Vanavond vrij

..van talkshows
en van quizzen
geloof me
liever ga ik vizzen.
(Als ze bestaan
de meesten hebben een s achteraan).
==

soldaten kunstenaars bakkers boeren

Volksvermaak noemde iemand het, beetje minachtend.  Dat stoorde me, we zijn nu eenmaal niet allemaal cultureel onderlegd.
Onderstaande programma’s waren -en zijn- het bekijken waard.
Commando’s en kunstschilders zijn geweest  intussen begonnen de bakkers en boeren.
De programma’s zijn verschillend, niet allemaal mijn smaak maar af en toe een blik is voldoende om iets aangenaam te zien: de hoofdrollen zijn voor gewone mensen,  bieden meer dan een quizz met alleen vragen.  Om die reden blijf ik soms hangen.
Je ziet enthousiaste amateurs die heel erg hun best doen, niet eens voor een superprijs al kan een partner daar wel voor doorgaan. Hopelijk.
De houding bij het gespannen afwachten is vermakelijk bij de bakkers, was spannend bij de kunstschilders en is bij de boerenaanbidders een beetje sneu met hier een daar een piepklein vleugje jaloezie. De commando’s beklaagde ik,  al met al was het een stoer groepje.
Hoe dan ook zijn ze stuk voor stuk aantrekkelijker dan de presentatoren. Niets ten nadele van Beau, Chantal en nog een paar maar zij zijn nu eenmaal beroeps en hebben zo hun geijkte maniertjes.
Over kwaliteiten van de winnaars kan  ik niet oordelen, hoogstens roep ik tegen een boer ‘sufferd, zie je dan niet dat…’  het helpt nooit, veel boeren leven in een zich almaar herhalende wereld, misschien dat daardoor hun smaak eveneens vast ligt maar dat doet er niet toe.
Versierde taarten en artistiek opgemaakte schotels zijn een pracht, doe het maar eens na, de glans van ‘meesterbakker’  wacht.  Of een partner.
Je gunt het ze, de triomf, de uitverkiezing, het eindpunt.
Zeg nou zelf.
Zie je van Dijk of Boomsma en consorten meedoen met zulk geloofwaardig enthousiasme?
==

tv-programma’s – platgerijmd.

Vanavond de  boeren
morgen de  hoeren

De boerenserie is bijna afgelopen, straks de bijna laatste aflevering. Sympathiek is het allemaal niet, de situatie en voorwaarden brengen het wantrouwen teweeg dat onaangenaam overkomt maar de serie ook echt maken.
Je ziet dat een paar van hen alles op alles zetten om het einde te halen, ze konkelen, af en toe vallen er  woorden.
Ook het geduld raakt op

Van de prostituees hebben we pas twee delen gezien, ze moeten nog veel meemaken met acht afleveringen voor de boeg.
Het is niet zeker dat ik blijf kijken, ik heb een hekel aan verwikkelingen maar zolang het boeit ga ik door.
Ze zien er heel anders uit dan de dame van het plaatje, ze zal in vroeger tijden best sexy zijn geweest.
De zin bij het raam luidt:
eens halve kous heet nu st. Jan  maar wat er bleef dat af en an…
wat Ik U brom, U keert weerom

Het leukst is, ook morgenavond,  2voor12

Een quizz  zonder opsmuk, gepresenteerd door Astrid Joosten die het heel goed brengt.
Van de antwoorden weet ik er minder dan de helft maar ik leef mee met de kandidaten.
==

Teveel denken

Ik zag de Masked Singers. Best goed.
Toen Reid.
Daarna een stukje Jinek. En NPO1.
Veel aardige fragmenten. Toch kon ik er de aandacht niet bijhouden en zette de tv uit..
Niet zozeer door zorgen om corona, oude herinneringen speelden op.
Hoe komt zoiets, vraag je je af.
Waarom denk je ineens aan die, aan dit, aan toen, aan daar.
Ik weet niet wat de trigger was, het heeft geen zin ernaar te zoeken, alles is mogelijk.
Uiteindelijk nam ik een boek ter afleiding. Van Grunberg, dus het hielp niet.
In de kast vond ik een oude Miss Seeton.
Dat ziet er beter uit.
Ze gaat mee naar bed.
Wie weet droom ik van haar.|
===

Televisieprogramma’s

Zappend kwam ik terecht bij het Familiediner. Dat had ik ik al zo lang niet meer gezien, ik was nieuwsgierig.
Het blijkt nog steeds een zwaar-menselijke vertoning.
Zo pakkend, ik werd meteen geraakt.
Vrat me op bij stijfkoppen en had tegelijk meelij met ze, je zou maar behept zijn met zo’n trekje en je dochter/zoon eveneens, sta je allebei mooi voor het blok.
Net voor ik in meelevende tranen uitbarstte dacht ik aan mijn eigen karakter, ook niet altijd lief en meegaand. Toen was de aardigheid er af en zocht ik naar de kattendocumentaire op NPO 2 maar was te laat.
Dat krijg je ervan als je je teveel inleeft bij huilprogramma’s.
Voorheen had ik daar weinig last van, nu is het Naatje. Teveel gevoel voor ellende en het moois vergeten. Gottegot wat een droef realisme.
Gelukkig is er nog  Uitzending Gemist.
Om de katten te bekijken en het diner te vergeten.
Ik flans zelf wel iets in elkaar en houd het droog.
==

Op 1, tv-programma.

Al zijn de vragen (nog?) niet scherp en de gasten te zorgvuldig uitgezocht, is de omroep achter de duo’s overduidelijk merkbaar,  toch vind ik deze regeling een verademing na Pauw en Jinek.
Ze waren goed maar niet zaligmakend, ook zij hadden missers.
Jineks voor- en afkeur was soms hinderlijk.
Pauws interesse niet altijd geloofwaardig. Hij leek zich af en toe vlotter voor te willen doen, het stond hem niet.
E zijn veel tegenstanders maar ik bid dat de vervangers geen pogingen doen P en J te evenaren.
Ik heb goede hoop dat het wat wordt.
Het schijnt de bedoeling te zijn na enige tijd een paar vaste krachten over te houden.
Jammer, variatie is wel zo prettig. Alleen al door de afwisseling van omroepen.
===

‘De (h)eerlijke jaren 50’ NTR

Een paar weken geleden was de beurt in dit programma aan mijn huidige woonplaats,  vanavond aan de vorige, de Zaanstreek
Natuurlijk ga ik er voor zitten. Of Wormer specifiek genoemd wordt weet ik niet maar de rest is ook interessant. Voor mij tenminste.
De vele fabrieken. De olie- en andere geuren die er vandaan kwamen, ze waren me lief, ik ervoer ze nooit als stank. Het was de reuring waarvan ik hield.
Maar die jaren waren natuurlijk ook daar benauwd met verschillende scholen en zwembaden, jongen en meisjes apart bij de roomsen. Die dingen.
Daar heb ik al vaker over geblogd dus weid ik er niet meer over uit.
Verder niets bijzonders te melden, ik moet nog even weg.
Tot vanavond.
—
De foto is van het Inntel_Hotel_Zaandam , een onderwerp voor tegenstrijdige meningen.
Ik vind het mooi. Gedurfd. Een bijzonder gebouw.
-=

Quiz

Zojuist keek ik naar Eén tegen Honderd.
Niet dat ik een fan ben van Tensen, RTL of de Postcodeloterij, het gaat me om de eenvoud. Jammer dat ze er een bel-prijs bij verzonnen maar daar heb ik geen last van, het wordt niet breed uitgesponnen.
Geen toestanden met ‘lollige’ ingehuurde panelleden en presentators, daar kan ik niet  tegen.
Ook niet wanneer Linda aan het roer stond, ik vind haar best een sympathieke meid maar het gedoe met die koffers en de rest vind ik vreselijk.
Daar wind ik me over op en moet me inhouden om ze niet van het scherm te jagen.
Gelukkig ben ik zelf baas over de ab.
Heel af en toe zie ik een stukje van zoiets. Noodgedwongen, bij een visite of zo.
Dan durf ik niet te eisen: tv uit of ik ga, stel dat ze de tv aan laten.
De vroegere familieshows met Ron of Linda bekeek ik ook zelden.
Het waren avondvullende kwissen met mooie prijzen en eigenaardige opdrachten, ze boeiden me niet. Te ingewikkeld en het duurde en duurde maar, intussen had ik een half boek gelezen.
Ik heb er geen hersens voor.
Ik geef het toe, ik ben een simple mind.
Daar staat tegenover dat ik gauw tevreden ben: vraag en antwoord. Meer hoeft niet.
In de politiek zou ik het ook graag zien maar die sector is nog vervelender dan alle tv-kwissen bij elkaar.
We kunnen het zien,  woensdag bij Pauw, bij het debat met Rutte en Baudet.
Ik houd uit voorzorg een boek bij de hand.
Pauw deelt geen prijzen uit. Hoop ik.
==

Televisie

Daar kijk ik haast nooit naar, roep ik, het is enkel behang.
In werkelijkheid geniet ik van verschillende programma’s.
Gisteravond van reizen-waes-europa Hij is al op de helft, jammer.
Floortje-Dessing komt ook weer met een nieuwe serie.
En Erica  natuurlijk.
Goede presentators die op prettige wijze tekst en uitleg geven. Eventueel met humor.
Mijn favorieten.
–

De Rembrandtwedstrijd zie ik ook, maar met afgunst.
Omdat ik dit zelf niet kan en het graag zou willen.
Een krabbel maken is makkelijk maar de opdracht: bekijk het model of uitzicht en maak er wat van…  ga er maar aan staan.
In mijn ogen is de grootse kluns al een halve Rembrandt.
–
Wedstrijden voor gewone mensen kom ik nooit tegen.
Ik zou er graag een willen zien waarin mensen auto’s wassen of boodschappen doen.
Voor een desktop hangen of rabarber plukken. Kinderen uit school halen. Zonnebaden in het wild.
Alles met een kans op de eerste prijs.
Dat zou, bijvoorbeeld, een reisje door China kunnen zijn.
Ook voor gewone mensen de moeite waard.
Bee-enners krijgen al zovéél aandacht.
=

Zelf-beeld

Toen de televisie voor de derde maal uitviel gooiden we hem weg.
‘We verzinnen zelf wel wat,’ zei echtgenoot.
‘Toneelstukje?’ stelde ik voor want ik ben dol op verkleden en rare typetjes.
‘Goed idee, me Tarzan you Jane?’
Great!
Terstond hulde ik me in het vel van onze tijgerkat. ‘Is dit wat?’
Man keurde. ‘Is het niet te klein? Buk eens.’
Ongeduldig riep ik hem tot de orde. ‘Niet zeuren. Wat trek jij aan?’
‘Euh, we hebben de hond nog.’
Prima, het beest had de juiste kleuren.
Zo speelden we jungletje tot de avond om was.
Zwaaiend van lamp naar bovenkast met kreten en al.
Genieten, beter dan welk programma ook.
Maar dat slachtafval…
—