Weg ermee.

   

Al heel lang  stonden en hingen er een paar foto’s en plaatjes van huisdieren. Ex-huisdieren.
Steeds vaker  overviel me een onaangenaam gevoel als ik ze zag.
Telkens weer.
Ik bekeek ze en bekeek ze en ineens begreep ik het:
kater, mannetjeshond, vroegere kater en nog meer, ze zijn niet goed.
Toen had ik het door en haalde ze weg.
Ze moesten plaatsmaken voor aangepaster foto’s.
Meer van deze tijd, maar vooral voor mijn eigen gevoel.
Nu liggen ze onderin de kast.
Het geeft me veel voldoening.
===
HIER
HIER
======

We lachten om een niks…

Veel oude foto’s en krabbels heb ik niet meer.
Deze kwam ik nog tegen en ik weet meteen weer waarom ik ze niet weggooi.
Wie heeft niet van die stomme en melige herinneringen waarom je -toen- hard moest lachen.
Dit zijn er een paar van, de rest zal ik de lezers besparen en de reacties ook.
–
Met twee brillen rondlopen en niets in de gaten hebben.
TNT-schoen, waarover gepraat werd.
Zieke plant die stervende was maar opeens een nieuwe scheut liet zien.
Lippenpotlood ipv ogenpotlood, niet de eerste keer.
=

Over foto’s

Momenteel kan ik even niet fotograferen. Te ingewikkeld om hoe-en-wat uit te leggen maar ik kan wel vertellen dat het heel jammer is.
Want wat gebeurt er?
Alle bloemen, planten, buurkatten, lichtinvallen, superspinnenwebben, wolken, waaiende bomen, vijverranden, waterbeestjes en de rest, ze doen ontzettend hun best als model. Overdreven gezegd, ze zwelgen in schoonheid.
Het is er de tijd voor. Tussen bloei en verwelken.
Alsof ze roepen: kijk mij es mooi zijn. Pak je camera.
Ze weten vast niet meer dat ik er niet de beste mee ben  maar toch, de uitdagende bloei van alles had ik graag willen laten zien.
Gelukkig zijn er oude plaatjes. Niet helemaal hetzelfde, wel zomers.

=

Nieuwe editor

Ook ik zit er nu aan, de klassieke kan ik niet meer bereiken.
Ik zie dat er meer mogelijkheden zijn, alleen moet ik ze nog even ontdekken.Gisteren was ik ineens de reactieknop kwijt en waarschijnlijk vind ik hem vandaag ook niet.
Handig voor de lezer die nu niet hoeft te bedenken hoe te reageren. ☻
Jammer vind ik dat ik niet mijn eigen plaatjes en foto’s kan gebruiken. Ze staan op Documenten en ik kan ze niet ophalen omdat ik geen url van ze heb.
–
Het Kerkhofleven staat op een laag pitje, zodra ik me thuis voel in editland bekijk ik of er geraamtes in passen. Misschien vinden ze het hier ook te moeilijk.
Het is toch wat.
Ik maak me druk om de verkiezingsuitslag die niet naar mijn zin is, niet helemaal tenminste, maar waaraan ik niets kan verhelpen.
Rolluik van het voorraam heeft het begeven maar de installateur heeft het druk, dus wachten op een nieuwe.
En nu kan ik mijn bloedeigen plaatjes niet gebruiken.
Eerlijk gezegd voel ik me een beetje besodemieterd, sorry,  zielig.
ps
reactievelden zijn alsnog ingeschakeld.

Winteryucca

Natuurlijk maakte ik ook sneeuwfoto’s, als bewijs van het winterduinlandschap.
Er ligt zelfs een boel onder het afdak maar deze plant in het voortuintje steekt er bovenuit. Hij(zij?) bloeit pas veel later maar ziet er nu beter uit. Veel beter.
Ik denk er over een bak kunstsneeuw te kopen en die er overheen te strooien als de winter verdwenen is, dan blijft hij zo knap.
En wie er naar vraagt vertel ik dat dit een speciaal soort yucca is die de sneeuw vasthoudt voor als de zomer te droog wordt, komt hoog uit de koude bergen in Mexico.
Voor wie het geloven wil.
Waardeloos plan maar het houdt me zoet.
==

Fotopauze

Melancholie.
Daar houd ik toch al niet van.
Ja ik wéét dat vroeger alles veel mooier en beter heet te zijn maar ik weet ook dat dat meestal een halve waarheid is. Dat het slechts enkele geluksmomenten zijn die in je geheugen de tijd rekken.

En nu, halverwege de klus, overviel het juist mij, onbegrijpelijk.
Talloze malen bekeken we foto’s,  herinnerden we ons momenten met plezier, trots of liefde, maar altijd met het nuchtere idee: het was mooi, nu is verleden tijd.
Ik weet niet eens om welke foto’s het ging, ineens kreeg ik het zowat te kwaad. Dit ben ik kwijt en dat, voorgoed, wat erg... schoot door mijn hoofd.  Alsof ik rouwde.

Het ging niet over dus liet ik de boel liggen, ik bekijk het morgen wel of later.
Hoe komt een mens daarbij, zo plotseling?

Misschien komen er teveel herinneringen tegelijk op tafel, anders kan ik het niet verklaren.
==

Tienertijd

Bij het bekijken van vroegere foto’s bekruipt me nog steeds een licht gevoel van spijt.
Om het onnozele, het niet beseffen dat je helemaal niet zo lelijk, raar, stom,  en achterlijk was. Je was  nodeloos ongelukkig, zo zonde van de tijd .
–

Ik was de tiener die zich overal voor schaamde.

Te dun, te lang, lelijk, niet vlot, blijven zitten in de brugklas, in Brabant aangekomen was ik meteen het langste kind van het dorp, wat heet, van de regio. Compenseren kon ik alleen met leren maar ik had een hekel aan school.
–

Echtgenoot herkende het.
Hij zat vol puistjes (zei hij) en voelde zich altijd de mindere van rijkere boerenzonen die  pronkten met betere fietsen. Hij compenseerde door het hardste te lopen met voetbaltrainingen en later topscorer te worden, al was het  van het vijfde of zesde elftal..
–

Als bezadigd echtpaar bekeken we de foto’s, bespraken die tijd van onzinnig verdriet.

En dan deed een verlaat complimentje goed, al was het duizendmaal gezegd.

‘Zie je nu wat een mooie jongen je was?’

‘Weet je wel hoe goed je er uitzag?’

Maar toch, het spijtgevoel raak ik niet kwijt, niet helemaal.
=

Foto’s en klimroos.

Me verliezend in foto’s vergat ik opnieuw de tijd. Dat doen vroegere beelden, je ziet  de situaties weer, denkt oude gedachten, (zo die er waren bij gedwongen schoolfoto’s), verzinkt in herinneringen.
Vorige week deed ik dit ook, nu had ik een goeie smoes. Iemand had een plaatje nodig.
Oké, dan moet je bij mij zijn, de albums van pa en moe liggen allemaal hier.
Ouwe tante Marie? Zoek ik op.
Opa van pa’s kant? Heb ik. En van opoe.
Die van oma met ome S. op het erf? Geen probleem, de kippen staan er ook op en overal lees ik de namen erbij.
Honden, weilanden, fruitbomen, bruiloften, strand, mensen hadden een dicht-bij-huis leven, Valkenburg was een van de hoogtepunten. Toen.
Als tegenwicht een vluggertje van deze ochtend, de kinderen van de gepassioneerde klimroos.
Ze jubelen ondanks de regen en de kille grijze lucht.
==

Denk

Er zit iets moeilijks in mijn hoofd.
Piekerwerk over oud zeer.
Vragen die zomaar in je gedachten opkomen, dat heb je soms.
Ik zoek foto’s van weleer, probeer karakters te peilen, de stemmingen te lezen.
Was een en ander misschien al merkbaar?
Niet echt. Zonlicht verwringt een gezicht, bezorgt het een vervreemdende oogopslag. Schaduwen verheimelijken.
Langzaam ebben de gedachten weer weg en ik ruim de foto’s op.
Tijd voor het heden.
—

Alle foto’s en krabbels verdwenen.

Van de een op de andere dag;  alle opnames en schetsjes van vóór eind augustus.

Meteen  bij AGV gekeken en bij McAfee – geen virusmeldingen, alle updates zijn  uitgevoerd, ook die van W10 heb ik  gecheckt.
Het is een raadsel; teksten en formulieren zijn er nog, ook de verhalen en gedichtjes. Die waren kennelijk niet interessant genoeg of juist wel, kwestie van bekijken.  Animaties zijn eveneens blijven staan, wie snapt dat nog?

Van de foto’s is het jammer, er waren veel vakantieplaatjes. Opnames waar ik aan hechtte, aan die van Ierland en Frankrijk in het bijzonder.

Babyplaatjes van mezelf had ik niet maar het is een droeve gedachte dat ik ze had kunnen hebben en nu kwijt zou zijn. Snik.
Bij deze weblog is nog een klein voorraadje, dat is een minilichtpuntje.

Ik moet op een verborgen knop hebben geklikt, dat hoop ik tenminste. In theorie kan hem dan terugvinden.
Stom:  het eeuwigdurende plan om te backuppen hoef ik nu niet meer uit te voeren.

Deze heb ik nog, je ziet dat ik het verdriet voorzag.☻

snik