En dat groeit maar door

 

Elk jaar verbaast het me, de kracht van die teer uitziende bloemblaadjes, ze lijken niet stuk te krijgen.

Zouden er stiekem kunststoffen deeltjes in zitten, een of ander onzichtbaar herfstbestendig materiaal dat zich verweeft met de plantendelen?

Mocht ik het voor het zeggen hebben in de bodem dan had ik dat allang bedacht met als slogan:

extra steuntjes voor september

en oktober en november.

Daarna komen er natuurlijker zaken aan bod.

Witte schimmels bijvoorbeeld.

Bomen, kaal door overdadig bezongen maneschijn.

Stro voor heilige baby’s en met zilver begroeide sparren.

Maar dat duurt nog een paar weken.

We doen het nu met bloemen.
==

Oost-Indische kers.

Nooit gedacht dat deze plant een goede klimop zou zijn.
Hij overgroeide de karmozijnbes grotendeels en rankt ook over de grond.
Meestal bleef het bij een houten rek (ook wel aardig) maar tegen deze stenen muur met gaas doet hij het beter en groeit dagelijks een stukje.
En dat van één handjevol zaadjes in het voorjaar.
Na de warmte zette hij de spurt erin,
tijdens de hitte verloor hij bloemen en blaadjes maar bij het afkoelen en met meer regen bloeide hij opnieuw volop.
Nu pas wordt het minder met de bloemen en knoppen, 
geeft niet, het blad is ook mooi, fluwelig en precies goed van kleur.
Een soort lentegroen.
Alleen nog even opzoeken wat de winter doet. 
In vorige jaren werden het sterfgevallen
waarbij we ons troostten  met de gedachte
aan hun nazaten.
Dat is het voordeel van planten die overlijden.
Geen uitvaart.
Geen eindeloos-durende koffietafel.
Alleen wijzelf namen een borrel.
==

Droog en beton

Bijna herfst
‘met die kleurrijke blaadjes
en  dauwspinnendraadjes’
je zou poëtisch worden bij de gedachte.
Maar als er niet heel gauw heel veel regen komt wordt het niets met herfstig dichtwerk.
Ze liggen er de hele zomer al, bladeren in verschillende toestanden maar allemaal de verkeerde. Een paar bloemen zijn solidair met ze en staan hun tijd te beiden, de kroonblaadjes flets.
Over de rest zal ik me inhouden, het futloze klim- en kruipsel doet pijn aan mijn ogen en het droge geknisper aan de oren.
Als ik me niet had kunnen troosten met een paar porties druiven zou ik de boel in de fik steken, daarna de as de grond in stampen en overgieten met beton, groen verven en versieren met bonte spikkels.  Misschien hier en daar een blauwe vlek met golfjes. Bootje.
Nu ik er over doordenk,  goed idee, morgen  prijzen opvragen. Beton, verf, salaris van betonwerker.
‘En eeuwig zingen de tuinen’, die titel jat ik erbij en schilder het op de poort. Ik las ergens dat  bij het vergaan van de aarde betonnen bouwsels het langst bleven bestaan. Denk je eens in, mijn tuin leeft het langst.  Great!
Laat de regen maar zitten.
==

Beetje regen

Zo verleidelijk, de regen
het was werkelijk een zegen
alle bloemen en het groen
in de berm en het plantsoen
kwamen aarzelend weer recht
–zou het waar zijn, is het echt? —
–
Toch niet een der allerdunsten
toonde ik mijn huppelkunsten
door te swingen
en te springen
met wat hipjes en een hop
van de een naar d’andere drop.

Maar de boom, het gras en blom
bogen terug van recht naar krom.
===

‘De erpels bluie…’

..een jaarlijks terugkerende opmerking van wijlen schoonmoeder.
Er bloeiden ook bonen of bloemkool of andere groente maar piepers waren het belangrijkst. Meestal moest je dan meelopen en bewonderen wat we natuurlijk graag deden, gegarandeerd dat we later een kooksel mee naar huis kregen.
Ze had een grote  goedverzorgde groentetuin, aan de straatkant alleen bloemen.
Geen tegels (‘da’s bessems verslieten’), geen gras (teveel onderhoud) overal paadjes tussendoor. Heerlijk om er te lopen.
Zoals ze zelf al zei:  de hof is belangrijker dan het poetsen van de kamer.
–
Hoe kom ik hier op?
Wel, ook hier bloeien de aardappelen. Eigenlijk maar één, die in de pot op de foto.  Hij oogt verwilderd, omringd als hij wordt door doornappels, laurier, ooievaarsbek, geraniums, waarvan de meeste hem boven het hoofd groeien.  Daar maalt de aardappel niet om.
Verderop in de volle grond staan er nog een paar, zodra die bloeien zal ik weer aan schoonmoeder denken en in gedachte zeggen: ook hier bluie de piepers.
—
Het idee om een aardappel in een grote pot te stoppen deed ik op bij  vlierbloesem   waarvoor hartelijk dank.
Leuk werkje om uit te proberen.
===

Spiegelgedoe.

De spiegel barstte toen ik er te vaak in keek, benieuwd hoe ik eruit zag in de hoop dat het meeviel.
Tot hij genoeg had van het gegluur en de barst aanbracht.
Mensen zeiden dat het niet paste, een gescheurde spiegel tussen de bloemen, ik zou beter een nieuwe kopen, dit was immers geen gezicht? Nee inderdaad, meestal zag je nu twee nietpassende helften.
Een nieuwe spiegel zag ik niet zitten, die zou ook barsten. Ze kunnen niet veel hebben.
Dus nam ik genoegen met de foute helften.
Later stopte ik met kijken.
Af en toe, als ik een paar meter verderop sta, zie ik mijn complete gezicht. Te klein om te herkennen maar ik ben niet meer nieuwsgierig.
En de spiegel zal het worst wezen, hij is allang blij met zijn privacy.
=

Over tuinbloemen

De druivenklimop is gefatsoeneerd en de blauweregen bijgeknipt.
Oostindische kers opgebonden, woekerplantjes uitgerukt -hopelijk voorgoed-  en alle andere antieke bloemen bijgewerkt, dahlia en leverkruid en kattenstaart, scharnierbloem en ooievaarsbek, hosta en meer van dat.
Waarom houd ik ze, deze ouderwetse bloemen en planten?
Nostalgie?  Dat geloof ik niet, dan zou ik aan goudsbloemen denken.
Gemakzucht? Dat speelt mee, de meeste staan hier al jaren en ze staan daar goed.
Leeftijd? Misschien. Al houd ik niet van rododendron, margrieten, en duizendschoon omdat de laatste steevast vol zwarte luizen zaten.
Wat maakt het uit, elk jaar verschijnt ook in de tuinmode iets nieuws.
Bij een schoonzus zie ik prachtige mandevilles en een oleander, over een paar jaar planten de (achter-)kleinkinderen suikerriet of alleen nog supercactussen.
Misschien wel op ons graf.
==

Bloembakstory

Het volkje in de bloembak bloeide mooier dan ooit.
Klimop, winde, bodembedekkers, tientallen soorten schoonheden rekten hun stelen om zo veel mogelijk zon te vangen.
Ze bezetten elke centimeter, ze waren met velen.
Allen leefden gezamenlijk, als een onnozele natuurvorm die geen ander doel had dan voortbestaan.
Maar het was schijn.
De wisteria was waakzaam in het duister, zijn takken fluisterden in de nacht. Vaagneuriënde melodiën die niettemin begrepen werden in de garden by night.
Sinds kort heerste er ongerustheid.
Alle, echt àlle bloemen bespeurden onheil. Ze staken de kopjes bij elkaar en murmelden, ijselijke geruchten verspreidden zich door de grond. Ze maakten elkaar bang met akelige veronderstellingen.
‘Er liggen botten in onze bloembak,’ zeiden een paar wijsneuzige windjes,’opa vertelde het gisteren..’
‘Echt waar?? Ze zullen toch niet van een kat zijn?’ rilden de lathyrustieners.
‘Of van het Groene Monster, hahaaaa, moord achter de bollen ‘ pestten een paar opgeschoten lummels. Natuurlijk die van de scharnier, de opscheppers.
‘O my god,’ piepten de kleine muurbloempjes, ‘..een dode onder ons, oh my Flora…’
Het was een zorgelijke tijd voor de bloembakbewoners.
Er was iets loos, dat voelden ze aan hun wortels; maar wat?
=
Wordt vervolgd
–

Thuisnatuur

Pioenstruikjes groeien weer aan en worden groen.
Vijvertje opgeschoond, overtollig groeisel weggeknipt, plaats gemaakt voor nieuw spul.
De lila regen bloeit bijna. Vaste planten vormen setjes en triootjes, geen steen, muur of zand houdt ze tegen.
Ondergronds borrelt en worstelt van alles,  sprietjes zijn al boven.
Plantenbak loopt vol
Druif-roos-hosta-enzovoorts enzoverder.
Merel kijkt toe.
–
Zelf kom ik niet meer tot bloei.
Zou ook te vermoeiend worden, al dat opgroeien elk jaar, te worden beregend,  bijen in je haar.
Van de andere kant lijkt het me wel aardig dit samen je partner te doen. Je uitrekken naar het licht, hoofd, armen, lijf, de ander helpen.
De zon groeten:  hallo, we zijn er weer . ☼
===

Tuintijd

Het is weer zover.
Nog lang niet warm genoeg maar ik loop de planten uit de grond te kijken.
Op een enkel bloemetje na en een stuk of wat groene stekken is er niet veel te zien maar ik weet waar ik zoeken moet.
Van de oude garde piept al wat op, enkele campanula’s bloeiden door de sneeuw heen.
Nieuwe vaste planten komen er en een paar struikjes, ik hoop dat ze zo mooi worden als die op de plaatjes.
Het klein grut dat uit muren groeit vertoont zich.
Nog even, dan gaan roos en druif op  vrijersvoeten
En zien we het tuintriootje van de foto.
Ik drentel nog wat, dan is het bijna donker.
Morgen weer.
En overmorgen…
==