Wie wint, bos of hei?

Tot ongeveer 2012 liepen of fietsten we vaak over een strook grond  tussen bos en hei, in onze omgeving.
Een zanderig stuk met pollen heide, taai gras en naaldbomen door elkaar.
We vroegen ons dan af: overwoekert de hei het bos? Of is het andersom?
Niemand die we het vroegen wist het.
Een boswachter antwoordde dat beiden elkaar in evenwicht hielden, na veel eeeh’s en geweifel, hij wist het dus ook niet.
Al piekerend besloten we dat vooral het zand won, het leek er elk jaar droger te worden en de strook breder al kan het intussen veranderd zijn.
Eerder stelde ik de vraag in een vorige weblog,  daar werd ik niet wijzer.
Misschien nu wel, wat een opluchting zou dat zijn. 😁
–
Geen halszaak, ik ben alleen nieuwsgierig maar kan het niet vinden in boek of site.
Moet ik dat echt weten? En waarom?
Goeie vraag, dat weet ik niet.
===

Dag, droom.

Er volgen alsnog een paar warme dagen. Daar verheug ik me op, in september blijft de hitte ’s avonds niet hangen, zo zou ik het de hele herfst wel willen.
–
Het was ideaal als de natuur persoonlijke verzoeken kon inwilligen, die bestuurt tenslotte het weer. Ik snap dat ieder zijn eigen klimaatje teveel gevraagd is maar een meteorologische loterij lijkt me wel wat. Als probeersel.
Elk seizoen één winnaar per provincie, beter nog: per gemeente. Daar profiteren alle bewoners van.
Stel je de feestelijke loting voor, Chantal doet de trekking, kust de stralende gelukkige, iedereen is blij. KNMI biedt een extra prijsje, een zonnebril of zo.
–
Maar het zou niet in vrede verlopen, vrees ik.
Protesten, complotten en halvegaren verstoorden waarschijnlijk de gang van zaken met heibel over de uitslag.
Het zonnetje zou de winnaar niet gegund dus verduisterd worden.
En het weer?
Dat hield het voor gezien en  liet de mensen aan hun lot over.
De natuur eigen.
==

Over de natuur

Men beheert de natuur naar menselijke maatstaven, het leeft immers, denkt men.

Maar de natuur is een systeem en heeft niets menselijks. Het geeft geen enkele zin  hem onze eigenschappen toe te schrijven, hij geeft en neemt niets.
Om die reden kan men de natuur  niets leren, hoogstens indammen met altijddurende tegenkracht.

Hij bestaat en breidt zich uit,  zo simpel is het.

Pak een stukje af, vernietig het,  het groeit  vanzelf weer aan. Evenzo met dieren, zij ontstaan bij de gratie van een passende leefomgeving (o.a. flora) en sterven uit als er een andere episode aanvangt.

Je ziet het aan de veranderingen door de eeuwen heen. Aardbevingen, rampen, klimaten, ze overkomen de aarde als een automatisme.
De huidige klimaatomslag hebben we zelf ietwat versneld maar dat zal de natuur worst wezen, er zijn geen gedachten of wraakgevoelens. Het systeem is blind, we kunnen slechts proberen de toekomst te verzachten door maatregelen nemen tegen de volgende opwarming dan wel wintertijd.

Ook de wereldwijde  pandemieen en plagen  zijn de natuur niet aan te wrijven alsof het straffen zijn. Het systeem heeft geen weet van onze foute keuzes, het laat simpelweg groeien wat levensvatbaar is, tussen kwaadaardige virussen en geneeskrachtige kruiden maakt hij geen onderscheid.

Bekijk  een onverzorgd bloemenperk of verwaarloosde woning,  het raakt snel overgroeid.

—

We moeten alleen nog even leren hoe het systeem te kraken om onze eigen menselijke wetten erin te bouwen.

Dat het zal nooit lukken, door niets en niemand, daar geloof ik stellig in.
Maar  ik weet natuurlijk niet wat geniale geleerden nog ontdekken. Of uitvinden.
==

Het imperialisme van vaste planten

Een paar oudere foto’s maar in de tuin elk jaar nieuw, de tekenen zijn al zichtbaar.
In de basis veranderen ze niet, ze vernieuwen zich door uit te breidden en meer plaats in beslag te nemen, hier en daar een kind te deponeren.
Soms teveel, dan spreek ik ze streng toe over bescheidenheid en samenheid. Ze luisteren nooit, keihard gaan ze door.
Medeleven met buurplanten is in de natuur onbekend.
Dan wordt het de botte bijl, wortelen scheuren en de keuze: overdadige groei weggooien of elders neerzetten? Meestal  is het de kliko ivm gebrek aan grond.
Keihard kan ik ook zijn.
–
We kunnen ons beter niet aan de natuur spiegelen.
==

exit zonnebloem

Verslapt hangt Heliant haar kroon
vermoeid en wars van vlagvertoon
ze is niet meer het zon-icoon
alleen nog maar een ondertoon
van wat ze was in’t landschapsschoon.
De rest zou volgen, het patroon
van droogte is nu dood-gewoon
natuur betaalt slechts hongerloon.
–

Korte picknick

Dit plaatje (een echte is me te eng) bracht me terug naar een zomervakantie in het Gooi waar ik bij een zus logeerde.  Op een dag stelde ze een picknick voor, op de hei.
We vulden een mand en namen een plaid.
Eenmaal op de hei spreidden we de spullen uit en daar zaten we, klessebessend en etend, genietend van de zon. Althans, ik.
Zij bleef maar rondkijken en op de plaid kloppen en na een uurtje gaf ze het op. We blijven niet lang, zei ze, zullen we koffie drinken in het dorp?
Huh?  Met voldoende drinken bij ons?
Toen gaf ze toe: er leven hier adders.
Ik vloog minstens een meter op, panisch. Dat lieg je toch?
Nee, zei ze, echt. Het leek me een leuk uitje voor jou maar eerlijk gezegd griezel ik me dood.
Anders ik wel.  Het idee.
Gehaast propten we de boel in de mand en met hoog optrekkende knieën beenden we weg, zorgvuldig om ons heen speurend.
Later, bij haar thuis, was ik nog steeds niet gerustgesteld. Ze woonde buiten de kom, er was een flinke tuin met veel groen. Wie zegt dat daar ook niet van alles rond sloop?  Zo ver was het niet vanaf de hei.
Zwager lachte me uit en begon de bekende uitleg. Ze gaan de mensen uit de weg, hoeft niet bang te zijn enzovoorts, tenslotte beweerde hij dat hij elke avond controleerde. Nou, dat hielp…
De logeerpartij eindigde zonder incidenten.
Fobisch ben ik niet maar in een buitengebied zal ik nooit op de grond of een boomstronk of iets dergelijks gaan zitten, ook niet in de bossen rondom ons dorp.
–

Mooi ge-zwam

Deze heb ik nog nooit gezien, een Wimperzwam.
Jammer dat hij zo klein is, ik zou er de bank mee vol leggen in plaats van met kussens.
Uit Adri de Groot’s
Vogeldagboek.nl

Gewone wimperzwam, Scutellinia scutellata, Eyelash Cup, Pézize en bouclier, Holz-Schildborstling *
Er bestaan diverse soorten wimperzwammen, meestal alleen van elkaar onder de microscoop te onderscheiden.
Het zijn zgn. zakjeszwammen, een zeer grote groep zwammen met sporenzakjes. Altijd oranjerood of bruinrood.
Met haren (wimpers) aan de rand. Dit is waarschijnlijk de algemene gewone wimperzwam, ca. 1 cm. Prielenbos.
–

De natuur is een kei

De nieuwe baby heeft de grijze ogen en het bruine haar van mamma, evenals de kleine oortjes.
In de rest van het hoofdje, nek en hals zie je duidelijk pappa.
Rug en schoudertjes verraden opa één terwijl de brede handjes en voetjes naar opa twee wijzen.
Oma een en twee manifesteren zich respectievelijk in de stevige ledematen en het bolbuikige rompje.
De overige voorvaderen houden zich schuil in de organen en proberen de dna-touwtjes stevig in handen te houden voor het geval de nieuwe combinatie op hol slaat.
Knap dat de natuur dit keer op keer op keer voor elkaar krijgt. Je staat er telkens weer versteld van.
–

De Baardmannetjes

–
Vanavond zijn ze aan het vogelspotten in het Wormer- en Jisperveld.
Hopelijk betreden ze het gebied met zachte voeten; het is tenslotte mijn geboortegrond. 🙂
–
https://www.natuurmonumenten.nl/over-wormer-en-jisperveld