De dingetjes die je meemaakt als je nooit meer wat meemaakt.

Een van de glazen viel uit mijn leesbril.
De mevrouw naast me had plakband en een schaar, zo kreeg ik weer beter zicht. Handig op een tekenclub.
—
De cv monteur die ik bestelde heeft weinig tijd. Na drie telefoontjes belde hij terug en beloofde te bellen als hij tijd had.
–
Na ettelijke klachten over een krant krijg ik binnenkort uitsluitsel. Hoop ik
–
Laptop ging wat stroef.
Geen nood, ik nam de tablet. Die ging ook stroef.
Telefoon dan maar?
Die was solidair met de anderen.
–
Gelukkig lagen er een paar nieuwe boeken.
==

Internetbaby

Op een dag werd de baby eindelijk geboren.
De ouders verheugden zich zeer, ze hadden zo lang gewacht.
Dag en nacht appten ze, mailden, belden, naar iedereen die lezen en luisteren wilde, om de voortgang te melden.
‘We zijn 720 gram aangekomen, baby beweegt, buikomvang is zowat onmeetbaar, hartje klopt, we luisteren met de smart. Echt, er is contact…‘
De laatst opmerking deed hier en daar een wenkbrauw fronsen.
Contact? Was dat niet verregaand? Waren ze een beetje, eh, Interofiel?
Ouderliefde in deze tijd, besloot men, pappa en mamma leefden met de  telefoon in de hand.
Daarna hoorde niemand iets meer.
Ook niet na de bevalling. Geen beschuit met muisjes, uitnodiging, zelfs geen advertentie.
Alleen een stukje in een krant.
‘geschokte ouders krijgen baby met netwerkstekkertjes in plaats van teentjes….’

==

De een is de ander niet.

Echtgenoot keek televisie en las tegelijkertijd de krant terwijl een kop koffie voor hem stond. Naast hem lag de hond. Door een plotselinge beweging stootte de hond tegen de tafel, kopje bleef staan maar lepeltje vloog eruit. Voordat het de grond raakte had hij het al gevangen, teruggelegd en las verder. Niets aan de hand.
—
Met één oog keek ik naar de tv. Met het andere op een cryptogram, potlood in de aanslag. Een boek lag naast me.
Ik nam het boek op waarbij het potlood uit mijn hand viel en op de tafel verder rolde. Verwezen keek ik het na tot ik zag dat het net niet op de grond viel, toen pas pakte ik het weer op. Sukkelig als gewoonlijk.
–
Meteen was ik terug in kindertijd, die doos-zonder-deksel.
Man daarentegen bleef alert als hij altijd was. Reflexmatig reageerde hij op dit soort ongelukjes en ook bij ernstige voorvallen kon ik op hem rekenen.
Hoe kom je bij elkaar, denk je dan, zo verschillend te zijn.
Hij geloofde niet in toeval, ik vroeg me af welke factor dan wèl meespeelde bij het koppelen van ons.

==

Bekentenis

Ik heb een fobie, niet ernstig,  meer een 50%-fobietje.
Niettemin een lastig ding waar ik vaak hinder van heb. Te vaak.
Dan staat hij onverhoeds voor mijn neus, getriggerd door een miniem dingetje en bedreigt me. Niet echt natuurlijk maar zo voel ik het.
En ik durf dan niets te zeggen terwijl ik heel hard zou moeten roepen : Verdwijn, ga je ergens anders verlekkeren aan arme bange oude vrouwtjes die zich niet kunnen verweren enz. enz.
In plaats daarvan keer ik me sullig af en zet de radio luider, neem een boek, aardappelbak, stofzuiger desnoods, tot hij afdruipt en ik hem kan vergeten tot de volgende keer.
Die komt meestal als ik er niet op bedacht ben. Sla ik de krant open en wat denk je?? Precies.
Vanmiddag gebeurde het met een streekblad en daar stond hij in, ik ben er nog ondersteboven van en heb het resoluut verscheurd en bij het oudpapier gegooid.
Natuurlijk zeg ik niet wie of wat het is, ik ben niet gek.
Alleen maar fobisch.
=

Dierenprivacy

‘In België krijgen de dieren recht op privacy’ aldus de telegraaf
Niet iedereen is gecharmeerd van het idee, zie de dagelijksestandaard
Het zal er voor de bezoekers van dierentuinen misschien anders gaan uitzien, verwacht men.
Ik weet het niet, zomin als ik weet hoe het zit met die behoefte van het dierage.
Van je eigen beestjes merk je het wel. Een hond zou nog in zijn diepste dromen geaaid willen worden, veel katten daarentegen zoeken wel degelijk een afgezonderde plek op.
Muizen en spinnen zijn zeer op hun privacy gesteld.
Alleen als ze dringend de kamer moeten oversteken vertonen ze zich en rennen met een noodgang naar de overkant.
Ik heb ze wel eens nageroepen: ‘Waar is de brand?’ maar ze gaven geen antwoord.
Zou ik ook niet doen als iemand met een opgerolde krant en hamer klaar stond.

Paarden en koeien worden juist graag betrokken bij de mens.
Toen we nog fietsten mochten we graag een gesprek met ze aangaan, meestal kwamen er zoveel bij staan om mee te kwebbelen dat het hek bezweek en we de boer opriepen alle dieren weer te vangen. Het was spannend, zwaaiend met lasso’s en zo.
De beesten praten er nu nog over.
–
Overigens is het idee niet nieuw, getuige dit stukje uit 2010 in scientias
Ook werd er in 2016 gepleit voor het weghalen van vogelwebcams
Waarschijnlijk is er vaker melding van gemaakt.
Tot mij dringt het nu pas door.
Alsnog mijn excuses aan alle introverte dieren.
===

Kort lontje

Vanmorgen weer geen krant. De zoveelste keer en toen, nog wat na-ijlend van verkoudheid, werd ik overdreven kwaad. Woest blafte ik tegen de klachtenlijn, die zei niets terug wat me nog kwaaier maakte voordat ik op een stoel neerviel..
–
Het wordt tijd dat ik mijn lontje opnieuw laat verlengen.

Maar ik durf het niet meer te vragen.

Een paar jaar geleden kreeg ik al eens een nieuwe, dit zou de derde worden.Toen ik Petrus vanmiddag appte antwoordde hij dat ‘…een normaal mens zijn hele leven met één lont deed. En dat verzoek betr. je geheugen was ook al zoiets brutaals…’

Hij keek er zo minachtend bij dat er een barst in het scherm kwam. Meteen vloog ik op en wees: ‘Ziet U dat? Was dat nou nodig?’

Hij haalde zijn schouders op. ‘Zeur niet vrouw, je hebt zelf ook barstjes en meer dan een.’

Tja. Nou. Beschaamd bood ik excuses. Meteen was de barst weg.

‘En val me niet meer lastig,’ kwam er achteraan.

Eigenlijk heeft Petrus harder een verlenging nodig dan ik.

Nu zoek ik een andere ingang naar god, hij zal toch wel een achterdeur hebben?

In twijfel brieste ik, zachtjes nu.
Misschien moet ik meer geduld hebben, oefenen in verdraagzaamheid. Maar dat duurt zo lang, ik heb geen zin om heropgevoed te worden laat staan door mezelf.

Intussen gekalmeerd greep ik naar de de krant die er niet was. Berustend pakte ik de andere.

Hm. gele hesjes, nog steeds de pietenkwestie, Marrakesh-pact, staking Parijs en meer.

Waar maak ìk me dan nog druk om.

Petrus kan barsten.

==

The day after

Bwham dreunt het. En nog eens en weer,  langzaam afnemend geratel.
Versuft steek ik mijn hoofd uit het dekbed. Vuilniswagen?  Op nieuwjaarsdag?
Ik schuif het dekbed opzij en kom overeind, moeizaam, pfff, zeker teveel gedanst.
De wekker. Focussen lukt niet goed, of toch. Half elf nog maar.
Ah, vandaar het ongemak, het was al licht toen ik mijn bed in rolde.
Ik moet naar de badkamer. Dat eerst.
Gapend raap ik meteen de krant.
Het voorpaginanieuws, hmmm, vuurwerk, drank, vechtpartijen.
Ineens het besef:  krant? vuilniswagen?
Verdwaasd staar ik naar de datum. Dinsdag 2 januari.
Maar, de oudejaarsparty… en toen…..
Krijg nou wat, de eerste dag van een nieuw jaar al verslapen.
Dan de goede voornemens ook maar overboord.
–

De daas is dood.

Languit op de ligstoel, profiteren van een echte zomerdag. Dacht ik.

Vijf hele minuten.

Toen verscheen er een paardenvlieg in mijn blikveld, een soort daas, een lange met grijzige strepen, ja die, wiens familie me al vaker roodgenopt had gebeten.

Geschrokken greep ik me vast aan mepper en krant. Hij rondde een flinke bocht  en dook op mijn blote voeten. Ik schopte en hij vloog naar mijn hoofd waarop ik in zijn gezicht hoestte en hij bezwijmd op de armleuning viel.

Maar dan.

-Ik moet bekennen dat ik insecten makkelijk dood mep of plat trap behalve als ze te groot zijn. Ze knerpen onder je schoen of soppen een lijkvlek in de krant waardoor je letterlijk denkt aan moord en bij het bekijken van de drabbige substantie waan je je een dierenbeul. –

Wat nu te doen met het flauwgevallen beest.

Met de mepper veegde ik hem op de krant en liep ermee naar de kliko, daar mocht hij uitzieken.  Halverwege echter bewoog hij weer, paniekerig liet ik hem vallen en sloeg alsnog met de krant.
Te hard, zo bleek.
Het nieuws was bijna  in tweeën en de daas in soepvorm,  losgerukte pootjes plakten op Brexit, saillant detail.
–
Zoiets was het

–

Morgen is het weekend

Nog steeds voel ik ’n beetje spanning als het bijna weekend is. Heel weinig maar onmiskenbaar.

Het uitkijken naar einde werkweek en het opgewonden gekakel met collegaatjes – misschien zie ik J, hij zou me afhalen – , die buikpijnbezorgende verwachting bestaat niet meer maar van die dubbel-opgewekte stemming is nog een spoortje aanwezig.
–
Nu vertaal ik het naar realistischer zaken.
Is er iets te doen, expositie of optreden van plaatselijke kunstenaars of koor,  shoppen over de grens, nieuw boek, asperges eten, manifestaties in het park, langdurig zaterdagontbijt met de kranten. Ik verheug me nu al.
Zijn die vroegere herinneringen echt of overdreven?
Het maakt me niets uit, ze zijn goed voor het humeur en houden de sjeu erin:
morgen is het weekend.
–

Week van de poezie

Speciaal voor deze dagen teruggevonden.

Op het zomerzand
van Ameland
lag een natte krant
nogal onthand
je kon hem haast niet lezen.
_____
De zon bescheen
een handgemeen
in Amstelveen
waarbij een been
gebroken lag te wezen.
_____
Het nat verdampte:
… kogel schampte
… sportschoen stampte
… been verkrampte
het nieuws was nu volledig.
_____
Een kouwelijke jutter
-eigenlijk een vutter
arm en almaar blutter-
ontstak met veel geschutter.
de krant. Die brandde vredig.
©