…die keer dat ik iemand aantrof, luisterend naar een lp van de Cats op verkeerd toerental (33) en zij bloedserieus zei: Jullie mogen ze dan wel niks vinden maar ze maken verrekt mooie muziek...
…moest ik zo ontzettend hard lachen dat ik ècht buikpijn kreeg.
-=
ps
Achteraf denk ik dat het een singletje is geweest, lp’s moesten sowieso op 33 toeren gedraaid worden, singles op 45.
—
Vermoedelijk heeft iedereen het meegmaakt.
Idolaat zijn van een beroemdheid, er van dromen, posters boven bed en later denken:
hoe kòn je.
Ik beken. Ik had ook zoiets vreselijks. Freddy Quinn
Ontroerd luisterde ik naar zijn Seemann en hoe hij zijn Junge ‘ komm bald wieder’ toeriep. Hij had iets huilerigs , kwijlerigs zelfs maar zijn overdreven dictie raakte me net zo hard als zielige verhalen in kinderboeken.
Aangedaan draaide ik zijn liedjes. En weer. En weer. Verstikt van ingehouden tranen — ik durfde niet openlijk te janken– kwam ik naderhand aan tafel.
Broer en zus grijnsden en deden diepe snikken na, Pa grinnikte en Moe zei niets, ze keek me aan en schudde haar hoofd.
Geen idee waar die voorkeur vandaan kwam, ik hield het op de invloed van Deutsche Musik, we woonde niet ver van de grens.
Het kwam goed. Ik herontdekte Amerikaanse popmuziek en trok weer naar Presley en de opvolgende Engelse bands.
—
Vanmorgen kwam de weemoed nog een keer boven bij het horen van Hero op de radio. Toevallig in de week van man’s overlijden luisterde ik er naar, nu kwam die tijd even terug.
Ongelooflijk dat dat na vijf jaar nog steeds iets doet.
Maar nu kan ik wèl vrijelijk snikken, nu broer en zus er toch niet meer zijn.
==
Je hoeft niet van Van Duin te houden om dit liedje te bekijken, het is de tekst waardoor ik er aan terugdenk.
Hoewel andere onderwerpen dan die van nu is het nog steeds actueel
Die onverdraagzaamheid, om hels van te worden.
Belt U maar…
—
Van klassieke muziek weet ik niets dan het kleine beetje dat we in de brugklas leerden.
’s Zomers wordt in de meeste plaatsen doorlopend e.e.a. georganiseerd en dan zijn er nog de kermissen.
Goede initiatieven maar je hebt wel eens genoeg van rommelmarkten, braderiën, wielren-, doe- en korendagen, ballonvaarten, muziekfestijnen, oogstfeesten enzovoorts.
Dit ↓ was een verademing.
We luisterden naar ricciotti
een straatsymfonieorkest.
Op een warme avond en een uitstekende plek in de buitenlucht, het sfeervolle binnenplein van Tongelaar. Een klein kasteeltje vlakbij het dorp.
Wat wil je nog meer.
Goeie muziek, deze keer gebaseerd op Cuba.
Er was een fantastische pianiste, enthousiaste jonge spelers in gewone-mensenkleding hetgeen sympathiek aandeed. Het opbouwen van de instrumenten was op zich al het bekijken waard.
De toegang was gratis maar je gooide graag een bedrag in de rondgaande pet.
–
Ze toeren nog een paar dagen door het land tot 19 austus.
–
…met een boogiewoogie. Pianomuziek en ragtime waar ik nog steed gek op ben.
In de gewone danszalen zag je dit nooit, swingen leerde ik (’n beetje) van grote zussen.
Maar nooit als deze twee.
Misschien een van de lezers? Om de warmte eruit te zweten?
Kom op!
Het bekende gondelliedje, uit de opera Hoffmann’s vertellingen van Jacques Offenbach
Deze uitvoering is suikerzoet, de muzikanten zwijmelen mee of spelen ze het?
Kan nog net voor bedtijd.
Met lyrics.
