Die ik zonder nadenken heb verwijderd, ik zag het te laat om te corrigeren.
Het staat niet in de prullenbak of bij trash en andere labels, het is voorgoed kwijt.  Geen backup. Geen juist antwoord op Help.
Stom en jammer.
Je doet er veel moeite voor en bent het in een kwart seconde kwijt.
Snik.
=

Colavlees

Komt het door de winter? De sneeuw? Mankeer ik iets aan mijn systeem?
Heb ik tè lang op groenten geleefd?
Hoe dan ook,  ineens heb ik verschrikkelijk veel trek in cola-vlees.
Het is al een paar jaar geleden dat we het aten, tis echt lekker, je werd er ook warm van (van binnen) en de smaak is anders. Dan wat?
Valt niet uit te leggen. Af en toe moet je het eten. Fijn mals rundvlees en cola, de rest weet ik niet meer.
Maar nu.
Het recept is verdwenen. Niet te vinden in de kookboeken en keukenkasten, niet in de Dikke Van Dam, zelfs geen half-leesbaar vodje vond ik nog. Alles, echt àlles heb ik uit kast en dressoir gehaald, tot de laatste verdwaalde dobbelsteen.
Groot is het gemis, niet te geloven dat ik het zolang zonder heb kunnen stellen.
Uiteindelijk zocht ik op google en daar waren een paar recepten die misschien de moeite waard zijn.
Ik ga ze proberen maar met pijn in het hongerend hart.
Dit zijn ze:
https://www.smulweb.nl/recepten/959969/Cola-marinade
https://www.ah.nl/kookschrift/recept?id=197328
Stilletjes hoop ik dat een van de lezers een rund-cola-recept heeft.
Ik weet niet of ik het einde van de winter haal zonder dat.
Met patat kan ik me troosten maar niet een heel seizoen.
—

Waar is….

En wéér was er iets kwijt.
Ik miste de kleine koekenpan, een groot mes, een tafelmes en en een koffiemok.
De pan was gauw gevonden, die stond op de gewone plek. Ik had er overheen gekeken.
De koffiemok had ik ook gauw te pakken, stond nog buiten met een dessertbordje (had ik nog niet gemist) en het tafelmes. Samen met een verfrommelde tissue.
Het grote mes echter baarde me zorgen. Ik kon me met geen mogelijkheid herinneren waar ik dat gelaten had.
In gedachten ging ik terug. Sla gesneden en een ui, de gewone dingen, maar hoe ik ook piekerde, er verscheen geen mes.
Vreselijke visioenen kwamen op.
Bewustzijnvernauwing en iemand doodgestoken? Kat geslacht? Waarschijnlijk niet, er waren geen bloedspatten.
Beginnende aftakeling? Heb ik met het mes boodschappen gedaan? En waarom? Heeft iemand het me afgenomen? Dan kon ik elk moment de politie verwachten.
Onder bed verstopt in een vlaag van paranoïa?
Een dievende onverlaat die nu rondsloop om me te vermoorden?
Moe van dit achterlijke denken kreeg ik eindelijk een logische inval: de vaatwasser, er valt wel eens wat tussen de rekken.
Daar lag het mes. Op de bodem.
Pffffffff.
Ik had een ontspannen boek nodig om bij te komen.
–
Het is niet dat ik een chaoot ben, integendeel, alles heeft een vaste plaats.
Het is gesuf. Lees ik een boek dan vergeet ik de tijd en andere dingen. Waarschijnlijk heb ik een paar hoofdstukken gelezen voordat ik de afwas opruimde.
Ik geef het node toe maar mijn moeder had wel ’n beetje gelijk als ze me een doos zonder deksel noemde.
Maar misschien leer ik nog bij.
—

Hoe te zeggen…

Er zit me iets dwars.
Ik zit er vol van en kan het haast niet onder woorden brengen maar zal het proberen.
Het staat me tegen, zo ontzettend tegen dat, eh, ja, hoe moet ik dat nu uitleggen, het onbeheerste gedrag dat  tot narigheid leidt.
Maak je niet dik, zegt men, maar dat is te gemakkelijk en stemt me treurig.
Misschien kan ik het beter recht voor zijn raap zeggen, ik ben er ziek van en móét het kwijt.
Die veel te grote portie patat van vanavond. Met dubbel mayonnaise.
–

Zeer dikke mist

De wereld kromp, werd klein en kleiner tot alleen ik leek te bestaan.
Eenzaam stond ik daar in het vage licht van een versluierde zon. Fiets aan de hand, niet wetend welke kant ik op moest. Door rond te kijken was ik uit balans, alle richtingen zagen er eender uit, zelfs boven en beneden konden verkeerd zijn.
Wat te doen.
Ik voelde met mijn handen of er iets te leunen viel, een boom, muur, wat dan ook. Niets. Op de tast zette ik de fiets op de standaard en liet me voorzichtig zakken op verdwenen grond.
Dan nam ik de tas van het stuur. Maar…wat.. zelfs die zag ik niet meer, in het wilde weg graaiend vond ik hem, zocht naar het mobieltje, toetste 112. Er gebeurde niets.
Mijn hand verdween, ik pakte hem met de andere die ik ook niet meer zag. Alles weg, de wereld, telefoon, ikzelf.
Gespannen zweefde ik in het niets, wachtend op licht? Godot? Hulp?
Het duurde lang.
Veel later, ik was al bijna voorgoed opgelost, werd het helder, nevelen verdunden, contouren werden zichtbaar.
Ik stond op en zag de omgeving verschijnen.
Opgelucht herkende ik mijn achterdeur en keukenraam.
Ik stond op de stoep.
–

Staatsloterij. Trekking 10 oktober.

–
Ze lagen niet op de vaste plek.

Ook niet er vlak naast. Erachter. Op de plank daarboven.
Zul je net zien: valt er een goeie prijs op, zijn ze kwijt. Of is het andersom?
Kan je ze niet laten zien bij de verkoper, word je niet geloofd, ga je het half miljoen missen, kom je getraumatiseerd bij de huisarts die niet weet wat hij met je aan moet, stuurt je door naar een riagg of zoiets, krijg je een assistent van de hulp van de invaltherapeut die je verwijst naar een opvangcentrum, valt een oversekste  gerontofiel je aan…..  mijn god.
…….
Ze zijn terecht. Ik win € 3,50.
–

Alle foto’s en krabbels verdwenen.

Van de een op de andere dag;  alle opnames en schetsjes van vóór eind augustus.

Meteen  bij AGV gekeken en bij McAfee – geen virusmeldingen, alle updates zijn  uitgevoerd, ook die van W10 heb ik  gecheckt.
Het is een raadsel; teksten en formulieren zijn er nog, ook de verhalen en gedichtjes. Die waren kennelijk niet interessant genoeg of juist wel, kwestie van bekijken.  Animaties zijn eveneens blijven staan, wie snapt dat nog?

Van de foto’s is het jammer, er waren veel vakantieplaatjes. Opnames waar ik aan hechtte, aan die van Ierland en Frankrijk in het bijzonder.

Babyplaatjes van mezelf had ik niet maar het is een droeve gedachte dat ik ze had kunnen hebben en nu kwijt zou zijn. Snik.
Bij deze weblog is nog een klein voorraadje, dat is een minilichtpuntje.

Ik moet op een verborgen knop hebben geklikt, dat hoop ik tenminste. In theorie kan hem dan terugvinden.
Stom:  het eeuwigdurende plan om te backuppen hoef ik nu niet meer uit te voeren.

Deze heb ik nog, je ziet dat ik het verdriet voorzag.☻

snik