Mama Appelsap

Dat was een radioprogramma waar je kon insturen wat je verstond van de songteksten.
Het was vaak lachen en onwillekeurig dacht je terug aan je eigen onbeholpen woorden. Niet alleen van de radio, ook van grote broers en zussen.
Zoals dit liedje over de sierra:
‘de zuidenwind waait en er werd wat gekraaid in de serre…’
over heartache
‘harde, I hef so harde..’
over ricordate Marcellino
‘die kordate marcelino…’
Busy in the backroom (Cats)
‘I was so dizzy in de bedroom..’
Dit zijn een paar voorbeeldjes, ongetwijfeld kan iedereen dit lijstje aanvullen.
Achteraf begreep je pas waarom de grote broers en zussen krom lagen.
–
Hier een compilatie  van top 50 Mama Appelsap  
==

Marcel Amont.

Wie dit verstaat heeft een Frans oor, kan niet anders
Het mijne is te langzaam, of te traag van begrip.🙄😥

De  tekst. Best leuk.
==

De pianist en ik

Een herinnering aan de brugklas,  Für Elise   een sonate van Beethoven
Een van de oudere leerlingen speelde dit  op een jaarfeest.

Na het succes van een groepje met popmuziek waarbij de Everly Brothers ons toch al enthousiast maakte werd ik bij dit pianostukje pas echt geraakt.
De simpele melodie, de pianoklanken, en vooral de pianist, ik was  compleet van de wereld. Mijn twaalfjarige hart was gelukkig sterk, ik zou ter plekke zijn neergestort overtuigd als ik was van de liefdesverklaring die de pianist me hiermee bracht.
Alle andere meiden dachten dit ook gezien het overdonderende applaus maar daar zat ik niet mee, op die leeftijd verwacht je niets, ik zou niet eens  hebben geweten wat.
Na afloop was het schooljaar ten einde en ik zweefde naar huis.
–
Later hoorde ik dat het stukje weliswaar eenvoudig klinkt maar moeilijk was om het met gevoel te spelen.
Dat had ik natuurlijk al begrepen.
=

==

Accordeon?

Kermis en boerenbruiloften.
Circus Renz is leuk en in Parijse zomerschemer is een  musette romantisch maar dan heb je het wel gehad. Dacht ik.
Moet je dit eens beluisteren Libertango Berlin
Mocht het intro te lang duren ga je door naar ongeveer 3½ minuut.
Machtig, samen met het orkest.
Daar te zitten, vooraan, moet fantastisch zijn.
—
Tot morgenavond.  Hoop ik. ☻
==

Nieuwste van de Stones

 Living in a ghosttown

Ik dacht aan OMANIDO maar ik geef toe dat ik ook wel zo vitaal zou willen zijn.
Kwestie is: ik kan niet zingen.
==

Coronars avant la lettre

Crooner
Veel heb ik er aangehoord, door een van de zussen die stapel op ze  was en van mijn Elvis niets moest hebben.
Dean Martin, Roy Rogers, Frank Sinatra e.v.a.

Toen begreep ik het niet. Ik dacht dat croonen zoiets was als kreunen maar dat haalde ik er nooit uit.
Als we zelf kreunden om een bezeerde knie noemde diezelfde zus dat ‘janken-om-niks.’
Zo ging dat.
Later waardeerde ik ze, niet allemaal maar er zaten best aardige liedjes bij, sentimentele  ballads als deze bijvoorbeeld,  Devil woman  van countrycrooner Marty Robbins
Luister en kreun ze.
==

Romantiek

Paradise by the dashboardlife
Bij het uitkomen van dit nummer waren we allang getrouwd en hadden een gezin. Deze plaat echter vonden we allebei zo mooi, zowel tekst als muziek, dat ik er romantische ideeën van kreeg.
‘Zullen we,’ vroeg ik man ‘naar het water rijden, vanavond als het rustig is en daar parkeren?’
‘Er is hier geen meer,’ was zijn droge antwoord.
‘We hebben de Maas. Stel je voor,’ bewerkte ik hem listig,’ achteraan op de kade, het geluid van de stroom als achtergrond….’
Geen ander antwoord dan een blik.
‘Maanlicht op de golven,’ probeerde ik nog, ‘die nieuwe jurk met schouderbandjes, and we’re glowing like the metal on the edge of a knife…’
Opnieuw een blik.
Toen kregen we de slappe lach.

===

Herinnering aan..

…die keer dat ik iemand aantrof, luisterend naar een lp van de Cats op verkeerd toerental (33)  en zij bloedserieus zei: Jullie mogen ze dan wel niks vinden maar ze maken verrekt mooie muziek...
…moest ik zo ontzettend hard lachen dat ik ècht buikpijn kreeg.
-=

ps
Achteraf denk ik dat het een singletje is geweest, lp’s moesten sowieso op 33 toeren gedraaid worden, singles op 45.
—

Ook muzieksmaak verandert

Vermoedelijk heeft iedereen het meegmaakt.
Idolaat zijn van een beroemdheid, er van dromen, posters boven bed en later denken:
hoe kòn je.
Ik beken. Ik had ook zoiets vreselijks. Freddy Quinn
Ontroerd luisterde ik naar zijn Seemann en  hoe hij zijn Junge ‘ komm bald wieder’ toeriep. Hij had iets huilerigs , kwijlerigs zelfs maar zijn overdreven dictie raakte me net zo hard als zielige verhalen in kinderboeken.
Aangedaan draaide ik zijn liedjes. En weer. En weer. Verstikt van ingehouden tranen — ik durfde niet openlijk te janken– kwam ik naderhand aan tafel.
Broer en zus grijnsden en deden diepe snikken na, Pa grinnikte en Moe zei niets, ze keek me aan en schudde haar hoofd.
Geen idee waar die voorkeur vandaan kwam, ik hield het op de invloed van Deutsche Musik, we woonde niet ver van de grens.
Het kwam goed. Ik herontdekte Amerikaanse popmuziek en trok weer naar Presley en de opvolgende Engelse bands.
—
Vanmorgen kwam de weemoed nog een keer boven bij het horen van Hero op de radio. Toevallig in de week van man’s overlijden luisterde ik er naar, nu kwam die tijd even terug.
Ongelooflijk dat dat na vijf jaar nog steeds iets doet.
Maar nu kan ik wèl vrijelijk snikken, nu broer en zus er toch niet meer zijn.
==

Om bij in te slapen.

Of wakker te worden.
Weltrusten en tot morgen.