Principetrouw

Feministe in hart en nieren.
Dat ben ik al had ik er niets aan.
Er mee naar buiten treden had geen zin,
er zaten geen jongens op school.
Vader vond het flauwe kul.
Moeder ging het te ver.
Broers en zussen vertelde ik niets, ze zouden me uitlachen.
Echtgenoot begreep me niet.
De kinderen ook niet.
Honden, hamsters en katten verstonden me niet.
De buurkat evenmin, hij is een schooiende kater.
Nog steeds ben ik het,
feministe in hart en nieren.
Inwendig.
==

Even iets anders. Over glazen.

Na een grotemensenverjaardag slopen broer en ik ’s morgens naar de keuken waar de lege glaasjes stonden te wachten op de afwas. Op een hoge richel die ons niet tegenhield, we trokken er een stoel bij en snoepten de laatste druppels van jenevers met suiker, zoete bessenwijn, advocaat, boerenjongens en zo. Tot Moe ons terug naar bed stuurde. Ze was heel boos maar kwam nooit op het idee de glaasjes in een bak water te zetten.
Naar verluidt deden andere kinderen dit ook.
—
Ergens ooit las ik iets over alcohol en hersenen, de smaak ervan blijft voor altijd in het geheugen. Ik weet niet hoeveel waarheid er in schuilt.
Het wil zeggen dat, wanneer een kind of baby alcohol proeft, het als basis kan dienen voor  een drankverslaving:  elke nieuwe slok wordt  door de hersenen herkend en als bevredigend ervaren tot iemand niet meer zonder kan.
Het klinkt plausibel, zij het dat alcohol ook voor anderen een leuke ervaring kan zijn en niet tot een verslaving leidt.
–
Als genoemde stelling waar is, kan iemand dus alcoholist worden buiten zijn/haar schuld. Een akelig idee maar het is niet uitgekomen.
In dat geval hadden veel verslaafden naar de ouders kunnen wijzen: we konden er niets aan doen.
Dat zou een moderne verdediging zijn geweest.
===

Uit oud koffieboekje

Ongeveer 20 jaar geleden uitgegeven, bij opruimen weer in handen gelopen.
(vergroten: ctrl en scrollen)

Lente is…

…een oude pioen die uitkomt, nu ongeveer dertig cm hoog.
Die heb ik alvast uit de grond gekeken.
Niet te geloven, een struik van minstens tien jaar oud waar nog elke zomer  een paar bloemen aankomen.
Je zou plant willen worden om op hoge leeftijd zo uitbundig aan het bloeien te slaan.
De kinderen die hij(zij?) hier en daar heeft uitgezet doen het ook goed, ze zijn nog  steeds groot en dat niet alleen, er komen weer jonkies bij, ik zag een paar rode punten opkomen. Veel meters verderop.
Ik hoop maar dat ze de dahlia’s niet in de weg staan.
Dat zijn eigenwijze oudjes die laten blijken dat ze de meeste rechten hebben, geen blaadje minder!
En denken dat ze de mooiste zijn met hun pronkerige koppen die overal bovenuit steken. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen ze eruit te gooien.
Ja, tuinieren kan een bedenkelijke zaak zijn voor een amateur.
Je ziet het niet natuurlijk meer.
==

Met blote biene naar bed!

Ach ach, wat waren ze toch simpel, die ouwe opa’s.

Een straf, noemden ze dit en kleintjes liepen er in.

De Tientonen, ook zoiets. Die zaten in de sloot onder het kroos en konden je pakken. (tonen was Hollands voor tenen).

Pas op voor de bed-uul, hoorde ik een Brabantse vriendin haar kinderen waarschuwen, toen al oubollig.

Tja.

Hier dacht ik aan toen we spraken over een andere herinnering, van een kennisje dat haar kind  dreigde: beter je best doen of je hoeft nooit meer naar de tandarts, ik sla ze er allemaal uit.

Nounou, dat kwam hard aan, we wisten niets te zeggen en vonden het keihard. Tot we het kind zagen grijnzen, het lachte de moeder finaal uit.

We zuchtten van opluchting.

_

Tijden veranderen.
Ik weet niet of kinderen nog steeds vermaand worden met fictieve engerds, het zal in dat geval iets zijn uit de E-sectie.  Een muilworm met grote tanden, creeps die je Instagram leeghalen, valse lurkers, ik roep maar wat.
Of wordt er teruggegrepen op Sinterklaas en zijn Pieten?
=

Zomaar een sprookje, het betekent niets

Er was eens een echtpaar zo mooi,  zo liefdevol, je zou het niet geloven.
Met verrukkelijke kinderen en wonderlieve huisdieren.
’s Morgens had hij een baan en ’s avonds had zij er een, om de beurt voor het gezin zorgend, eens als ze waren over de taakverdeling.
Ze waren gelukkig.
Totdat…
… een knappe maar hebzuchtige heks rondwaarde, op zoek naar iets nieuws. Ze bekeek het echtpaar.
Ze gaf niets om gezinsgeluk maar deze mooie man wilde ze.
Verleidelijk ronkend op haar bezemsteel loerde ze door het raam.
Zong zoete liedjes in de nacht.
Smekend.
De man bracht de dagen vaker veilig thuis door, hij werd gevaarlijk warm als hij de knappe heks hoorde. Hij bekende zijn vrouw dat hij liever trouw bleef maar die heks was te toverachtig om te ontwijken.
De vrouw bedacht iets.
‘Het is riskant, zei ze ‘maar dit kan zo niet blijven. Ga haar vannacht tegemoet en blijf stilstaan. Kijk haar niet aan, anders ben je verloren.’
Hij ging.
De heks gilde verrukt, trok hem mee.
Hij keek smekend achterom, ‘…één keertje…’ en bezweek.
Bedroefd keek zijn vrouw hen na, ze mompelde iets.
Het was beslist een vloek, in twee minuten waren man en heks verschrompeld tot brandnetels.
==

energie-rage-mop

‘Duurzame energie uit een box ter grootte van een accu? Dat klinkt te goed om waar te zijn...’

Toch wordt het beloofd, lees het in  http://www.bloom-box.nl/nld/

Over vijf tot tien jaar zal het in elk huishouden staan, verwacht men.

Nu is nog een beetje duur, $ 750.000.

Voor dat geld koop ik liever een compleet huis-met-kachel.
–

Herinnerd, een rage in de brugklas.

Flesje cola, 1 of 2 aspirines erin, schudden, laten bezinken en opdrinken.

Dan werd je high, zei de een.

Nee, sexy, zei de ander.
Nee, wild, aldus de volgende.

Alleen een paar jongens probeerden het uit. Nooit meer wat van gehoord. Van de uitwerking, bedoel ik.
Mijn kinderen lachten zich ziek om zoveel onnozelheid hetgeen me argwanend deed vragen of zij een beter middel kenden?
Geen antwoord.
–
Een coronamop heb ik niet voorhanden, althans geen goeie.
Een oudje van Max Tailleur is ook wel aardig. Uit 1972 dus je mag hem antiek noemen.

Schelden

Er stond een jong gezin voor de winkel.
Donkerharige kinderen, moeder met hoofddoek.
Het jongetje wees naar de mand met gekleurde ballen die buiten stond, het meisje reikte er al naar. Moeder schudde nee en trok de kleintjes mee verderop, een gewone  gezinssituatie.
Plots een loeiharde kreet:  BEDELAARS.
We keken op, zagen een jochie dat wees naar het gezin en opnieuw schreeuwde: BEDELAARS.
Toen zag hij dat wij hem boos aankeken en fietste razendsnel weg. Het gezin was al verdwenen.
De vrouw naast me riep hem na:  ‘Heb je zeker van jullie pap geleerd?‘ Hij hoorde het niet.

Nu weet ik wel dat dit weinig voorstelt vergeleken bij haatuitingen op twitter e.d.  Ook in  grotere plaatsen in de omgeving zijn we wel wat gewend.
Hier was het zo onverwachts, een ventje van hooguit tien met een halfwas fietsje, op een stil dorpsplein. Misplaatst eigenlijk.
Zo’n rotkoppie met brutale ogen maar zo heb ik het waarschijnlijk wìllen zien.
==

.

Heel Holland Bakt

Daar kijk ik graag naar.
De deelnemers zijn gewone mensen, je kunt met ze meeleven zonder je belazerd te voelen.
Bij bee-enners voel ik dat wel door de nepperige humor, ze ‘doen’ hun grappen en oeps-foutjes. Dat zou niet erg zijn als ze echte acteurs waren maar soms lijken ze van een b-garnituurtje. Of verderop het abc in.
Het kan ook anders zag ik gisteren, er was de nieuwe serie Langs de Rijn,  gepresenteerd door Huub Stapel en dat is wèl een goede acteur, hij deed tenminste vrij normaal.
Misschien een kwestie van smaak.
–
Daarna Andere Tijden Sport, een nostalgisch programma.
Om de sport geef ik geen zier maar ik zie meteen mijn man voor me die nu al rechtop zou gaan zitten, ‘dat weet ik nog...’ roepend.
Sportkijkers zijn in hun enthousiasme net kleine kinderen, iets wat hij mij verweet als ik keek naar Maya de Bij van wie niemand kon ontkennen dat ze echt goed was.
Ook dat was een smaakkwestie.
Waar we niet uitkwamen en een beetje melig ruzieden hetgeen uiteindelijk leuker was dan Sport en Maja samen.
Echtelijke neptwisten.
Bijna net zo goed als Bakkend Holland.
==

Ik leef mee

Er hing een geur sigaren en cognac. Het overviel me bij het lezen over een bruiloft.
Nou weet ik wel dat mijn verbeelding gauw op hol slaat maar dit ging me te ver, ik lag in bed!
Anderzijds vind ik het juist lekker om me in te leven. Zoals er gezwijmeld wordt bij plaatjes van poesjes, hondjes en ander dierlijk liefs zit ik ademloos boven vertellingen met beeldende taal. Ik ben geen filmfan maar stel me voor dat kijkers hetzelfde ervaren.
Soms charme, soms keiharde rotzooi. Ziekte, ellende en dood horen daar ook bij.
Met die laatste onderwerpen is het oppassen, is de sfeer tè indringend dan voel ik me niet lekker en roep mezelf tot de orde: stel je niet aan.
Je kunt nu eenmaal niet alle narigheden uitbannen, ook niet in films en romans. Zelfs veel kinderen lezen en zien liever zieligheden, enge dingen en opwinding.
Met elkaar in tegenspraak is het wel: ontspanning dient levensecht te zijn, op zich al een contrast voor velen.
Maar ja, een ‘gewoon’ leventje is niet veel aan, dat hebben we thuis meestal ook.
==