Kat lag in het groen.

Elegant luierend op het zachte gras,  decoratieve bloemetjes om hem heen, passende neutrale achtergrond.

Een beeldige pose, uiteraard.
Genietend sloot hij af en toe de ogen.
Plotseling een geritsel achter het doek, Kikker boog zich eroverheen.
‘Haaai,’  klonk het schel, ‘kun je het een beetje volhouden?’
–
Kat opende zijn ogen, bekeek het beest met vermoeide ergernis. Kurristes, dacht hij.

Kikker grijnsde. ‘Wil je niks zeggen? Zal ik een lied voor  je  zingen?’

Hij wachtte niet op toestemming.
‘Al le katten die zijn lui, daarom zijn de meesten dik, ze hebben allemaal een tik, en vaak een kwaaie bui…’

Kat hield zich doof.

Dus zong Kikker door. ‘… slijmen bij het personeel, uitgesproken amoreel,   en ontzettend arrogant, maar nog stommer dan de krant…. ‘

Nu keek Kat  verbaasd op.
Hij? Dom? Daar moest hij eens diep over nadenken.
Straks, eerst zijn namiddagdut afmaken.
—

Kikker begreep de reactie, hij verdween en smoesde met collega’s.

s Avonds klonk het Kikkerkoor,  kwakend.

‘Alle katten die zijn lui…’

Maar Kat hoorde het niet.

Hij sliep languit op het bed van zijn eerste lakei.

Daar lag een zachtglanzend sprei in de kleuren die zo goed stonden bij zijn mooie vacht.
======

Herfst

Genietend van de najaarszon zitten ze daar, niet meer zo piep, des te genoeglijker.

Ze neemt een voorzichtig slokje, ‘lekker, die verse thee. Lust jij nog wat?’

Hij is zachtjes ingedommeld en hoort haar niet.

Ze raapt de krant die van zijn schoot gleed en laat haar ogen over de koppen gaan.

Dan slaat ze om en ziet een bekende naam.
Ze stoot haar man aan, ‘kijk jij es, zie ik dat wel goed?’

Hij schrikt, ‘wat isser dan?’

Ze  schuift hem de krant toe en wijst.

Hij zet zijn bril recht  en leest hardop  Toch nog onverwachts is van ons heengegaan, onze geliefde Oom Gerrit….   Nounou, dat is toch wat. Heeft al zijn geld hem niet kunnen redden.’
Hij leest het nog een keer.
‘Geliefde’, spot hij, ‘ze konden hem wel doodkijken.  Het is ze aardig gelukt.’

Ze zwijgen.
‘Denk je dat we een kaart krijgen?’ vraagt ze.

‘Een kaart?  Die hebben het te druk met het tellen van de erfenis.’

Opnieuw vallen ze stil.

Ze staat  op.

‘Ik ga naar binnen, het wordt rillerig.”

=

In de bonen.

Het was een natte dag.
Een dag om binnenklusjes in te halen.
Dat deed ik dan ook. Vloeren dweilen, keuken, een paar deuren, tussendoor wat eten, ik vergat de tijd en  was  tevreden.
Nog een keer  koffie en de dag was om.
Na het Journaal zocht ik iets leuks op de tv, kon niets vinden,  er klopte niets van de programmering, ook de papieren gids zat fout.  En de krant nog erger.
De krant? Hoezo de krant, die komt toch nooit op zondag?
Maar…
Toen drong het tot me door: het is pas zaterdag.
Het ís dat het me vaker overkomt, anders zou ik denken dat ik verkindste.
=

Vermakelijke herinnering

Voor me liggen twee kranten.
Telegraaf (los nummer) en NRC (weekend abonnement).
Prompt denk ik aan een paar vroegere opmerkingen van broer, zus en manlief.
Ze leven niet meer maar ik hoor het ze weer zeggen.
Zus – wat moet jij met die Telegraaf?
Broer – je hebt zeker de geldpest.
Echtgenoot – toch mis ik De Gelderlander.

Dat laatste stak me.
Man was een liefhebber, een echte krantenlezer.
Dacht ik hem te verrassen met extra leesvoer…
==

De dingetjes die je meemaakt als je nooit meer wat meemaakt.

Een van de glazen viel uit mijn leesbril.
De mevrouw naast me had plakband en een schaar, zo kreeg ik weer beter zicht. Handig op een tekenclub.
—
De cv monteur die ik bestelde heeft weinig tijd. Na drie telefoontjes belde hij terug en beloofde te bellen als hij tijd had.
–
Na ettelijke klachten over een krant krijg ik binnenkort uitsluitsel. Hoop ik
–
Laptop ging wat stroef.
Geen nood, ik nam de tablet. Die ging ook stroef.
Telefoon dan maar?
Die was solidair met de anderen.
–
Gelukkig lagen er een paar nieuwe boeken.
==

Internetbaby

Op een dag werd de baby eindelijk geboren.
De ouders verheugden zich zeer, ze hadden zo lang gewacht.
Dag en nacht appten ze, mailden, belden, naar iedereen die lezen en luisteren wilde, om de voortgang te melden.
‘We zijn 720 gram aangekomen, baby beweegt, buikomvang is zowat onmeetbaar, hartje klopt, we luisteren met de smart. Echt, er is contact…‘
De laatst opmerking deed hier en daar een wenkbrauw fronsen.
Contact? Was dat niet verregaand? Waren ze een beetje, eh, Interofiel?
Ouderliefde in deze tijd, besloot men, pappa en mamma leefden met de  telefoon in de hand.
Daarna hoorde niemand iets meer.
Ook niet na de bevalling. Geen beschuit met muisjes, uitnodiging, zelfs geen advertentie.
Alleen een stukje in een krant.
‘geschokte ouders krijgen baby met netwerkstekkertjes in plaats van teentjes….’

==

De een is de ander niet.

Echtgenoot keek televisie en las tegelijkertijd de krant terwijl een kop koffie voor hem stond. Naast hem lag de hond. Door een plotselinge beweging stootte de hond tegen de tafel, kopje bleef staan maar lepeltje vloog eruit. Voordat het de grond raakte had hij het al gevangen, teruggelegd en las verder. Niets aan de hand.
—
Met één oog keek ik naar de tv. Met het andere op een cryptogram, potlood in de aanslag. Een boek lag naast me.
Ik nam het boek op waarbij het potlood uit mijn hand viel en op de tafel verder rolde. Verwezen keek ik het na tot ik zag dat het net niet op de grond viel, toen pas pakte ik het weer op. Sukkelig als gewoonlijk.
–
Meteen was ik terug in kindertijd, die doos-zonder-deksel.
Man daarentegen bleef alert als hij altijd was. Reflexmatig reageerde hij op dit soort ongelukjes en ook bij ernstige voorvallen kon ik op hem rekenen.
Hoe kom je bij elkaar, denk je dan, zo verschillend te zijn.
Hij geloofde niet in toeval, ik vroeg me af welke factor dan wèl meespeelde bij het koppelen van ons.

==

Bekentenis

Ik heb een fobie, niet ernstig,  meer een 50%-fobietje.
Niettemin een lastig ding waar ik vaak hinder van heb. Te vaak.
Dan staat hij onverhoeds voor mijn neus, getriggerd door een miniem dingetje en bedreigt me. Niet echt natuurlijk maar zo voel ik het.
En ik durf dan niets te zeggen terwijl ik heel hard zou moeten roepen : Verdwijn, ga je ergens anders verlekkeren aan arme bange oude vrouwtjes die zich niet kunnen verweren enz. enz.
In plaats daarvan keer ik me sullig af en zet de radio luider, neem een boek, aardappelbak, stofzuiger desnoods, tot hij afdruipt en ik hem kan vergeten tot de volgende keer.
Die komt meestal als ik er niet op bedacht ben. Sla ik de krant open en wat denk je?? Precies.
Vanmiddag gebeurde het met een streekblad en daar stond hij in, ik ben er nog ondersteboven van en heb het resoluut verscheurd en bij het oudpapier gegooid.
Natuurlijk zeg ik niet wie of wat het is, ik ben niet gek.
Alleen maar fobisch.
=

Dierenprivacy

‘In België krijgen de dieren recht op privacy’ aldus de telegraaf
Niet iedereen is gecharmeerd van het idee, zie de dagelijksestandaard
Het zal er voor de bezoekers van dierentuinen misschien anders gaan uitzien, verwacht men.
Ik weet het niet, zomin als ik weet hoe het zit met die behoefte van het dierage.
Van je eigen beestjes merk je het wel. Een hond zou nog in zijn diepste dromen geaaid willen worden, veel katten daarentegen zoeken wel degelijk een afgezonderde plek op.
Muizen en spinnen zijn zeer op hun privacy gesteld.
Alleen als ze dringend de kamer moeten oversteken vertonen ze zich en rennen met een noodgang naar de overkant.
Ik heb ze wel eens nageroepen: ‘Waar is de brand?’ maar ze gaven geen antwoord.
Zou ik ook niet doen als iemand met een opgerolde krant en hamer klaar stond.

Paarden en koeien worden juist graag betrokken bij de mens.
Toen we nog fietsten mochten we graag een gesprek met ze aangaan, meestal kwamen er zoveel bij staan om mee te kwebbelen dat het hek bezweek en we de boer opriepen alle dieren weer te vangen. Het was spannend, zwaaiend met lasso’s en zo.
De beesten praten er nu nog over.
–
Overigens is het idee niet nieuw, getuige dit stukje uit 2010 in scientias
Ook werd er in 2016 gepleit voor het weghalen van vogelwebcams
Waarschijnlijk is er vaker melding van gemaakt.
Tot mij dringt het nu pas door.
Alsnog mijn excuses aan alle introverte dieren.
===

Kort lontje

Vanmorgen weer geen krant. De zoveelste keer en toen, nog wat na-ijlend van verkoudheid, werd ik overdreven kwaad. Woest blafte ik tegen de klachtenlijn, die zei niets terug wat me nog kwaaier maakte voordat ik op een stoel neerviel..
–
Het wordt tijd dat ik mijn lontje opnieuw laat verlengen.

Maar ik durf het niet meer te vragen.

Een paar jaar geleden kreeg ik al eens een nieuwe, dit zou de derde worden.Toen ik Petrus vanmiddag appte antwoordde hij dat ‘…een normaal mens zijn hele leven met één lont deed. En dat verzoek betr. je geheugen was ook al zoiets brutaals…’

Hij keek er zo minachtend bij dat er een barst in het scherm kwam. Meteen vloog ik op en wees: ‘Ziet U dat? Was dat nou nodig?’

Hij haalde zijn schouders op. ‘Zeur niet vrouw, je hebt zelf ook barstjes en meer dan een.’

Tja. Nou. Beschaamd bood ik excuses. Meteen was de barst weg.

‘En val me niet meer lastig,’ kwam er achteraan.

Eigenlijk heeft Petrus harder een verlenging nodig dan ik.

Nu zoek ik een andere ingang naar god, hij zal toch wel een achterdeur hebben?

In twijfel brieste ik, zachtjes nu.
Misschien moet ik meer geduld hebben, oefenen in verdraagzaamheid. Maar dat duurt zo lang, ik heb geen zin om heropgevoed te worden laat staan door mezelf.

Intussen gekalmeerd greep ik naar de de krant die er niet was. Berustend pakte ik de andere.

Hm. gele hesjes, nog steeds de pietenkwestie, Marrakesh-pact, staking Parijs en meer.

Waar maak ìk me dan nog druk om.

Petrus kan barsten.

==