Avondpraatje

Er lag een cryptogram voor me, een moeilijke.
Naast me een sudoku, daar liep ik al twee keer in vast.
Er waren een paar aardige blogonderwerpen, maar ik heb te weinig kennis om er over te schrijven.
Ik begon in een dik boek. Niet door te komen, of ik mezelf terug las toen ik nog op school zat en me als schrijfster zag.  Niks an.
Toen ik het terugbracht zag ik buiten een paar mensen zitten, in een dun straaltje ondergaande zon.
We praatten wat, lachten wat, zaten wat.
Die gewone dingetjes.
Dat luchtte me weer op
==

Avondje luie stoel

In slaap vallen – verdwaasd wakker schrikken
hè? hoe…
boek op de grond
glas bijna leeg
tv  op stom
de stilte, bijna hoorbaar,
de klok die…
…wat? al zo laat?
Suffig rechtstaan,
dan maar naar bed.
=========

Nog een oudje dat blijven mag.

In het eerste hoofdstuk van een sf-verhaal  staat een aandoenlijk  stukje: het wapen (hier ‘Het Grote Zegel’ genoemd) van het Keizerrijk der Mensheid bevat  een kroon, ruimteschip, adelaar, sikkel en hamer. Oost en West verenigd, hoe idealistisch wil je het hebben.

Minder aandoenlijk zijn de oorlogen die het Keizerrijk voert om de mensen die naar diverse planeten zijn geëmigreerd tot de orde te roepen wanneer zij zelfstandig willen worden. Keizerlijke officieren dienen een eed af te leggen:

Een onvoorstelbare combinatie van het tsarendom, volksvertegenwoordigers, Brits-aandoende adel, bejubelde legers. Het verhaal begint in het jaar A.D. 3017 en de menselijke arrogantie doet aanvankelijk grotesk aan.

Toch boeit het, ondanks de vrij uitgebreide schrijfwijze.
Omdat het in een paar reviews gunstig wordt aangeprezen, o.a. Een ouderwets spannende SF-roman, wetenschappelijk degelijk onderbouwd, soepel geschreven. Goede plot en een aanvaardbare oplossing lees ik verder.
Het zijn 503 pagina’s, wel wat veel voor een dubbelpocket.
Geeft niet. Het houdt me van de straat, zou men vroeger zeggen.
==
Splinter. 1974
—

Uitstelgedrag

Grote raam lappen.  Stoep vegen. Eh, afstoffen mag ook wel een keer. Een kast opruimen. Buurvrouw bellen. Ziezo.
O ja, die vlek op het fornuis nog. Meteen een paar aardappelen schillen en groenten en waar lag dat mes nou?
Of zal ik eerst een paar boodschappen doen en gelijk bij de bibliotheek aanwippen?
Wat? Al zo laat?
Tijd voor een kopje thee.
Na een paar slokken…
….zal ik toch maar die vervelende brief afhandelen?
Neeeee, ik ben nu te moe, ik kijk er morgen wel naar.

Allemaal smoesjes om maar niet
aan dat irritante telefoontje te hoeven beginnen.
Of aan het gezeur van die brief.
Of wat dan ook.

===.

Keep smiling?

Er zijn dagen dat het allemaal prut is.
Ik heb geen problemen meer met man, kinderen en school maar niks is het soms evengoed.
Het weer of mankementen aan het huis, onbezorgde krant of een tegenvallend boek, weerbarstig lijf of een lekkende kraan, ik noem maar wat.
Opwekkende dagen zijn dan als een pleister met helende zalf.
Iemand repareerde de afzuigkap, hielp met de tuin, appte voor koffie, plezier op een clubje.
Dan kikker ik op.
Zo zit het leven in elkaar.
Soms gaat het goed, soms valt het tegen en dat heeft zijn weerslag op je gevoel.
Vroeger deed men het af als stemmingen. Overgevoeligheid werd ook genoemd en aanstelleritis en meer van dat.
Maar het bestaat toch, dat alles verkeerd gaat of juist andersom?
==

‘April in Spanje’

Van John Banville.

Een mooi boek, karakters vrij uitgebreid beschreven, toch(daarom juist?) boeiend.

Uit de recensie van  Tzum

Het is overigens de vraag of je April in Spanje nog wel een thriller mag noemen. Natuurlijk, er komen misdaden in voor, die dankzij Quirke en St. John Strafford kundig worden opgelost en de roman bouwt de spanning ook tergend langzaam op naar een ijzersterke apotheose in de laatste twee hoofdstukken.
En lees
HIER de recensie  van Boekiewoogie.
–

Zelf vind ik het eerder een psychologische roman, het plot maakt het spannend.
Veelzeggend is het inkijkje in de politieke keuken gezien dit citaat (Ierland jaren ’70):

De Chief Whip …..

Die laatste zin, je zou er bijna om lachen. Of niet.
===

ps
tekst vergroten: ctrl en omhoog scrollen
–

Nushu

Een geheime taal van vrouwen in China.

Jarenlang niet meer aan gedacht tot ik het nu weer tegenkwam in een roman van Lisa See
De schrijfster deed er onderzoek naar en merkte dat pas sinds kort de Chinese regering pogingen doet zoveel mogelijk  kennis hierover te achterhalen.
–

Vrouwen onderhielden dit schrift omdat ze niet de gewone taal mochten leren, dat was voorbehouden aan mannen. Maar, hoe volgzaam de dames ook waren, er werd toch gezocht naar een communicatiemiddel.

Het schijnt al veel langer te bestaan, helaas vertelt wikipedia  er weinig over.

Zie filmpje, ongeveer drie minuten.
https://youtu.be/DjeO8LHjpko
–
Boek in het  kort:
Het verhaal speelt zich af medio 1800.
Aangrijpend is de eindeloze lijst van voorschriften waaraan vooral vrouwen moesten voldoen.

Ronduit gruwelijk is de vernieling van vrouwenvoeten die hier lelies worden genoemd,  rondom de zevende verjaardag van meisjes. (dit verschilde in de diverse regio’s). Ik had het eerder gelezen, toch was ik opnieuw ontdaan, kwaad bijna.

De rode draad is, naast de geheime taal,  een laotong-relatie die staat voor  een innige vrouwenvriendschap voor het leven.

Boek is van 2005

Best goed.
===
update
Extra uitleg van  de schrijfster.

Late mijmers.

Het tikt op de koepel boven mijn hoofd
Zacht en vinnig tegelijk, van dunne toch snelle druppeltjes.
Ik luister naar ze alsof ze iets te vertellen hebben. Niet dat ik dat geloof, regen heeft geen woorden.
Sneeuw  trouwens ook niet, klimaat is natuur en je hebt maar te accepteren wat je er in hoort.
Op dit moment is het een vredig geluidje, het ebt weg en komt terug.
Mooiweer-programma vandaag, zon om te wandelen, nu dit tiktakmuziekje, ik reken erop dat ik straks in slaap word gewiegd door de wind die ik niet hoor maar me voorstel.
Het stemt tevreden.
Stukkend tablet ten spijt.
De smart is er nog en de laptop, mocht alles kapot gaan neem ik de huistelefoon, daarmee kun je een of andere klaaglijn bellen. Geen idee wat je dan te horen krijgt.
Straks bedtijd.
Dekbed om me heen, boek glijdt langzaam weg – een plof op de grond, wakker schrikken, opnieuw twee regels lezen – boek schuift langzaam – wegdoezelen…
Zalig vooruitzicht.
Tot morgen.
==

Luie stoel?

Avond.
Lekker onderuit, beetje lezen, beetje cryptogrammen, beetje tv kijken. Koffie, thee, iets sterkers misschien.
Na een paar minuten een appje. Gezellig, ik app terug, over en weer nog een paar woordjes en tot volgende week.
Journaal gemist, tablet openen voor laatste nieuws.  Daarna een kort spelletje en nog een en nog ééntje.
Paar woorden puzzelen.
Laptop meldt zich.
Ziggo met aanbieding van smart Wifi pods, weg ermee. Meteen de nieuwe ziekenfondspremie bekijken en meer van dat.
Afsluiten.
Verder met lezen.
Mooi boek van Krauss.  Taai, toch interessant, ik ben al op de helft.
O jé, bijna vergeten,  nog even iets vragen, ik toets in ….
–
Zo gaat het niet vaak maar er zijn dagen dat ik denk: het zou je baantje maar wezen. En dan zoom ik niet eens.
Soms belt  ook nog iemand met  de oude huistelefoon.
Tja.
En toch zou ik het niet willen missen.
==

De een is de ander niet.

Echtgenoot keek televisie en las tegelijkertijd de krant terwijl een kop koffie voor hem stond. Naast hem lag de hond. Door een plotselinge beweging stootte de hond tegen de tafel, kopje bleef staan maar lepeltje vloog eruit. Voordat het de grond raakte had hij het al gevangen, teruggelegd en las verder. Niets aan de hand.
—
Met één oog keek ik naar de tv. Met het andere op een cryptogram, potlood in de aanslag. Een boek lag naast me.
Ik nam het boek op waarbij het potlood uit mijn hand viel en op de tafel verder rolde. Verwezen keek ik het na tot ik zag dat het net niet op de grond viel, toen pas pakte ik het weer op. Sukkelig als gewoonlijk.
–
Meteen was ik terug in kindertijd, die doos-zonder-deksel.
Man daarentegen bleef alert als hij altijd was. Reflexmatig reageerde hij op dit soort ongelukjes en ook bij ernstige voorvallen kon ik op hem rekenen.
Hoe kom je bij elkaar, denk je dan, zo verschillend te zijn.
Hij geloofde niet in toeval, ik vroeg me af welke factor dan wèl meespeelde bij het koppelen van ons.

==