Hoe zuinig kan iemand zijn?

← Zo ernstig, dus.

Gemak dient de mens.

Van de week was de kapster hier.
Vanmiddag naar de pedicure.
Volgende week komt een kennis om de belastingopgave in te vullen.
Ook zoek ik iemand om een paar plankjes te timmeren in een hoek  waar ik zelf niet bij kan.
Die dingen.
Tot voor enige jaren terug beschouwde ik dit soort hulp als extraatjes,  nu is het grotendeels noodzaak en dringt langzamerhand de leeftijd tot me door.
Maar ik profiteer ervan, het voelt prettig dat dit kan zonder zorgen.
–
Mijn ouders waren en bleven zuinig tot hun sterfdag, ze zouden het liefst zelf ten hemel varen om de kosten van een kist uit te sparen.
Voor vermoeide  (eelt-)voeten knoeiden ze met teiltjes en sodawater,  ze kozen de goedkoopste kapper of lieten het haar zo lang mogelijk groeien.
Dat zijn weer andere dingen.
Want er moest gespaard worden.Ze vonden medebejaarden die hun voeten lieten doen maar spilziek, alleen voor vakanties waren ze royaler.
–
Daaraan terugdenkend vind ik het wel zielig dat ze zo dachten, dat beetje luxe had ik ze gegund maar ja…
Genoeglijk wiebel ik met mijn tenen in pedicure’s masserende handen.
Dan maar wat minder sparen.
===

Zuinig? Nee…

Uiteraard zijn echtgenoot en ik opgegroeid met zuinigheid, dat hoorde vroeger  zo, schijnt het.

Wij hebben dat niet overgenomen.
Al jong zagen we het nut niet in van gezond maar karig broodbeleg, kleurloze ranja, doorgeschoven fietsen en wat dies meer zij.
En dan het eten voor kat en hond. Geen brokken, wat wij kregen aten zij ook en wat wij niet lustten aten ze er bij. Het gedweil met water en zeep om hun braaksels op te ruimen moet een vermogen hebben gekost, tel uit je winst.
Hinderlijk waren de 20-watt-peertjes in gang-, kelder- en wclampen.
En meer van dat.
Nee, niets voor ons, besloten we.
Met royale gebaren leefden wij en onze eigen hond uitbundig tot we de laatste handdoek moesten verkopen en bijna verhongerden van armoe maar wat wàs het een mooie tijd.
En de honger, die overleefden we makkelijk.
De ouders lieten ons voldoende na om weer aan te sterken, dat was een mooi gebaar van ze.
En nuttig.
–