Oud liedje, nieuwe tekst.

Af en toe koopt onze Moe
taart en koek en lekkers toe
want dat hoort bij moederdag
en smaakt haar opperbest.
Proeft van alles wat er staat
(kleine hapjes, kan geen kwaad)
het is zo verleidelijk
en zonde als er rest.

Kinders aten slechts een deel
tuurlijk was er weer teveel
en een stuk dat ze niet kwijt kan,
’s avonds hangt ze in haar stoel
met een opblaasbuikgevoel
ja, dan heeft ze er weer spijt van….
en…
===
Melodie (ongeveer) van Áf en toe gaan pa en moe…

Tot morgen.

Vanavond al logeerbezoek.
Dat is dus iets lekkers koken, vergeten boodschappen halen (die in een nette tas passen), logeerbed spreien, rommel verstoppen, van die dingen.
Geen tijd voor weblogs.
Maar ik wens iedereen een fijne dag morgen, moeders, kinderen en niet-moeders.
Neem het ervan.
=

Moederdag

Als kind vond ik het een feest om iets voor mijn moeder te kopen. Geld had ik amper maar ik vond altijd wel iets moois. Dat wil zeggen: wat ik zelf mooi vond.
Meestal had ze er niets aan. Wat moest ze ook met een glazen siersuikerpotje+deksel, een plastic boterkuipje, een dejeunertje met bloemetjes,  en meer prullaria. We hadden een groot gezin.
Dat waren de dingen die ik prachtig vond, ademloos wachtte ik tot ze ze uitpakte. Dan keek ik de hele dag naar dat moois al lachten de groten me uit.
Gaandeweg besefte ik dat de cadeautjes meer voor mezelf waren dan voor Moe.
Een van de broers was praktischer. Hij lachte me uit om mijn ‘rotzooi’ en kocht tenminste iets nuttigs. Zei hij. Hij kreeg dan ook meer zakgeld.
En waar kwam hij mee aan?
Met een heuse frituurpan, nu kon ze betere patat bakken. Een klein formaat, dat wel, er ging precies voor 1 persoon in. Handig!
Toen werd er pas echt gelachen.
–