Fotopauze

Melancholie.
Daar houd ik toch al niet van.
Ja ik wéét dat vroeger alles veel mooier en beter heet te zijn maar ik weet ook dat dat meestal een halve waarheid is. Dat het slechts enkele geluksmomenten zijn die in je geheugen de tijd rekken.

En nu, halverwege de klus, overviel het juist mij, onbegrijpelijk.
Talloze malen bekeken we foto’s,  herinnerden we ons momenten met plezier, trots of liefde, maar altijd met het nuchtere idee: het was mooi, nu is verleden tijd.
Ik weet niet eens om welke foto’s het ging, ineens kreeg ik het zowat te kwaad. Dit ben ik kwijt en dat, voorgoed, wat erg... schoot door mijn hoofd.  Alsof ik rouwde.

Het ging niet over dus liet ik de boel liggen, ik bekijk het morgen wel of later.
Hoe komt een mens daarbij, zo plotseling?

Misschien komen er teveel herinneringen tegelijk op tafel, anders kan ik het niet verklaren.
==

Tienertijd

Bij het bekijken van vroegere foto’s bekruipt me nog steeds een licht gevoel van spijt.
Om het onnozele, het niet beseffen dat je helemaal niet zo lelijk, raar, stom,  en achterlijk was. Je was  nodeloos ongelukkig, zo zonde van de tijd .
–

Ik was de tiener die zich overal voor schaamde.

Te dun, te lang, lelijk, niet vlot, blijven zitten in de brugklas, in Brabant aangekomen was ik meteen het langste kind van het dorp, wat heet, van de regio. Compenseren kon ik alleen met leren maar ik had een hekel aan school.
–

Echtgenoot herkende het.
Hij zat vol puistjes (zei hij) en voelde zich altijd de mindere van rijkere boerenzonen die  pronkten met betere fietsen. Hij compenseerde door het hardste te lopen met voetbaltrainingen en later topscorer te worden, al was het  van het vijfde of zesde elftal..
–

Als bezadigd echtpaar bekeken we de foto’s, bespraken die tijd van onzinnig verdriet.

En dan deed een verlaat complimentje goed, al was het duizendmaal gezegd.

‘Zie je nu wat een mooie jongen je was?’

‘Weet je wel hoe goed je er uitzag?’

Maar toch, het spijtgevoel raak ik niet kwijt, niet helemaal.
=

Foto’s en klimroos.

Me verliezend in foto’s vergat ik opnieuw de tijd. Dat doen vroegere beelden, je ziet  de situaties weer, denkt oude gedachten, (zo die er waren bij gedwongen schoolfoto’s), verzinkt in herinneringen.
Vorige week deed ik dit ook, nu had ik een goeie smoes. Iemand had een plaatje nodig.
Oké, dan moet je bij mij zijn, de albums van pa en moe liggen allemaal hier.
Ouwe tante Marie? Zoek ik op.
Opa van pa’s kant? Heb ik. En van opoe.
Die van oma met ome S. op het erf? Geen probleem, de kippen staan er ook op en overal lees ik de namen erbij.
Honden, weilanden, fruitbomen, bruiloften, strand, mensen hadden een dicht-bij-huis leven, Valkenburg was een van de hoogtepunten. Toen.
Als tegenwicht een vluggertje van deze ochtend, de kinderen van de gepassioneerde klimroos.
Ze jubelen ondanks de regen en de kille grijze lucht.
==

Denk

Er zit iets moeilijks in mijn hoofd.
Piekerwerk over oud zeer.
Vragen die zomaar in je gedachten opkomen, dat heb je soms.
Ik zoek foto’s van weleer, probeer karakters te peilen, de stemmingen te lezen.
Was een en ander misschien al merkbaar?
Niet echt. Zonlicht verwringt een gezicht, bezorgt het een vervreemdende oogopslag. Schaduwen verheimelijken.
Langzaam ebben de gedachten weer weg en ik ruim de foto’s op.
Tijd voor het heden.
—

Alle foto’s en krabbels verdwenen.

Van de een op de andere dag;  alle opnames en schetsjes van vóór eind augustus.

Meteen  bij AGV gekeken en bij McAfee – geen virusmeldingen, alle updates zijn  uitgevoerd, ook die van W10 heb ik  gecheckt.
Het is een raadsel; teksten en formulieren zijn er nog, ook de verhalen en gedichtjes. Die waren kennelijk niet interessant genoeg of juist wel, kwestie van bekijken.  Animaties zijn eveneens blijven staan, wie snapt dat nog?

Van de foto’s is het jammer, er waren veel vakantieplaatjes. Opnames waar ik aan hechtte, aan die van Ierland en Frankrijk in het bijzonder.

Babyplaatjes van mezelf had ik niet maar het is een droeve gedachte dat ik ze had kunnen hebben en nu kwijt zou zijn. Snik.
Bij deze weblog is nog een klein voorraadje, dat is een minilichtpuntje.

Ik moet op een verborgen knop hebben geklikt, dat hoop ik tenminste. In theorie kan hem dan terugvinden.
Stom:  het eeuwigdurende plan om te backuppen hoef ik nu niet meer uit te voeren.

Deze heb ik nog, je ziet dat ik het verdriet voorzag.☻

snik