De laatste oude (school-)boeken.

Nu het meeste van de oude meuk is opgeruimd had iemand het over de geldelijke waarde ervan.
Die is er niet.
De waarde van schoolboeken zit alleen in eigen geest,  goede herinneringen voor de gelukkigen, jammerlijke voor de pechvogels.
—
Hobbyboeken lijken eeuwigheidswaarde te hebben. Menige erflater zadelt de ontvanger op met een stapel(-tje), die ze uit piëteit bewaart voor de volgende die ze bewaart enzovoorts. 
Gelukkig had ik daarin slechts een miniem taakje,  een paar technisch boeken nemen weinig plaats in.
De weblogs van mezelf  staan op Internet maar daar heeft niemand last van.
Trouwens,  ChatGPT maakt sneller en betere verhaaltjes.
–
Met de overige waarde-loze boeken kun je drie dingen doen:
stug doorgaan met bewaren
weggeven aan minibiebs
weggooien.

Met dat laatste dacht ik klaar te zijn maar die hardnekkige overblijvers die me doen twijfelen…
Dat zijn echte lastposten, ze grijnzen me elke schoonmaak aan.  Ze liggen nog steeds op tafel.
=====

Oude koffietafel

Wat je al niet bewaart.
Je kunt zo goed niet opruimen of je legt wel wat terug. En dat kom je later opnieuw tegen.
Dit menu bijvoorbeeld, alleen weet ik niet meer van welke gelegenheid het was, de helft is  er afgescheurd.
Bij de begrafenissen van ons beider ouders hadden we ook een Brabantse Koffietafel, die menu’s heb ik nog.
Met de uitvaarten in mijn familie was het anders en niet Brabants geformuleerd.
Bij een zwager uit schoonfamilie dan?  Het moet haast wel.
Of toch bij de man van een vroegere vriendin?
Daar was die ene vrouw met dat ongeluk.
En de kennis die te jong heenging.
Vroegere collega dan?
Het is van iemand uit deze omgeving, in ieder geval.
Hoe langer ik graaf hoe zekerder ik het wil weten.
Onzin natuurlijk, overledenen rusten niet zachter wanneer ik me herinner wat ik at op  hun begrafenis.
Van de week maar eens navragen,  straks is de laatste schoonzus er niet meer en dan weet ik nog niks.
Misschien was het van een feest.
Maar van welk dan?
–
Dit is natuurlijk een onzinvraagstuk maar het leidt ’n beetje af van het coronakoor.
==

Dingen opruimen

Voor de zoveelste keer in kasten gedoken met de belofte ‘Bertus, nu gaat definitief ALLES weg wat over de hand is.’
Heel goed. Rommel bewaren blijkt achteraf meestal zinloos.
Alleen, waar laat ik ‘ALLES’?
Overtollige cd roms heb ik vernietigd, de doosjes in de zak voor plastic gedaan.
Onvolledige legpuzzels bij de kranten.
Opgerolde oude lappen in poetsemmer van garage.
Maar dan.
–
Een half dominospel kan ik niet weggooien, de stenen zijn te mooi. Een bekertje met te weinig dobbelstenen ook niet om dezelfde reden.
Blijft over:
Hoge stapel onbeschreven cd’s.
Doos met routekaarten voor fiets en auto, Het Beste boeken en mappen, ik heb ze in de garage gestald. Hetzelfde met een paar boeken voor fietsonderhoud.
Een kistje PC- en dergelijke hulpboeken.
Plus een boek over Erven & Schenken. (hoe kom ik daar aan??)
Uitgaven over mooi Drenthe.
Enzovoorts.
–
ik belde iemand die op rommelmarkten stond. Hij lachte, we hebben al teveel oud spul, dat raak ik niet kwijt, sorry. Houd er een lucifer onder, zei-t-ie  nog.
Eigenlijk zou ik dat wel willen.
Zelf een kuil maken, alles er in gooien en aansteken, een mooie stapel opbouwen en poken tot er niets meer over is.
Dat zou me meer voldoening geven dan vuilniszak, kliko of papierophaaldienst.
Waarom? Weet ik niet zeker, iets als das war einmal. Reinigend misschien.
Maar je mag geen vuurtje stoken.
Tenminste, ik niet.
==

Schatgraven in eigen woning

Ontspullen.
Het is in de mode sinds een jaar of tien. Ik deed het altijd al en vond in de loop der jaren minstens een huis vol overbodigheden. Wat kun je daar mee doen behalve opruimen?
Nog steeds kom ik nieuwe oude dingen tegen, dat is spannend hoor, je weet nooit wat je nu weer vindt.
Dacht ik de vliering leeg te hebben, kwamen er bejaarde kerstspullen voor de dag. Zo ontzettend lelijk, ik kan niet geloven ze ooit te hebben gekocht.
Achterin de kelder, in de allerverste hoek, stond een vergeten tas waar ik een soepterrientje uit opdiepte. Of een groenteschaal, weet ik veel. Je kunt nu eenmaal niet alles onthouden.
Gezien de overige troep in de tas heeft het gediend als verzamelbak voor dat-komt-nog-wel-van-pas-rommel:
Een kaart elastiek. Enkele verfomfaaide speelkaarten. Tube velpon, voor de helft leeggeknepen met een knoedel stiekjes, schroeven, leeggelopen sigaret, dobbelsteen, pionnetjes, paperclips, lucifers, alles trouw aaneengeklonken. Een soort partnership van spullen.
De hele bende verzonken in een mengsel van stof, gruis, zand, tabaksdraadjes, nog meer stof en het lijk van een zilvervisje dat waarschijnlijk verdwaald was en verhongerde. Arm diertje, ik heb een weesgegroetje voor hem gedaan.
–
Het was een enerverende middag. Een dood beest gaat je niet in de koude kleren zitten.
Enfin, de tas met inhoud ligt in de vuilnisbak.
Het terrientje heb ik gered.
Dat kwam toch nog van pas in al zijn overbodigheid.

–