De wereld is te druk voor mij, nergens vind ik rust.
De wereld is zo hard, geen plek die me nog sust.
Een piepklein hokje zonder leven
is mijn allerlaatste streven.
versjes
Wie schrijft…
–
Ik schrijf, dus ik blijf.
Als ik stop met schrijven
zou ik dan niet meer blijven?
Wanneer ik weinig had geschreven
was ik dan maar half gebleven?
Als ik nooit schreef
en nooit ergens bleef
waar zou ik dan blijven?
Is dat te beschrijven?
—
Zorg dat je schrijft
opdat je beklijft.
© Bertie
–
vers van hebzucht
–
Ik miste dingen die’k niet had
en nooit bezitten zou
een nieuwe tas in wit-met-blauw
pianoles
regenlaarzen in het rood
een knuffelbeer
ze maakten mijn verlangens groot.
Toen kreeg ik boeken
met verhalen
van
kinderen, ze stalen,
armoedig in hun rafels
de moeders stil en ziek
een oma leed aan rimmetiek.
Ik las en las
opdat ik maar zou snappen,
mijn wensen moest ik schrappen.
—
Het hielp geen bal
nog steeds mis ik
de dingen die’k niet heb
en nooit bezitten zal.
© Bertie
Oud strandversje
Zandkrant
Op zomerzand
in Ameland
lag een natte krant
nogal onthand.
Hij was nog net te lezen.
–
De zon bescheen
een ‘handgemeen
in Amstelveen
waarbij een been
gebroken lag te wezen’
–
Het nat verdampte.
‘Kogel schampte
sportschoen stampte
het been verkrampte’
Het nieuws was nu volledig.
–
Een kouwelijke jutter
– een werkeloze vutter
arm en almaar blutter-
ontstak met veel geschutter.
de krant. Die brandde vredig
==
© Bertie
Herfst-versje
Zonnebloem en druivenstek
vastgebonden aan een hek
alsof ze daar terechte staan
–
Zonnebloem gaat voor de bijl
zonder blinddoek, da’s mijn stijl,
hij mag ziend tenondergaan
–
Druif kan blijven, is bedacht,
in winterslaap, hij ruste zacht,
bij sneeuw en ijs en koudemaan.
–
