Vraagje

Heel lang geleden las ik een boek over de Britse koninklijk familie.
Het gezin was afgetreden of afgezet en woonde vanaf dat moment in een eengezinswoning. In een doodgewone wijk.
Een intrigerend gegeven.
Ik weet niet of het een roman was of als satire bedoeld.

Door gezinsdrukte kreeg ik het niet uit en vergat het. Tot jaren later.  Her en der vroeg ik het maar niemand kende het boek, ook in de bibliotheek niet.
Op Internet vind ik het niet, onder verschillende noemers geprobeerd.
Mijn vraag is:
Kent iemand dit boek of schrijver/ster,  misschien een artikel over dit onderwerp?
===

Alles welbeschouwd…

…denk ik nu makkelijker over bloggen.
Ik zeg het maar even, iemand zou eens denken dat ik langzamerhand wegdrijf van Internet. Niet onlogisch. De laatste tijd was er een pauze, ik was niet lekker, had stukkende instellingen. Weer  even niet lekker.
Voor meer van deze oorzaken hoop ik gespaard te blijven maar op zijn tijd wat afstand nemen is me goed bekomen.
Niet dat ik het druk heb met andere dingen, ik ben ten slotte gepensioneerd.
Maar toch merk ik dat, bijvoorbeeld, de hobbyclub belangrijker is geworden. Boeken meer aandacht krijgen, cryptogrammen me meer boeien dan ze al deden
Zal het de leeftijd zijn? Misschien ben ik intussen een bezig besje geworden, doende  met  getuttel zonder dat ik er zelf erg in heb.
Zo ja,  dan moeten de spijkerbroeken de deur uit, sportschoenen en gympies met blote voeten zijn passé, leggings, make up en kleurspoelingen gaan de belt op.
Het zal toch niet….
Je begrijpt: ik overdrijf een beetje. Beetje veel.  Dat houdt de sjeu erin. Is een variant op het gezegde ‘als je je niks verbeeldt ben je ook niks.’
Ergo.
Ik blog nog even door, ik hoop heel lang, over alles wat me invalt zoals de zomerse foto die ik tegenkwam,  van tien jaar geleden en waarbij  we een gesprek hadden over watermisbruik  en de boer zich verdedigde en de ander…. laat maar.
Als ik daar zin in heb.
Dit was het voor vandaag.
==

Luie stoel?

Avond.
Lekker onderuit, beetje lezen, beetje cryptogrammen, beetje tv kijken. Koffie, thee, iets sterkers misschien.
Na een paar minuten een appje. Gezellig, ik app terug, over en weer nog een paar woordjes en tot volgende week.
Journaal gemist, tablet openen voor laatste nieuws.  Daarna een kort spelletje en nog een en nog ééntje.
Paar woorden puzzelen.
Laptop meldt zich.
Ziggo met aanbieding van smart Wifi pods, weg ermee. Meteen de nieuwe ziekenfondspremie bekijken en meer van dat.
Afsluiten.
Verder met lezen.
Mooi boek van Krauss.  Taai, toch interessant, ik ben al op de helft.
O jé, bijna vergeten,  nog even iets vragen, ik toets in ….
–
Zo gaat het niet vaak maar er zijn dagen dat ik denk: het zou je baantje maar wezen. En dan zoom ik niet eens.
Soms belt  ook nog iemand met  de oude huistelefoon.
Tja.
En toch zou ik het niet willen missen.
==

Internet, de ultieme vrijheid

Wat zouden het voor mensen zijn op social media, die -anoniem- andere mensen stijf schelden, voor rotte vis uitmaken, ze de meeste smerige zaken toewensen, met de dood bedreigen? Ik bedoel niet alleen de hopeloze moslims tegen  ( lale-gul-) , lui van alle rangen en standen doen het.
Af en toe wordt er een opgepakt, iemand die sylvana-simons dood wilde hebben maar zich niet voldoende had afgeschermd.
Het zijn maar een paar voorbeelden van slachtoffers en, ook zo typisch, het zijn veelal vrouwen. Dat zegt iets over de daders. Iets ouderwets, bijna achterlijks.
–
Ik las dat iemand het geintjes noemde die uit de hand liepen.
Een ander had het over ergernis of verontwaardiging.
En dat men impulsief reacties plaatste.
Ook dat er nette mensen en hooggeplaatsten aan meededen, alsof het dus acceptabel zou zijn.
Er zijn groepen en fora waarin ze elkaar opjutten.
Toen las ik van ‘zo niet bedoeld’, ‘had er spijt van’.
Tja. Daar hebben de slachtoffers niets aan.
–
Je kunt daders zielig vinden, tragisch, gemankeerd, gefrustreerd, onvolwassen en meer van dat.
Ze zijn in mijn ogen gewoon laf, buitengewoon laf.
Ik vraag me af wat die lui deden in de tijd vóór Internet.
==

Late avond

Wat zal ik doen
nog even kijken
nog een glas
of bezwijken
voor’t matras?
Eerst nog even
in gedachten
iets beleven
en verwachten
dat het iets bijzonders was?
Ik neem een boek
ga toch naar bed
daar vind ik alles
wat ik wilde
als op een dreamy Internet.

==

Internetwinkelen

Ziezo, de stofzuiger is er.
Via Internet ook al ken ik alle redenen waarom je beter de bestaande winkeliers kan bevoordelen. Daar denk ik genuanceerder over maar daar gaat het nu niet om.
Ik verontschuldig me niet, toch wil ik het uitleggen.
–
We hebben simpelweg te weinig winkels, weinig keus, matig ov. Daar kan het dorp niets aan doen, dat is buiten wonen, dat weet je. Voor een verderops winkelbestand heb ik een buur of vriendin of nichtje nodig want ik heb geen auto.
De een heeft een baan, de ander kleinkinderen, de volgende is druk met mantelzorg, mensen die ik niet wil overvragen.
Ik ben geen uitzondering, er wordt erg veel gekocht via Internet.
De bekende busje kom je dagelijks meermalen tegen. Steevast leveren ze snel en vriendelijk de spullen, of vragen of je wilt aannemen voor de buren ‘die niet tois zijn’, ik tref zelden iemand met het lokale accent. Waarom niet, dat weet ik niet. Doet er niet toe, het valt me zomaar op.
–
Enfin, de stofzuiger is er en doet het.
==

Nieuws bijhouden

Er zijn zondagen dat je niemand spreekt op een berichtje na. Dat komt goed uit, ik  lees de kranten. Een lange zit maar ik houd ervan.
In het weekend heb  ik een paar papieren uitgaven. Verschillende, leuk om te vergelijken.
Niet alles lees ik. Sommige columnisten zijn niet aan me besteed, de corona-pandemie sla ik voor driekwart over. De meningen lopen te zeer uiteen en als ongeleerde kan ik ze niet beoordelen.
Door de week klik ik op kadaza en zoek De Gelderlander voor het streeknieuws,  bekijk het lokaaltje voor overlijdensadvertenties.  De doden ken ik  zelden maar iemand legt het later  uit: ‘Dat was dat mannetje met die scheve loop, die vrouw met dat knotje…’
Het journaal houd ik bij  voor de gezichten want ik kan de mensen haast niet uit elkaar houden. Op een paar na, de oranjekleurige uit de VS herken je meteen. Frans de boskabouter ook. En Marion Koopmans natuurlijk aan de serieuze wenkbrauwen.
In bed ga ik nog even door met Googlenieuws op tablet of phone tot ik wakker word van een pijnlijk rug of arm, nieuws is niet geschikt om op te liggen.
Zo kom ik een stille zondag tevreden door.
–
Nu moet ik de puzzels nog invullen en straks de British Bake 0ff zien, de lange zit begint op een marathon te lijken. Als ik maar niet aan de stoel vastgroei.
Stel je voor, zou ik zelf ook in de krant komen.
‘Je weet wel, de vrouw die altijd kranten las’.
==

 

Het Wachtwoordimperium

Via Internet koop ik een gedeelte van wat ik nodig heb of denk te hebben.
Niet alles. Te vaak erger ik me aan de verplichting een account aan te maken.
Is dat nou zo erg?
JA.
En het hoeft niet, ik kom ook zaken tegen die de keuze bieden: wel of geen account. Dáár plaats ik zoveel mogelijk een bestelling ook al zouden de artikelen  duurder zijn, dat heb ik er graag voor over.
Waarom ik er zo’n hekel aan heb?
Moeilijk uit te leggen.
– Het moeten. Ik laat me niet graag dwingen, je hebt al zo weinig keus in je leven.
– Het idee dat ze je meteen in hun net hebben, is naam en adres niet voldoende? Telt dat en de bestelling niet mee in clientenoverzichten inz. koopgedrag en betaling?
– Het toevoegen van de zoveelste naam met ww aan de lijst (die lijsten…)
Kortom: ik wil het gewoon niet.
==
update
Er zijn vrij veel mensen die hier een hekel aan hebben, getuige  dit onderzoek
==

 

Eh…

Af en toe voel ik me ’n beetje onnozel. Een beetje veel, eigenlijk.

De wondere wereld van Internet is precies zoals ik het noem: wonderlijk door mijn onbegrip. In de beginjaren was het een uitdaging en wilde ik een deskundig voorbeeld worden voor de kinderen die zich een kriek lachten  om mams  wijsheden.
Dus nam ik het breiwerk weer ter hand. Maar ook hier moest ik toegeven: dit werd niets. Ik verkeek me op het geduld dat je moet opbrengen. Een trui breien voor lange mensen is monnikenwerk en dat zag ik te laat in. Exit breiwerk.
Nu ligt er weer iets anders, een stembiljet, ‘OPROEP VOOR DE INWONERSRAADPLEGING’. Ons college weigerde te fuseren en wil nu een  achterafreferendumpje. Het volk morde. Ik ook maar niet hardop want ik kan niet precies uitleggen waarom een paar leden kletskoek verkopen. Dat is me te moeilijk, begrijpt U wel.
Dan de updates.
Ik snap nog net dat ze ergens goed voor zijn. Dat hoop ik tenminste. Maar waarom ik zelf moet bijsturen ontgaat me, achtergrond bureaublad, weergave, e.d., kleinigheden maar ook hier weer: lastig en onbegrijpelijk.
Het firefoxgezeur om mijn telefoonnummers kan ik helemáál niet plaatsen, wat hebben ze daar aan? Helpt mijn nummer mee aan extra veiligheid?  Verdienen ze niet genoeg aan naam en adres?
Enzovoorts.
U ziet het, betere hersens laten inzetten was helemaal zo onwijs niet.
==

Nou dat weer

Mijn outlookaccount is geblokkeerd.
Er is ‘unusual activity’ opgemerkt. Bij mijn weten heb ik 1, zegge één mail verzonden met een verkeerd adres. En na een foutmelding opnieuw verstuurd met de juiste url maar het was al te laat,  account blocked.
Maar ja, wie weet hebben microspeurneuzen andere narigheden ontdekt.
–
Heropenen kan. Via een code, per telefoon of een ander mailadres maar je moet hoe dan ook wachtwoorden invullen, kwijt of niet.
En die heb ik verstopt op een speciale en veilige plek,  op de huisvrouwenmanier:  nergens meer te vinden.
Ik ergerde me groen en geel en begon opnieuw.
En wéér kwam, na aanvinken van ‘wachtwoord vergeten’ de vraag, ‘vul hier de gebruikte passwoorden in’.  Die ik NIET HEB.
Na de derde keer ben ik gestopt. Eerst afkoelen, morgen ga ik wel verder.

Het moet een blinde vlek zijn, van microsoft of van mij. Waarschijnlijk het laatste, ik heb weinig geduld meegekregen.
Ondanks mijn laksheid wind ik me op over iets wat ik niet meteen snap dus vaak.
Zucht.
Had ik maar een vak geleerd.
==