Alleen langs een muur op het zuiden
maar het is een beginnetje, voorproefje, aanzetje,
noem het wat je wilt, van de lente.
En van de hark, schoffel, bezem, schop
en tuinzin in bloemetjes en bijtjes,
nieuwe planten,
blote benen,
buiten zitten met
ochtendkofifie,
middagthee
avondwijn -biertje,
boek of babbeltje
en zo….
===
Toen vanavond de bel ging schrok ik, zo laat nog.
Voorzichtig liep ik naar de voordeur. Door het gordijn schemerde een silhouet dat me bekend voorkwam, nu durfde ik te roepen. ‘Wie is daar?’
‘Ik. Maak alsjeblieft open.’
Aha, een bekende, ik liet hem binnen.
Die goeie ouwe weerwolf, zo lang niet meer gezien. Hij zag er belabberd uit.
‘Goh, jou was ik bijna vergeten. Hoe is het met je? Kom erin, ik zal koffie zetten.’
‘Koffie? Heb je niets sterkers? Iets van rood?’
‘Je weet dat ik geen bloed schenk en het mijne krijg je ook niet maar ik heb nog bloedwijn.’
Zielig knikte hij. ‘Doe maar.’
Ik bekeek hem nog eens. Hij was zijn flair kwijt, was verouderd, had een ingevallen gezicht.
‘Alles goed met jou?’ vroeg ik. ‘Waar was je de laatste tijd, ik kwam je niet meer tegen in mijn verhaaltjes.’
‘Kan niet meer, zoek een ander.’
‘Maar… hoe bedoel je, wat is er aan de hand,’ drong ik aan.
Diep zuchtend kwam zijn antwoord.
‘Ik ben oud, de tandarts …’
‘Ik ook. En?’
‘…ik kan niet meer bijten, niet met gevoel….’
Ik wachtte.
‘…niet met een kunstgebit.’
===
Vanavond vroeg naar bed met de gedachte aan morgenavond. Er komt bezoek dat blijft slapen en dan weten we het wel.
Beginnen met koffie, nog een kopje? nee doe mij maar iets sterkers, wijntje? biertje? fris? zogenaamd getwijfel….
Zo gaat dat.
Het wordt veel gepraat, afwisselend ernstig en met humor, alles wordt besproken van boeren tot de Webb Telescoop, bee-enners worden afgebrand of juist opgehemeld, familieperikelen opgehaald, kortom, een gemiddelde verjaardagsavond.|
Op voorhand, donderdag ben ik pas jarig maar dat maakt het niet minder gezellig.
Je begrijpt dat ik mijn krachten spaar, deze avonden zijn me veel waard. Ik wil bij de les blijven tot de laatste minuut.
Tot overmorgen.
==
Dit kreeg ik toegestuurd.
Iets om over na te denken: zouden we een sportief ploegje bij elkaar krijgen? 🤔
==
Zonnetje, droog, ideaal buitenweer.
Aan de voorkant (zuidwest) kon het vest uit ondanks de wind.
Het werkte lekker, droge grond waarvan polletjes en sedum makkelijk bij elkaar te harken waren.
In de achtertuin daarentegen, op het noordoosten, voelde je de straffe wind en, geloof het of niet, in het vijvertje blijft al een paar dagen een laagje ijs liggen.
Huiverend trok ik het vest weer aan en zette me ijverig aan het wieden en steken en stenen opgraven. Het hielp enigszins maar koud bleef het, met name aan de schaduwkant.
Bitter beklaagde ik me. ‘Seniore weduwe sloopt zich met hark en schoffel, in de kou…’
Na een uurtje nam ik pauze en luisterde naar het nieuws over de Oekraïne. Toen geneerde ik me voor het zelfbeklag.
Ik weet wel dat dit soort vergelijkingen mank gaan aan realiteit maar het kwam bij me op. Daarbij: ik hóéfde niet buiten te werken, de mensen in het oorlogsgebied hebben deze luxe keuzes niet.
Als boetedoening liet ik de koffie staan en maakte het klusje af waar niemand wat aan heeft.
Daarna zocht ik giro 555 op.
Ik hoop maar dat daar wèl iemand wat aan heeft.
==
Kijkend naar Ilja Gort krijg ik trek, ik lust ook wel een glas wijn.
Maar er staat niets in de koelkast en kelder.
Nou ja, een biertje is goed genoeg.
Ach, ook niets.
Jammer, dan maar thee.
Je raadt het al…
Er is wel thee maar niet de donkere earl grey die ik graag drink.
Nog één poging: koffie.
Daar zijn altijd een paar soorten van, ik neem de oplosmocca en spuit er een dot slagroom op.
Die drink ik nu en proost op mezelf.
Letterlijk een bakkie troost.
Hmmm, dat doet een mens goed.
Lekkerrr.
==
Geen QR – op terras – in de zon – jasjes open – cappuccino – appeltaart – blije mensen…
… en pinnen mocht ik binnen.
==
Echtgenoot keek televisie en las tegelijkertijd de krant terwijl een kop koffie voor hem stond. Naast hem lag de hond. Door een plotselinge beweging stootte de hond tegen de tafel, kopje bleef staan maar lepeltje vloog eruit. Voordat het de grond raakte had hij het al gevangen, teruggelegd en las verder. Niets aan de hand.
—
Met één oog keek ik naar de tv. Met het andere op een cryptogram, potlood in de aanslag. Een boek lag naast me.
Ik nam het boek op waarbij het potlood uit mijn hand viel en op de tafel verder rolde. Verwezen keek ik het na tot ik zag dat het net niet op de grond viel, toen pas pakte ik het weer op. Sukkelig als gewoonlijk.
–
Meteen was ik terug in kindertijd, die doos-zonder-deksel.
Man daarentegen bleef alert als hij altijd was. Reflexmatig reageerde hij op dit soort ongelukjes en ook bij ernstige voorvallen kon ik op hem rekenen.
Hoe kom je bij elkaar, denk je dan, zo verschillend te zijn.
Hij geloofde niet in toeval, ik vroeg me af welke factor dan wèl meespeelde bij het koppelen van ons.
==
En weer een dag niet aan de toetsen.
Internetverbinding werd gecontroleerd, iets meer snelheid zou fijn zijn.
Dus kwam er iemand met zijn drieën.
Het werd een dag met koffie, eten, praten. Tussendoor werd het euvel verholpen en toen was het plotseling avond zodat er weer koffie werd gezet waarna we de apparaten controleerden en praatten. Je begrijpt….
En zo ist gekomen.
Intussen wachten er opnieuw lange lijsten in de inboxen.
Alleen op Bertjens ga ik reageren en dan is het slaaptijd, ik gaap nu al.
De overige meldingen ga ik morgenochtend nakijken, nu heb ik er geen puf meer in. Van praten word je moe, haha.
Allemaal een fijne avond nog en alvast welterusten.
Droom alsjeblieft niet van de hitte in West-Canada en -Amerika, je zou in je bed verbranden. Vreselijk idee.
===
Zo lang niet gezien, we kwamen uit op ongeveer zeven jaar. Er was telefonisch contact maar dit was het echte werk.
En wat krijg je dan, zoals heel vaak met broers en zussen: je praat gewoon verder alsof je elkaar gister nog trof. Het zal dezelfde afkomst zijn, je hebt eendere meemaaksels en herinneringen en weet waarover de ander het heeft.
Ook spraken we over de oorlog, ze is van 1936 dus wist ze nog ’n beetje van de laatste jaren. Je hoort het vanuit een heel ander perspectief dan die van ouders en ouderen. Mijn moeder vond de kou het ergste van de beruchte winter ’44-’45, zus wist daar niets meer van.
Zondag komt er opnieuw visite.
Het kan. De kamer is groot, met mooi weer zetten we tuinstoelen uit elkaar, de taart smaakt evengoed.
Enfin.
Behalve het bezoek van koffie voorzien houd ik me voorlopig gedeisd.
Eerst afwachten of het virus niet opnieuw toeslaat.
–
Een van de beste versoepelingen is het heropenen van de bibliotheek.
Reikhalzend kijk ik er naar uit, die mis ik heel erg. e-Books kunnen het gemis van papier niet helemaal goedmaken.
Ik snap trouwens niet waarom de bieb op slot moest, een plek waar de meeste mensen op zichzelf zijn, zelfs aan de koffietafel zit ieder met een eigen boek of tijdschrift.
Nog een paar dagen…
=
BERTJENS 