Luchtmuziek

Contrôle

Net terug van de oogarts blinkt de zon me tegemoet.
Lekker, denk ik,  straks  naar het dorp, op mijn gemakkie boodschappen doen, twee jasknopen los en doen alsof het lente is. Tenminste, zodra de ogen weer helder zijn.
Want de afdeling oogheelkunde grossiert in druppels.
Om de oogboldruk te meten, om de letters te lezen, voor een extra cameraopname, soms twee stuks, en nog een want er ging iets mis,  de wereld gaat aan oogdruppels ten onder. Maar alles is goed dus ik mag niet mopperen.
Opklaren van het zicht duurt wel lang, dit kan ik alleen typen met de neus op toetsen en scherm en veel herhalingen. Straks is de zon weg. En het lentegevoel ook. Moet de jas weer helemaal dicht.
Jammer.
Ik probeer optimistisch te blijven en hoop op een laat zonuurtje en anders reken ik op de volgende dagen.
Nog even doorgaan met lanterfanten en drentelen, met een wazige blik valt niets te ondernemen.
We komen er wel door, die ogen en ik.
Maar die twee losse knopen, dat mis ik.
==

 

Regen, en regen, en…

Zomer 2008  2018  2019  2021  enzovoorts.
Dit zijn nog maar een paar van de fotootjes, terugkijkend zou je denken dat het nooit anders deed dan regenen.
Waarom de camera juist dan gebruiken?
Het is het beeld dat je ziet door ramen waarover water sliert, dat beelden vervormt. Ook de lelijke tegels horen erbij, de schutting, en soms je spiegelbeeld. Een platgeslagen bloemetje.
Bij aanhoudende regen blijf ik kijken naar het platdak, het neervallen en opspatten gaat maar door, soms veranderend in snelheid en geluid, dan wacht ik tot het water opwaait in harde wind en weer terugvalt in een rustiger ritme.
Fotograferen is niet mijn fort, ik zei het al eerder maar dat maakt niets uit, de foto’s  spreken me voldoende aan.
Het is niet anders: ik ben een regenramenfreak.
==

Over foto’s

Momenteel kan ik even niet fotograferen. Te ingewikkeld om hoe-en-wat uit te leggen maar ik kan wel vertellen dat het heel jammer is.
Want wat gebeurt er?
Alle bloemen, planten, buurkatten, lichtinvallen, superspinnenwebben, wolken, waaiende bomen, vijverranden, waterbeestjes en de rest, ze doen ontzettend hun best als model. Overdreven gezegd, ze zwelgen in schoonheid.
Het is er de tijd voor. Tussen bloei en verwelken.
Alsof ze roepen: kijk mij es mooi zijn. Pak je camera.
Ze weten vast niet meer dat ik er niet de beste mee ben  maar toch, de uitdagende bloei van alles had ik graag willen laten zien.
Gelukkig zijn er oude plaatjes. Niet helemaal hetzelfde, wel zomers.

=

Fotovraagje

Geef me een camera in handen en ik verknoei de foto’s, niet met opzet, ze moeten me niet.
Deze is met de telefoon gemaakt, ik heb alle knoppen uitgeprobeerd maar ik snap er weer eens niets van.
Het zijn verschillende lichtsnoeren, dat zal ook wel iets zeggen.
Vijf stuks, ook is er verschil in de grootte van lampjes.
Ik ging veraf staan, toen dichtbij, zelfs op een stoel , het werd er allemaal niet beter op.
Meestal geef ik niet veel om het resultaat maar deze wilde ik beter afleveren.
Vraag dus:
Hoe maak je een foto als deze zonder dat de lichtjes grote vlekken worden?
==

Boekenbon en verveling

Wat zal ik er voor kopen. Ja, een boek maar wat voor een?
Welk boek is goed of spannend of mooi?  Reviews bieden houvast over inhoud en stijl, toch kan het boek  tegenvallen…

Lang thuiszitten, uitgekeken op Netflix, camera of elkaar?
Dan is dit een spelletje om de verveling te verdrijven: verander het woord ‘boek’ in wat je maar wilt en lees het opnieuw. Je bent er weer een kwartiertje zoet mee.

‘…Wat zal ik kopen? Ja een koe maar wat voor een? Welke koe is goed of spannend of mooi? Reviews bieden houvast over inhoud en stijl, toch kan het beest tegenvallen…
‘… wat zal ik kopen? Ja, een kroket maar wat voor een? Welke kroket is goed of spannend of mooi? Reviews bieden houvast over inhoud en stijl…
‘…wat zal ik kopen?Ja een tante maar wat voor een? Welke tante is goed of spannend of mooi? Reviews bieden houvast over inhoud en stijl, toch kan het mens tegenvallen…
–
Ja,een popzanger/kok/vriendje/fiets/weblog/ koning, enzovoorts.
==

De bloedeloze

De echte rode maan was er wel, ik heb hem ook gefotografeerd.
Maar ja, de camera en ik…
Vanmorgen zag ik plaatjes die heel wat mooier waren dus gooide ik die van mij weg.
Omdat dit te voorspellen was heb ik de maan van gisteravond opgenomen, hij gaf zoveel licht dat het opviel ondanks de bewolking die half voor zijn neus hing.
En kijk.
Foute belichting, verkeerde sluitertijd en meer van dat, alles werkte mee om er iets bijzonders van te maken. Hij lijkt nu op reflecterend water in een diepe put.
Waar vind je zoiets? In ons achtertuintje.
Mijn eigen maanmodel. ♥
—

Nog even over vallende sterren

Het komt nogal eens voor.
Ook aankomende nacht.
Zelf vind ik er niets aan, één keer stond ik klaar met de camera en kreeg veel strepen op de foto’s. Dat zouden dan de sterren zijn. Het zal wel, dacht ik.
Voortaan laat ik ze rustig vallen. Buiten staan terwijl je binnen een warm bed hebt, al of niet met een -genoot, god weet hoeveel mooie dromen je mist.
Enfin, voor wie er meer van wil weten hier de link.
/komende-nacht-regent-het-zeldzaam-veel-vallende-sterren
En dan nog dit: Weerplaza legt uit dat ‘De Leoniden ‘vallen’ uit het sterrenbeeld Leeuw’ maar daar weet ik niets van,  als leeuwin ben ik me van geen kwaad bewust.
Dat u het maar weet.
—

Een ijselijke gebeurtenis. Lang geleden.

De sfeer op die dag deugde niet.
Vanaf het ontbijt voelden we het. Iets unheimisch’.
We wisten niet waaraan het lag en liepen het hele huis na, voor- en achtertuintje. Van vliering tot kelder.
We vonden niets wat we verdachten van onheil. Hoogstens was er een vervelende buurman en aan hem waren we gewend.
In de loop van de dag veranderde de lucht. Groenigheid schemerde door de wolken, het blauw leek te vergelen. Bladeren ritselden alle kanten op, we zagen trillende takken. Bangelijke bloemen sloten zich, de waterlelies doken onder.
Bevreemd zagen we het aan. De zon scheen toch nog?
Wat maakte ze zo benauwd?
Langzaam verdween de dag.
Te vroeg. Er klopte iets niet.
Dan kwamen er schaduwen opzetten, zomaar, vanuit het niets.
Tot we naar buiten keken en een paar wezens zagen, zo eigenaardig van silhouet dat we ze niet herkenden als iets van deze wereld. Ze keken naar elkaar, als ze tenminste een gezicht hadden.
‘De camera,’ haastte echtgenoot zich, ‘vlug, straks zal niemand zal ons geloven…’
Hij vond hem.
Maar toen hij de lens op de onbekende figuren richtte schrok het toestel vreselijk en sloeg op tilt, het was duidelijk dat zijn plaat té gevoelig was.
De schaduwen bewogen, even maar. Dan losten ze op in de schemer.
–
Niettemin ontwikkelde zich een foto.
Slecht van kwaliteit maar de wanstaltigheden zijn duidelijk te zien.
Opgelucht dat de normaliteit terugkeerde bekeken we de opname.
Kijk en huiver.
Het beeld spreekt voor zich, en toch zag niemand dat we de waarheid spraken.

‘Geen foto, eerst betalen’

We waren eens in Scheveningen, op de boulevard waar die grote blikken beelden staan.
Een straatartiest deed iets wonderlijks voor een toeschouwer, ik weet niet meer wat. Misschien een goocheltruc.
Ik nam de camera maar hij begon onmiddellijk te gebaren van ‘nee, nee, eerst betalen’.
Dat wilde ik niet, ik zei dat het de openbare weg was en ik vrij mocht fotograferen. Hij bleef roepen van ‘verboden, eerst betalen.’ Om ons groepje niet in verlegenheid te brengen haakte ik af.

Later waren we op de braderie in een naburig dorp.
Veel dingen te zien waaronder living statues op de markt.
Een ervan stelde een priester voor en ik nam weer de camera. Het beeld bewoog en ook hij begon van ‘nee, nee,’ hij wees op een geldbakje.
Ik probeerde me te verschuilen en stiekem te werk te gaan maar echtgenoot bleef kalm, haalde een paar euro uit zijn zak, liet ze zien en stopte ze in het bakje. Toen kon ik een foto nemen, waarna ik als dank een kruisje op mijn voorhoofd kreeg.
Hij lachte er ook nog bij zodat ik me dubbel belazerd voelde.

Ik vraag me af of deze mensen dit mogen verbieden.
Ze zijn geen toevallige passanten, ze staan daar voor hobby en/of verdienste en willen gezien worden.
Wat geeft ze dan dit verbodsrecht?
Ik weet het nog steeds niet.
==