Gisteren heb ik een foto laten maken.
Haar gewassen, extra glansje erin.
Beetje fijne crème opgesmeerd, ogen bijgewerkt.
Nieuwe broek en bloes aan, laarsjes gepoetst.
Jas netjes rechtgetrokken.
Morgen naar de huisarts, om het plaatje te bespreken.
===
ps je begrijpt dat ik mijn gezicht heb weggewerkt.
pps ik mankeer niets ernstigs.
—
Een marsmannetje liep door het dorp.
Het was er een in ouderwetse stijl, groengevlekt, paarse ogen en blokvoeten. Een antenne stak in zijn linkeroor.
Kwetterend zwaaide hij naar de mensen.
‘H-a,’ riep hij tegen iedereen.
Er was veel lawaai, de meesten knikten vaag of wapperden terug met een glas of Alaaf en hosten weer verder. Ze zagen er heel anders uit dan in zijn lesboeken.
Het was een beetje zielig, hij dacht de mensen vriendelijk tegemoet te treden maar ze zagen hem amper.
Toen trok een konijnenmeisje aan zijn oor. ‘H-a’, riep hij blij.
Ze kneep in zijn arm en trok aan de antenne, almaar pratend met vragende ogen.
Hij verstond het niet, hij bleef H-ah-aën , dat verstond zij weer niet.
Ze dacht even, haalde haar smart tevoorschijn en nam een foto. Eerst van hem, daarna van zichzelf, ze liet ze hem zien en schreef ‘adres?’
Ook hij zweeg even. Informeerde in gedachtentaal zijn chef en vroeg upgebeamd te worden, hier was niets zoals hij het geleerd had. Aardlingen waren gek, hij liet zijn antenne rondgaan.
Geschokte reacties kwamen vanuit de huisraket. ‘Wat erg… ga gauw recht staan, ik straal je.’
Eigenlijk wist hij niet waarom hij terugwilde, er roerde iets in zijn binnenste, dat konijntje boeide hem.
–
Het meisje snapte er niets van.
‘Zo stond hij er, en zo was hij weg.’ De vriendinnen knipoogden. ‘Nog een biertje dan maar?’
Evenmin snapte ze iets van de kaart die ze na een paar dagen kreeg.
Er stond ‘H-ah’ onder de foto en ‘Groeten uit Mars.’
Ook in haar roerde iets.
===
Ziehier de zoveelste poging om een supermaan te laten zien. Beter gezegd: een superfoto.
Ik had al heel wat mismaakte manen maar dit was de treurigste dus laatste.
‘… als het nou weer niets wordt dan stop ik met dat ding, laat hem zijn romantiek maar op iemand anders schijnen, ik hoef hem niet meer, daar stel ik de camera niet meer voor op, ook het mobieltje niet, geen idee waarom hij zo achterlijk staat te wezen, voor anderen poseert hij, de lammeling…’
Zo pruttelde ik inwendig met in mijn achterhoofd de stille hoop dat hij zou luisteren.
En ja.
Dat deed hij.
Hij lachte me vierkant uit.
==
Magere Hein bekeek zijn zoon met ongeloof, ontzet klakte hij zijn hand voor de ooggaten.
Een kind van hem? Dit menselijke wezen?
Nu begreep hij. De mensenkleren, het eten. Gesloten badkamer.
Geschokt liep hij weg van het kiertje waar hij gluurde.
Goed dat hij het niet vertrouwde, nu kon hij er nog iets aan doen, hopelijk.
Huiverend dacht hij terug aan de trouwdag waarvan hij de foto definitief naar de hel verwezen had.
Zijn vrouw wilde zo graag ‘in kostuum’, dat noemde ze sjiek.
‘Voor die ene keer,’ pleitte ze en hij gaf toe.
Stonden ze daar in dat kostuum en jurk, het was afschuwelijk, een vreselijke ervaring.
Nooit eerder had hij zich zo geschaamd.
En nu dit, een kind van zijn eigen bot en merg, hoe diep kan een geraamte zakken, vroeg hij zich af.
Hij verbeende zich en googlede een psychiater. Uitgebreid beschreef hij de situatie van een zoon die aardse kleding droeg en DIE VOLLEDIG OPVULDE, zich weigerachtig gedroeg tegenover zijn vader.
‘Laat hem,‘ luidde het advies, ‘hij wordt vanzelf ouder en zal zich met graagte ontdoen van het vlees. Hoe meer U nu toegeeft, hoe eerder dat tijdstip zal aanbreken. Voer hem zoveel mogelijk vet en bier, biedt hem sigaretten en laat hem luieren wanneer hij maar wil.’
Met grijnzend begrip las Hein de boodschap, als deskundige kende hij de symptomen en zijn zoon zou het ook leren. Met praktijklessen, een kostelijk vooruitzicht.
Zo geschiedde.
Zoon genoot een paar verrukkelijke jaren tot hij de trap naar de vliering niet haalde, misselijk en amechtig beklom hij twee treden en viel neer, grijpend naar zijn nietbestaande hart.
Vader Hein zag het aan. Hij gaf geen commentaar, verbeet slechts een grijns.
En inderdaad, met graagte liet de jongen zijn vlees vergaan.
—
Het is al duizenden jaren geleden maar ze hebben het er nog vaak over.
Zoon en zijn vader.
=
De aller-allerlaatste foto is bekeken en op de juiste plaats terechtgekomen. De allerslechtsten zijn verscheurd en weggeggooid.
Het cryptogram is af en ingestuurd, de volgende ligt klaar.
Bed verschoond.
Shirt ingenomen (met lijmpistool).
Bijzonder lekker warm gegeten.
Paar wandelingetjes gemaakt, 1 droog, 1 met regen.
En er liggen drie biebboeken klaar waarvan ik hoop dat ik ze niet al eerder las.
Als laatste heb ik de zon besteld maar daar is geen zekerheid over.
Laat het weekend maar komen, dacht ik vanmiddag nog.
Het nieuws uit Nice echter geeft er een akelig smaakje aan.
==
… als ik niets snap van de nieuwe aanwijzingen en telkens de foto kwijt ben?
Zal het ooit lukken? Morgen? Volgend jaar? Ik bid.
Eerst nog even in oude stijl deze foto van de restjes in de achtertuin, de struiken komen hopelijk wat bij als er zon komt.
Dit is alvast iets fleurig.
Iedereen weet: er gaat niks boven eiges.
Een ijsje, daar zou ik nu een moord voor doen, een grote cornetto of een literbak van Hertog.
Waar die trek vandaan komt? Geen idee maar hij is er.
Het zit er nu niet in.
Ik neem genoegen met een ijzige foto. Oudje van november 2010.
Het heeft geen smaak anders dan dat het een mooi plaatje is maar ziet er koud uit.
Sneeuw in die maand komt vaker voor, een laat bloeiende roos ook. Dat ze elkaar troffen zou een gedichtje waard zijn of een zoet verhaaltje. Ook dat zit er niet in.
Waarom die foto me juist nu in de handen loopt weet ik niet, er is niets wat me aan sneeuw en roze rozen doet denken maar het geeft in ieder geval een koel gevoel.☻
=
Bertjens wou een man ontmoeten
vooreerst als vriend
eventueel
op vrijersvoeten
plaatste foto en profiel.
–
Men bekeek haar mild en lievig
en prees zichzelf
met veel elan
en positievig
als loyaal en zeer stabiel.
–
Bij het inzien van haar postvak
dacht ze ernstig
nu, wat moet ik?
Is er draagvlak
voor een deugdelijke deal?
–
Lezend in het mannenaanbod
viel het oogsten
ietwat tegen
nergens zelfspot
niemand een achilleshiel.
–
Ze sloot de site en stopte’t zoeken.
Niet eentje paste
teveel eisen
niets te boeken
geen man die haar eens echt beviel.
==
Heel bijzonder
Opwindend ook.
Deze foto-uitleg is nog te begrijpen, in feite weet ik nog steeds niet wat een zwart gat precies is. Of waar het toe dient, er van uitgaande dat alles in de natuur een functie heeft. Wat zijn de gevolgen voor de rest van het heelal? Worden ooit alle sterren opgeslokt? Gaat dat hel of hemel worden?
Uiteraard lees je over zwaartekracht en het opslokken van licht en van implosie, maar ik kan me er niets bij voorstellen.
Ook niet bij het lezen van sf’s waarin iemand erin gezogen wordt, eruit weet te komen en weer op aarde terugkeert waar blijkt dat er vele jaren voorbij zijn terwijl het slachtoffer zelf niet verouderde.
Dat ik praktisch ongeschoold ben helpt ook niet mee. Natuurkunde op de MULO hield maar een ietsje meer in dan spoelen maken, bunsenbranders en de Maagdenburger Halve Bollen.
Vraag ik het aan een slimmerik, dan komt die met de geijkte termen en kan ik net zo goed dit dit lezen.
Misschien wordt het me ooit duidelijk.
==
BERTJENS 