‘Belt U maar…’

Je hoeft niet van Van Duin te houden om dit liedje te bekijken, het is de tekst waardoor ik er aan terugdenk.
Hoewel andere onderwerpen dan die van nu is het nog steeds actueel
Die onverdraagzaamheid, om hels van te worden.
Belt U maar…

—

 

Advertenties

Klassiek eendje

Van klassieke muziek weet ik niets dan het kleine beetje dat we in de brugklas leerden.
Soorten instrumenten, indeling van een symfonie- en philharmonisch orkest, dat de Beatles tot de klassieken gerekend werden, over de doofheid van L.van Beethoven, basale feiten die we moesten onthouden.
Ook luisterden we naar Peter en de Wolf (Prokofjev),  de Urendans (Ponchielli), de Moldau (Smetana)  en nog  wat van de bekendste lichte stukken.

Fijne lessen, een mooi beginnetje. Ik hield er een voorkeur voor lichte en jazzy muziek aan over.

Op de MULO leerden we een schema om zelf popmuziek te schrijven. Daar kwamen wijsjes uit die zoveel leken op die van de toptien dat het een lachertje werd, hetgeen de leraar ons wilde laten zien. Ook dit vond ik interessant.
–

Aan de zwaardere (lees: moeiljker) muziek ben ik nooit toegekomen.

Ik heb er zo weinig kennis van dat ik stomverbaasd was  dit piano-eendje   tegen te komen.

Wie verwacht nu een soort moe-daar-ligt-een-kip-in’t-water van een grote componist?

De kenners waarschijnlijk wel, misschien fronsen ze nu bij zoveel onkunde maar voor mij was het nieuw.
Ik zou me haast schamen maar zover ga ik niet. ☻
—

Avondje muziek

’s Zomers wordt in de meeste  plaatsen doorlopend e.e.a. georganiseerd en dan zijn er nog de kermissen.
Goede initiatieven maar je hebt wel eens genoeg van rommelmarkten, braderiën, wielren-, doe- en korendagen, ballonvaarten, muziekfestijnen, oogstfeesten enzovoorts.
Dit ↓ was een verademing.
We luisterden naar ricciotti
een straatsymfonieorkest.
Op een warme avond en een uitstekende plek in de buitenlucht,  het sfeervolle binnenplein van Tongelaar. Een klein kasteeltje vlakbij het dorp.
Wat wil je nog meer.
Goeie muziek, deze keer gebaseerd op Cuba.
Er was een fantastische pianiste, enthousiaste jonge spelers in gewone-mensenkleding hetgeen sympathiek aandeed.  Het opbouwen van de instrumenten was op zich al het bekijken waard.
De toegang was gratis maar je gooide graag een bedrag in de rondgaande pet.
–
Ze toeren nog een paar dagen door het land tot 19 austus.
–

Tussendoortje…

…met een boogiewoogie.  Pianomuziek  en ragtime waar ik nog steed gek op ben.
In de gewone danszalen zag je dit nooit,  swingen leerde ik (’n beetje) van grote zussen.
Maar nooit als deze twee.
Misschien een van de lezers? Om de warmte eruit te zweten?
Kom op!

Mouldy old dough

Boxen zo ver mogelijk open! ☻

Kreeg ik van iemand die wist dat ik  hier vroeger graag naar luisterde. En nu weer.

https://www.youtube.com/watch?

v=aO5GWJJP3FM

Lief muziekje: Barcarolle

Het bekende gondelliedje, uit de opera Hoffmann’s vertellingen  van Jacques Offenbach
Deze uitvoering is suikerzoet, de muzikanten zwijmelen mee of spelen ze het?

Voor de romantici

Kan nog net voor bedtijd.
Met lyrics.

Slaap ze.

Weltrusten ieder

het is tijd naar bed te gaan
wat ik nog graag zeggen wilde
is slechts onzin en verspilde
moeite. Laat het liever gaan.
–
Gutennacht Freunde
–

Zingend hoofd

Dat heb ik.
Ik zal het uitleggen.
We waren naar een luistermiddag van enkele zangkoren uit de omgeving die een uitvoering gaven, of, zo U wilt, acte de présence in  kasteel Tongelaar
Voor mij een spiksplinternieuwe ervaring.
Het was best gezellig.
Het aanbod van drank en eten was royaal, er waren veel bezoekers en een prima zon.
Het mooie weer was gunstig zij het dat de akoestiek op een binnenplaats (die buiten was)  te wensen overliet.  In de open lucht klinken stemmen, ook de mooiste, al gauw te ijl. Ze vervliegen. Ik weet niet hoe ik het moet uitdrukken.
In de binnenruimtes klonk het beter. Levendig. We swingden mee. Prettige moderne liedjes, afgesloten met Guus Meeuwis’ Brabants volkslied. Logisch, we wonen er tenslotte.
Het enthousiasme was groot, ons applaus eveneens, de koffie opperbest.
Een geslaagde dag
Alleen die naweeën…
Nog steeds klinken muzikale zinnetjes door het hoofd. Ik kan niet anders dan ze nazingen of neuriën, wie weet droom ik er nog van.
Straks ga ik de trap op, op de maat van↓
…dan denk ik aan Brabant…
–

Juliska? Nou nee…

–
‘Die Juliska, die Juliska aus Buda-Budapest, die hat ein Herz voll Paprika usw’
Ze is er. En draait maar rond in mijn hoofd. Hoe komt ze daar en waarom? Door dat ene riedeltje op de radio? Denkt ze daarmee recht te hebben op een plekje? Wat een verbeelding zeg, ik zou haar zo inruilen voor, eh, nou ja, voor ieder ander.
Ik houd helemaal niet van Juliska, vind het een vervelend mens met dat hart vol paprika’s, wat heb ik daar aan? Zijn waarschijnlijk niet eens van A-kwaliteit. Als het nou patat was maar daar hadden ze in dat Boedapest natuurlijk nooit van gehoord. Dat zegt iets over operettes, harten die overlopen van goulash maar een deugdelijk frietaardappel komt niet ter sprake. Noemen ze dat hartstocht?  Smakeloze zwijmelarij voor een dooie groente.
Ik wil haar kwijt en zoek afleiding, op de tv is misschien wat aardigs en er liggen nog boeken en een puzzel.
In ieder geval zet ik straks de vetpan aan voor een patatje.
Laat Juliska die paprikas zelf maar opeten.
=
Voor wie er wèl van houdt is hier een stukje met Marika Rökk  Juliska
=