Hongerrijm

In een kruidenierse winkel
tussen wortelen en brood
loopt een arme lightversedichter
wiens talent, niet al te groot,
zich zo graag zou onderhouden
met een poezie-genoot.
–
Waarom zoekt die verzenmaker
juist bij mik en rode kroot?
Wel, t’is de honger die hem aanstuurt
betere dichtersvrienden noodt.
Hij droomt nog enkel voedselrijmen
en huivert voor een armoedood.
–

Brekie en Brekie-song

–
‘k Zit op m’n bankje stil te dromen
van de Sterke Bertus-tijd
vel in gedachten grote bomen,
met één zwaai een plankentapijt.
–
Nu is het trainen op een broodje.
met een karig keukenzwaard
er is vooruitgang, een klein mootje
bleef hangen, volgens mij was’t een staart.
==
Nog een paar dagen, dan hoop ik makkelijker te typen en ga ik weer reacties beantwoorden en alle posts lezen. Ik kijk er naar uit, langzamerhand begin ik de bloggerswereld meer te missen dan ik had verwacht ondanks het leeswerk.

Versje tussendoor. Geen nieuws

Er zit een vuiltje in mijn oog
triomfantelijk en droog
zit het daar brutaal te wezen
kliert me bij het krantenlezen
schept zijn eigen spanningsboog.
—
Ach, de waarheid moet gezegd,
somtijds is het niet zo slecht
om het nieuws het nieuws te laten
niet te weten van het blaten-
is het vuiltje zeer terecht.
–
© Bertjens

Hard zijn. Soms moet het

Planten vermoord
zaadjes gesmoord
beestjes de kop afgestoken
wortels verstoord
puin opgespoord
onkruid en troep toegesproken
de tuin vindt het goed
begrijpt dat het moet
gewillig laat hij zich verpijnen
herkent bitterzoet
verwelkomt gewroet
wachtend op bloemenfestijnen
–

Als kind…

…schreef ik een boek
een heel dik boek

van minstens zestien vellen;

over Moortje onze kat

van ouders als een rechtend pad

en liefderijke zusmodellen.

Ook de school kwam aan de beurt

uiteraard in roz’ gekleurd

dan de kerk met god en hemel,
zaligzinnelijk gefemel

van engelen die braafheid kweelden

zoet als bloemen.  Woorden streelden

en penseelden

zacht mijn kinderlijk geloof

voor realisme was ik doof.

Gehoorzaam schreef ik mijn verhaal.

—

Een kind is willig materiaal.

—

© Decomenik

Maan staat meestal mooi te wezen

 
soms heeft hij er genoeg van
dan kijkt hij narrig op ons neer
ziet de duistere mensendingen.
en vraagt -voor wie
sta ik hier ook al weer?
–
©

Tienergedachte

Toen ik nog vijftien was
krullen verknoeide
en schrilkleurig verfde
mijn kindergezicht

dacht ik met
absolutistische
gretigheid
‘prins doet zijn plicht’.
–

Fietsvers

We waren op de fiets gesprongen
want we voelden ons gedwongen
van de winter te genieten
dus we reesten door de straten
-het verkeer in alle staten-
toen het plots begon te gieten.

Nondedju wat ’n gedonder
éven leek het ons gezonder
af te stappen bij een kroeg
en een neutje in te nemen
bij de barjuffrouw wat flemen.
Helaas, het plichtsgevoel dat joeg.

Ergo, we trapten ons te pletter
bliksem flitste met geknetter
sportgevoelen sloeg op tilt
nooit hadden we zo luid geklaagd
in regen die zo sterk gevlaagd
ons lijf onwinters heeft verkild.
–
© Bertjens

Alle mensen gelijk?

Toen ik dit ↓ schreef was ik er nog van overtuigd dat het goed zou komen.
==
Het maakt niet uit hoe oud je bent
van welke kleur
of fundament
geloof
of stand
-dat heb je zelf niet in de hand-
het is de liefde, wereldwijd,
die mensen
ondanks eenzaamheid
een reden geeft
om door te gaan.
Dat is de grond van ons bestaan.
–
©

Week van de poezie

Speciaal voor deze dagen teruggevonden.

Op het zomerzand
van Ameland
lag een natte krant
nogal onthand
je kon hem haast niet lezen.
_____
De zon bescheen
een handgemeen
in Amstelveen
waarbij een been
gebroken lag te wezen.
_____
Het nat verdampte:
… kogel schampte
… sportschoen stampte
… been verkrampte
het nieuws was nu volledig.
_____
Een kouwelijke jutter
-eigenlijk een vutter
arm en almaar blutter-
ontstak met veel geschutter.
de krant. Die brandde vredig.
©