Vermakelijke herinnering

Voor me liggen twee kranten.
Telegraaf (los nummer) en NRC (weekend abonnement).
Prompt denk ik aan een paar vroegere opmerkingen van broer, zus en manlief.
Ze leven niet meer maar ik hoor het ze weer zeggen.
Zus – wat moet jij met die Telegraaf?
Broer – je hebt zeker de geldpest.
Echtgenoot – toch mis ik De Gelderlander.

Dat laatste stak me.
Man was een liefhebber, een echte krantenlezer.
Dacht ik hem te verrassen met extra leesvoer…
==

Principetrouw

Feministe in hart en nieren.
Dat ben ik al had ik er niets aan.
Er mee naar buiten treden had geen zin,
er zaten geen jongens op school.
Vader vond het flauwe kul.
Moeder ging het te ver.
Broers en zussen vertelde ik niets, ze zouden me uitlachen.
Echtgenoot begreep me niet.
De kinderen ook niet.
Honden, hamsters en katten verstonden me niet.
De buurkat evenmin, hij is een schooiende kater.
Nog steeds ben ik het,
feministe in hart en nieren.
Inwendig.
==

De kunstkerstboom

We hebben hem al jaren en ik geniet ervan zonder bijverschijnselen.
Het gemak. De lichtjes en de kleurenpracht van de versieringen. Ook de enkele naaldjes die hij af en toe laat vallen zijn me lief.
–
We hadden de eerste jaren van ons huwelijk een echte boom, uiteraard want dat hoorde zo, de kunstbomen waren toendertijd erg lelijk.
Een boom tot aan het plafond. Indrukwekkend maar ik kreeg jeukbultjes, armenvol en een paar in het gezicht.
Na een paar jaar kochten we een kleinere boom. De bultjes en jeuk bleven komen.
Maar goed, het was knus. Het gestrooi van naalden vond ik wel vervelend. Ondanks voorzorgen als water en de juiste aarde, kwam je ze overal tegen, het hele jaar door, in vloerbedekking en tapijten, traplopers. Soms in hond en kat.
Tot we er genoeg van kregen.
Echtgenoot kwam thuis met een imitatie blauwsparretje.  Veel te duur (189 gulden) maar mooier dan alle voorgaande natuurbomen.
Ik was voorgoed genezen van ‘echt’ en bultjes, de typische dennengeur haal ik van een paar losse takken op de markt, te weinig om er last van te krijgen.
En toen er later een ander moest komen kocht ik opnieuw een kunstboom, minder duur maar net zo mooi.
==
ps Plaatje is van vorig jaar, een betere foto maken lukt me niet.

Over groen

Prachtig, al dat groen in een binnentuintje met vijvertje.
Toch kan het ook te hard groeien. Er zijn nog weinig plekken waar ik tussen de takken en bladeren door kan lopen maar dat kan ook aan de schoenmaat liggen.
Zojuist was er weer een groeizame bui, een nieuwe kondigt zich al aan, ik durf te wedden dat eind deze week de poort niet meer te vinden is.
Is natuurlijk wel romantisch: een vrouw die woont achter een poort, verscholen in het groen. Het ìs dat ik geen date zoek, wijlen echtgenoot zou me uitlachen.
Intussen ben ik al een paar dagen dom bezig.
De linkenlijst wilde ik labelen onder een andere noemer, makkelijker vooral. Nu ben ik hem (wéér) kwijt en alle namen+adressen.
Leesbril gauw even neergelegd op wasmand, teruggevonden tussen de handdoeken na een draaibeurt van 90°. Hij doet het nog.
Fout in printer gezocht, het ding uit elkaar gehaald. Was het papier op, het stond nota bene aangegeven…

Had ik het echt over romantiek??
==

tuinmeisje

Een stapeltje vroegere pasfoto’s lag voor me op tafel.  Best aardig om de leeftijdsveranderingen te volgen  al had ik de achteruitgang liever andersom gezien.
Echtgenoot keek mee. Hij wees op de eerste. ‘Toen vrijden we nog, ik liet je aan iedereen zien. Je straalde.’
Hm. Tja. Daar was ik 19.
En me niet eens bewust van uitstraling.
—
Dit werd allemaal opgeroepen door de vraag van iemand een foto van mezelf te plaatsen. Dat doe ik niet maar die van 19 durfde ik wel aan, niemand zou me herkennen.
Helaas kan ik het fotootje niet vinden.
Intussen diepte ik een ander bloemig portret op van latere jaren.
Daar sta ik heel natuurlijk op, al zeg ik het zelf.
En ook hierin zal niemand me herkennen.

==

miss-lukt

Dit krijg je wanneer je bruin en rood potlood verwisselt.
Is mij een keer overkomen toen we weg moesten en haast hadden.
Al pratende keek ik maar half in de spiegel (make up moest razendsnel) en haalde lippen- en oogpotlood door elkaar.
Zelf had ik niets in de gaten en trok mijn jas al aan…
Nog steeds ben ik echtgenoot dankbaar dat hij het op tijd zag. Je zou op het feest komen, beschilderd als een zwaar mislukte punk.
Een foto heb ik er niet van, de krabbel zegt genoeg.
==

‘Het werd Licht’

Vorige week viel het me op dat de zon niet alleen heet was maar ook schel. Of fel.
Net als de televisie,  ik kon het beeld niet verzachten. Het kwam natuurlijk door het geopereerde oog, dat was nog gevoelig voor licht, nam ik aan. Dat ik er last van had maakte de spiegel duidelijk, ik zag er niet florissant uit, beetje lijdzaam. Beetje heel erg zelfs.
Toen drong het tot me door: het oog is wel degelijk verbeterd, nu zie ik pas hoe de wereld rondom eruitziet. Verbazingwekkend zo helder als alles nu is, net een cadeautje.
De dahlia’s zijn rooier, de druiven mooier, dorre planten dooier. Ha, het maakt me bijna dichter.🙄
De keerzijde echter…..
Wat ik voor gezellige krullen aanzag blijkt een warrig zoodje pieken.
Ik ben niet bleek/bruin maar zie er regelrecht akelig uit. Spooky.
Het huis valt mee, de spullen ook, leve stofzuiger, was- en vaatwasmachine.
Jammer dat echtgenoot er niet meer is, dit zou humor geweest zijn.
Ik hóór het hem al zeggen: ‘Je weet zelf niet wat een mooie bejaarde je bent.’
Flauw voor een buitenstaander, troostend voor onszelf.
Nu lach ik in gedachten terwijl ik naar antirimpelcreme zoek.
==

Stroomstootjes

Hoe breng je ze onder woorden, de momenten waarin je iemand ziet, tegenkomt, treft,  waarin onverwachts aantrekkingskracht opgloeit die wederzijds is, zomaar, soms niet meer dan een nanoseconde?
Precies uitleggen valt niet mee maar
het zijn sterke ogenblikken, ze blijven lang leven.
Ik koesterde ze voor mezelf, ervan uitgaande dat het iets van mij was. Een exclusieve ervaring.
Tot ik naar echtgenoot luisterde bij een gesprek in zijn laatste goede jaar.
‘Weet je wel,’  bekende hij, ‘dat ik een keer verliefd werd op iemand anders?
Ik kon er niets aan doen maar het gebeurde. Ze keek me aan en ik was verkocht.
Toen liep ze door.’
==

Een bucketlist?

Alsjeblieft zeg, die houd ik er niet op na.
Vroeger niet, nog steeds niet en het zal tot mijn laatste snik niet veranderen.
De oorspronkelijke  betekenis (Wikipedia) luidt anders dan die de mensen er nu aan geven.
Een bucketlist of loodjeslijst is een lijst met dingen die iemand nog gedaan wil hebben voordat hij sterft. Het woord komt misschien van kick the bucket, wat overeenkomt met de pijp uitgaan of het loodje leggen. Terminaal zieke mensen stellen soms nog een bucketlist op.
Van die laatsten kan ik me voorstellen dat er nog iets gedaan moet worden, rechtgezet of uitgesproken.

In de gezinsjaren had ik lijstjes, elke morgen zat er een in mijn hoofd, noodgedwongen.
Je zou maar vergeten de baby te voeden, peuter in bad te doen, poepluiers te spoelen, schoentjes te poetsen. echtgenoot wakker te maken (vroeger moest zo iemand ook verzorgd worden), boodschappen te doen, was op te hangen, buurvrouw te feliciteren, aardappelen te schillen, te koken, keukenvloer te dweilen, hond uit te laten, band van autoped te plakken, over de kat te struikelen voor je hem opzij had geschopt, en ik was nog niet eens terminaal.
Logisch toch dat ik nooit, absoluut nooit meer lijstjes maak.
===

.

Rouwen, ieder doet het op zijn eigen manier.

Rouwenden hebben tijd nodig.
Hoewel een triest gegeven is het boeiend de verchillende gedragingen van nabij te zien. Je hoopt maar dat ze helpen bij de verwerking, veelal doet het dat ook.
Dit zijn een paar voorbeelden die wij zagen. De meeste mensen zijn ongetwijfeld  bekend met vergelijkbare situaties.
–
Koppig kookte hij ‘haar’ appelmoes met vanillesuiker. Voor hem weerzinwekkend maar zo hield hij haar levend.
–
Duiven waren er altijd al. Pas na zijn dood herkende ze haar man in een van hen en begreep ze waarom hij dagelijks tegenover haar huis kwam koeren.
–
Bijzonder droevig was de vrouw die, pas weduwe geworden, zondags Studio Sport aanzette, een programma dat ze voordien verfoeide.  Ze zag het als een soort ode aan hem en hoopte dat hij er blij mee was.
–
Een onleesbaar vodje papier dat ze in zijn nagelaten portemonnee vond , dat was volgens de helderziende een boodschap van gene zijde: ‘ik maak het goed’. Het maakte haar bijna gelukkig.
–
Na een uitgesproken slecht huwelijk verhaalde ze na zijn dood doorlopend van die prachtige echtgenoot, zijn goedheid, zijn liefde en meer. Toen uiteindelijk niemand meer luisterde hield ze er pas mee op.
–
Een vrouw had na echtgenoots overlijden een paar filmpjes van hem aan elkaar laten plakken en er zijn lievelingsliedjes bij laten plaatsen.
Elke dag keek en luisterde ze, huilend. Ik weet niet wanneer het ophield.
–