Koud ontwaken.

Het weekend liep een dag uit. Kan gebeuren.
Maar toen…
…had ik vanmorgen een ‘rug’.
Waarschijnlijk hoef ik niet uit te leggen, dat opstaan al lastig was en aankleden en de rest almaar vervelender werd en pijnlijk  bovendien.
In de loop van de middag ging het iets beter en nu nog beterder.
Het zal eigen schuld zijn geweest. Door de blijvende  warmte in de slaapkamer  stond het ventilatortje aan, te dicht bij bed, deken weggegleden. Zoiets.
Enfin,  morgen zal ik het wel kwijt zijn.

De reactievelden blijven vanavond nog gesloten, eerst alles lezen en bekijken. Daar lijdt een rug niets mee.
Doegdoeg.
==

Weer maandag

Goedemorgen.
Beetje rondrijden, hier en daar stoppen, lekker eten, het was goed.
Na een paar fijne  dagen ben ik weer terug op bloghonk.

Het is even wennen. De inbox puilt uit, ik weet niet of ik alles kan bekijken.
Komt goed, tot schrijfs.
==

Morgen is het weekend

Nog steeds voel ik ’n beetje spanning als het bijna weekend is. Heel weinig maar onmiskenbaar.

Het uitkijken naar einde werkweek en het opgewonden gekakel met collegaatjes – misschien zie ik J, hij zou me afhalen – , die buikpijnbezorgende verwachting bestaat niet meer maar van die dubbel-opgewekte stemming is nog een spoortje aanwezig.
–
Nu vertaal ik het naar realistischer zaken.
Is er iets te doen, expositie of optreden van plaatselijke kunstenaars of koor,  shoppen over de grens, nieuw boek, asperges eten, manifestaties in het park, langdurig zaterdagontbijt met de kranten. Ik verheug me nu al.
Zijn die vroegere herinneringen echt of overdreven?
Het maakt me niets uit, ze zijn goed voor het humeur en houden de sjeu erin:
morgen is het weekend.
–