Foto’s en klimroos.

Me verliezend in foto’s vergat ik opnieuw de tijd. Dat doen vroegere beelden, je ziet  de situaties weer, denkt oude gedachten, (zo die er waren bij gedwongen schoolfoto’s), verzinkt in herinneringen.
Vorige week deed ik dit ook, nu had ik een goeie smoes. Iemand had een plaatje nodig.
Oké, dan moet je bij mij zijn, de albums van pa en moe liggen allemaal hier.
Ouwe tante Marie? Zoek ik op.
Opa van pa’s kant? Heb ik. En van opoe.
Die van oma met ome S. op het erf? Geen probleem, de kippen staan er ook op en overal lees ik de namen erbij.
Honden, weilanden, fruitbomen, bruiloften, strand, mensen hadden een dicht-bij-huis leven, Valkenburg was een van de hoogtepunten. Toen.
Als tegenwicht een vluggertje van deze ochtend, de kinderen van de gepassioneerde klimroos.
Ze jubelen ondanks de regen en de kille grijze lucht.
==

Zus en zo

Zo lang niet gezien, we kwamen uit op ongeveer  zeven jaar.  Er was telefonisch contact maar dit was het echte werk.
En wat krijg je dan, zoals heel vaak met broers en zussen: je praat gewoon verder alsof je elkaar gister nog trof. Het zal dezelfde afkomst zijn, je hebt eendere meemaaksels en herinneringen  en weet waarover de ander het heeft.
Ook spraken we over de oorlog, ze is van 1936 dus wist ze nog ’n beetje van de laatste jaren. Je hoort het vanuit een heel ander perspectief dan die van ouders en ouderen. Mijn moeder vond de kou het ergste van de beruchte winter ’44-’45, zus wist daar niets meer van.
Zondag komt er opnieuw visite.
Het kan. De kamer is groot, met mooi weer zetten we  tuinstoelen uit elkaar, de taart smaakt evengoed.
Enfin.
Behalve het bezoek van koffie voorzien houd ik me voorlopig gedeisd.
Eerst afwachten of het virus niet opnieuw toeslaat.
–
Een van de beste versoepelingen is het heropenen van de bibliotheek.
Reikhalzend kijk ik er naar uit, die mis ik heel erg. e-Books kunnen het gemis van papier niet helemaal goedmaken.
Ik snap trouwens niet waarom de bieb op slot moest, een plek waar de meeste mensen op zichzelf zijn, zelfs aan de koffietafel zit ieder met een eigen boek of tijdschrift.
Nog een paar dagen…
=

Geloven in reïncarnatie?

Nou nee, niet mijn fort. Dus ook geen regressietherapie of iets wat daar op lijkt.
Maanstenen, zonnevlecht? Het zal wel.
Al zijn een paar dingen begrijpelijk. De aantrekkingskracht van de maan op aarde is onmiskenbaar (getijden), niet zo gek dat mensen hierop verder borduren.
Over de zon hoef ik niets uit te leggen, iedereen ziet de grote invloed op klimaat en mensen.
Iets anders is het déjà vu. Een wonderlijk verschijnsel dat ik steevast verklaarde met logische redenen: dat heb je gelezen of gehoord of gezien in films.
Tot ik hoorde van een zwager die voor het eerst in Zwitserland kwam. ‘Hé,’ zei hij, ‘dit ken ik.’ Zijn vrouw voerde alle drogredenen aan maar hij kapte haar verhalen af. Zonder opsmuk of details uit te leggen. Hij herkende het landschap en verder ging hij er niet op in. Stel je voor, een nuchtere Zeeuw die dit zegt.
Hierdoor dacht ik na over het oergeheugen, een discutabel gegeven waarvan je soms leest (op google niet gevonden).
Het zou de oorzaak zijn van fobieën betreffende extreme temperaturen, heet en koud. Denk aan monstervarens, slangen, bevriezingen, insneeuwingen.
Als je bedenkt dat het geheugen een moeizaam onderwerp is waarin je hele leven opgeslagen zit, misschien ook genetisch bepaald is,  dan ga je vanzelf naar herinnerbare vroegere levens.
Wie weet waren we een Cleopatra zo mooi als Liz Taylor.
Jammer dat echtgenoot dat niet meer weet.
–

De vlag kan uit,

hij is jarig

80 wordt hij. De vlag, bedoel ik.
Gebak en slingers heb ik niet, drankjes en hapjes ook niet maar ik gooi er een biertje tegenaan.
Gek idee dat de feesteling zelf niet aanwezig is. We hebben nooit een  vlag gehad en waar die van onze ouders is gebleven weet ik niet. Ligt waarschijnlijk ergens op een vliering uit elkaar te vallen, we waren nooit zo vlaggerig.
Pa en moe hingen hem vroeger wel uit. Op 5 mei. Later verwaterde dat, op de duur werden de herinneringen aan honger en kou vager, ook naar de herdenkingen gingen ze niet meer.
Voor ons was het alleen een dagje vrij van school behalve als er een sportdag werd georganiseerd. Vreselijk vonden we dat maar we moesten er heen ter verhoging van de feestvreugde van wie dan ook, Amerikanen zagen we nooit..
O wee als we niet meededen, dan waren we nog niet jarig.
–

Vroeger, toen alles beter was?

–
Dat schijnt  te hebben bestaan volgens sommige mensen, je leest het hier en daar.
Er moet een overzichtelijke wereld zijn geweest, vroeger. In hùn vroeger.
Een eigen land dat iedereen bbb bood, waarin ideale zorgtoestanden heersten, doorlopend naasten-  en dierenliefde beoefend werd en de natuur nog ‘natuur’ was. Kinderen waren gehoorzaam en alle ouders kenden feilloos het opvoedersvak. Eventuele problemen waren voer voor politici.

Buitenlanders bestonden niet, men sprak één taal.
–

Waarom kende ik dat land niet? Waar lag het dan? Ik ben hier geboren en opgegroeid en zou het toch moeten kunnen vinden?

In gedachten rijd ik de omringende plaatsen af, in alle windstreken, buitengebieden en dichtbevolkte regio’s en zoek daar herinneringen aan vroeger. Dat zijn er velerlei, goede en slechte maar nergens tref ik dat grote geluksoord dat er moet zijn geweest.
En waarnaar ik nooit liefhebbers terug zie gaan.  Voldoende reden om aan het bestaan ervan te twijfelen.
–

Gezoet verleden

–
‘Het Dorp’ van Wim Sonneveld werd door een kennis geroemd als een ‘echt goed liedje’  over een vredige tijd. ‘Dat had je toen nog’. 
Een lief liedje is het wel. Klinkt lekker, lief melodietje. Prettige stem.
Maar die tekst, een en al weemoed en valse romantiek .
Echt iets voor degenen die bij voorbaat alles afwijzen wat na hun jeugd komt. Maar ja, zo lijkt driekwart van de mensen te denken, ze staan er niet bij stil dat hun  kleinkinderen precies zo oordelen over de verfoeide ‘moderne’ tijd die hùn jeugd was.

Ze genieten waarschijnlijk van vulspul in sufferdjes, kerkblaadjes, clubbrieven en dergelijke organen, veelal onder de naam

‘Uit de oude doos’, al of niet in dialect:
Als opa met het hondje loopt

zijn blik op’t  grazend vee

en  hongerend reeds naar hartig spek

dan is hij zeer tevree.
De hang naar en verheerlijking van vroeger, daar moet ik niets van hebben. ‘Vroeger’ is prima voor herinneringen, niet om naar te verlangen.
Niettemin is Het Dorp het beluisteren waard.
https://www.google.nl/?client=firefox-b#q=het+dorp+wim+sonneveld-–