Coronars avant la lettre

Crooner
Veel heb ik er aangehoord, door een van de zussen die stapel op ze  was en van mijn Elvis niets moest hebben.
Dean Martin, Roy Rogers, Frank Sinatra e.v.a.

Toen begreep ik het niet. Ik dacht dat croonen zoiets was als kreunen maar dat haalde ik er nooit uit.
Als we zelf kreunden om een bezeerde knie noemde diezelfde zus dat ‘janken-om-niks.’
Zo ging dat.
Later waardeerde ik ze, niet allemaal maar er zaten best aardige liedjes bij, sentimentele  ballads als deze bijvoorbeeld,  Devil woman  van countrycrooner Marty Robbins
Luister en kreun ze.
==

Romantiek

Paradise by the dashboardlife
Bij het uitkomen van dit nummer waren we allang getrouwd en hadden een gezin. Deze plaat echter vonden we allebei zo mooi, zowel tekst als muziek, dat ik er romantische ideeën van kreeg.
‘Zullen we,’ vroeg ik man ‘naar het water rijden, vanavond als het rustig is en daar parkeren?’
‘Er is hier geen meer,’ was zijn droge antwoord.
‘We hebben de Maas. Stel je voor,’ bewerkte ik hem listig,’ achteraan op de kade, het geluid van de stroom als achtergrond….’
Geen ander antwoord dan een blik.
‘Maanlicht op de golven,’ probeerde ik nog, ‘die nieuwe jurk met schouderbandjes, and we’re glowing like the metal on the edge of a knife…’
Opnieuw een blik.
Toen kregen we de slappe lach.

===

Herinnering aan..

…die keer dat ik iemand aantrof, luisterend naar een lp van de Cats op verkeerd toerental (33)  en zij bloedserieus zei: Jullie mogen ze dan wel niks vinden maar ze maken verrekt mooie muziek...
…moest ik zo ontzettend hard lachen dat ik ècht buikpijn kreeg.
-=

ps
Achteraf denk ik dat het een singletje is geweest, lp’s moesten sowieso op 33 toeren gedraaid worden, singles op 45.
—

Ook muzieksmaak verandert

Vermoedelijk heeft iedereen het meegmaakt.
Idolaat zijn van een beroemdheid, er van dromen, posters boven bed en later denken:
hoe kòn je.
Ik beken. Ik had ook zoiets vreselijks. Freddy Quinn
Ontroerd luisterde ik naar zijn Seemann en  hoe hij zijn Junge ‘ komm bald wieder’ toeriep. Hij had iets huilerigs , kwijlerigs zelfs maar zijn overdreven dictie raakte me net zo hard als zielige verhalen in kinderboeken.
Aangedaan draaide ik zijn liedjes. En weer. En weer. Verstikt van ingehouden tranen — ik durfde niet openlijk te janken– kwam ik naderhand aan tafel.
Broer en zus grijnsden en deden diepe snikken na, Pa grinnikte en Moe zei niets, ze keek me aan en schudde haar hoofd.
Geen idee waar die voorkeur vandaan kwam, ik hield het op de invloed van Deutsche Musik, we woonde niet ver van de grens.
Het kwam goed. Ik herontdekte Amerikaanse popmuziek en trok weer naar Presley en de opvolgende Engelse bands.
—
Vanmorgen kwam de weemoed nog een keer boven bij het horen van Hero op de radio. Toevallig in de week van man’s overlijden luisterde ik er naar, nu kwam die tijd even terug.
Ongelooflijk dat dat na vijf jaar nog steeds iets doet.
Maar nu kan ik wèl vrijelijk snikken, nu broer en zus er toch niet meer zijn.
==

Om bij in te slapen.

Of wakker te worden.
Weltrusten en tot morgen.

‘Belt U maar…’

Je hoeft niet van Van Duin te houden om dit liedje te bekijken, het is de tekst waardoor ik er aan terugdenk.
Hoewel andere onderwerpen dan die van nu is het nog steeds actueel
Die onverdraagzaamheid, om hels van te worden.
Belt U maar…

—

 

Klassiek eendje

Van klassieke muziek weet ik niets dan het kleine beetje dat we in de brugklas leerden.
Soorten instrumenten, indeling van een symfonie- en philharmonisch orkest, dat de Beatles tot de klassieken gerekend werden, over de doofheid van L.van Beethoven, basale feiten die we moesten onthouden.
Ook luisterden we naar Peter en de Wolf (Prokofjev),  de Urendans (Ponchielli), de Moldau (Smetana)  en nog  wat van de bekendste lichte stukken.

Fijne lessen, een mooi beginnetje. Ik hield er een voorkeur voor lichte en jazzy muziek aan over.

Op de MULO leerden we een schema om zelf popmuziek te schrijven. Daar kwamen wijsjes uit die zoveel leken op die van de toptien dat het een lachertje werd, hetgeen de leraar ons wilde laten zien. Ook dit vond ik interessant.
–

Aan de zwaardere (lees: moeiljker) muziek ben ik nooit toegekomen.

Ik heb er zo weinig kennis van dat ik stomverbaasd was  dit piano-eendje   tegen te komen.

Wie verwacht nu een soort moe-daar-ligt-een-kip-in’t-water van een grote componist?

De kenners waarschijnlijk wel, misschien fronsen ze nu bij zoveel onkunde maar voor mij was het nieuw.
Ik zou me haast schamen maar zover ga ik niet. ☻
—

Avondje muziek

’s Zomers wordt in de meeste  plaatsen doorlopend e.e.a. georganiseerd en dan zijn er nog de kermissen.
Goede initiatieven maar je hebt wel eens genoeg van rommelmarkten, braderiën, wielren-, doe- en korendagen, ballonvaarten, muziekfestijnen, oogstfeesten enzovoorts.
Dit ↓ was een verademing.
We luisterden naar ricciotti
een straatsymfonieorkest.
Op een warme avond en een uitstekende plek in de buitenlucht,  het sfeervolle binnenplein van Tongelaar. Een klein kasteeltje vlakbij het dorp.
Wat wil je nog meer.
Goeie muziek, deze keer gebaseerd op Cuba.
Er was een fantastische pianiste, enthousiaste jonge spelers in gewone-mensenkleding hetgeen sympathiek aandeed.  Het opbouwen van de instrumenten was op zich al het bekijken waard.
De toegang was gratis maar je gooide graag een bedrag in de rondgaande pet.
–
Ze toeren nog een paar dagen door het land tot 19 austus.
–

Tussendoortje…

…met een boogiewoogie.  Pianomuziek  en ragtime waar ik nog steed gek op ben.
In de gewone danszalen zag je dit nooit,  swingen leerde ik (’n beetje) van grote zussen.
Maar nooit als deze twee.
Misschien een van de lezers? Om de warmte eruit te zweten?
Kom op!

Mouldy old dough

Boxen zo ver mogelijk open! ☻

Kreeg ik van iemand die wist dat ik  hier vroeger graag naar luisterde. En nu weer.

https://www.youtube.com/watch?

v=aO5GWJJP3FM