Ik vraag me af, zei een man tegen zijn vrouw, waarom ik moest emanciperen. Ik ben toch al een man? En jij bijna.
Dan, zei de vrouw, wordt het tijd dat je je vrouwelijker gaat gedragen.
Zou het? twijfelde de man, dan hebben we straks een man die vrouwelijk gaat doen en een vrouw die zich als een man gedraagt. Kunnen we toch netzogoed alles bij het oude laten?
De vrouw zuchtte.
Jij snapt ook nooit iets, zei ze. Maar ja, een man hè…
… en jij als geëmancipeerde. Zei hij.
=
man-vrouw
Samenwerken, soms lastig.
-Zo, nog gauw ff een wasje draaien. Geef die vuile sokken ook meteen.
Waarom die haast schat?
-Vanavond de verjaardag van M en dan wil ik de boel aan kant hebben voor we gaan.
Maar we hebben nog de hele dag..
-Nee joh, vanmiddag alle boodschappen.
Dat kan morgen toch ook?
-Denk je? Dan zijn we geen half mens na zo’n avond.
Ok, zal ik dan naar de super gaan?
-Nee, ik ga mee, jij neemt altijd het verkeerde.
Ik schrijf het wel op, zeg het maar.
-Haha, ik laat jou niet alleen in die winkel. Wil je de stofzuiger pakken?
Maar er ligt niks…
-Toe nou, je ziet dat ik zelf geen tijd heb. De kadoshop nog, wat zal ik geven?
Bloemen zijn toch goed?
-Ze heeft een tuin vol.
Bonbons?
-Dieet. Toe, geef die sokken nou.
Ja mens, jaag niet zo; eh, kadobon? Blokker? Wat is er?
-Ik ga NIET met een truttenbonnetje naar mijn beste vriendin.
Wat is daar mis mee? Gister zei je nog dat ze zo vals was…
………
Waarom zeg je niks meer?
-Ga weg, naar de winkel of wat dan ook en kom niet eerder terug voor we naar M gaan.
Maar, dat wilde je toch zelf doen want……
—
Twijfel
Het was lekker in de zon.
Daarom stond ze in dubio: buiten koffie drinken? Of toch maar binnen?
Hij zag haar aarzeling, ‘doe het niet, raadde hij, ‘ga liever mee, een stukje fietsen’.
Goed.
Voor de kledingkast twijfelde ze: shirt of een bloesje?
‘Niet doen’, hij weer, ‘trek een trui aan’.
Oké.
In de gang talmde ze bij de kapstok: spijkerjack of dunne fleece?
‘Je kan beter je gevoerde anorak aandoen’.
Denk je?
Ze keek naar de schoenenplank: slippers of sandalen?
‘Neem je laarzen, schat…’
Zucht.
‘Luister’, zei ze, ‘het is warm en ..’ ‘Jawel, maar het kan ook omslaan…’
Ze zei niets en trok een la open.
‘Wat zoek je?’ vroeg hij
Keurend keek ze naar zijn mond.
Hechtpleisters? Of duckttape?
–
–
moderne man
‘Wij zijn niet als onze ouders’ zegt hij. ‘We doen alles in overleg.’
Zij knikt.
‘Ik leeg de vaatwasser en zij harkt de voortuin bij.’
‘Zij plakt de banden en ik draai de deur op het nachtslot.’
‘Zelfs autorijden doen we samen; zij rijdt en ik geef aanwijzingen. Waar of niet?’
Zij knikt.
‘Alleen sport op TV is voor mij, een man mag iets voor zichzelf hebben. Ik kijk voetbal, tennis en darts en de informatie eromheen. En schaatswedstrijden… da’s toch niet teveel gevraagd, wel?’
Zij schudt nee.
‘Dat wou ik maar even zeggen.’
Zij kijkt neutraal naar niets.
En knikt
Hoe strik je een kale man?
ZO↓
Mannencomplimenten
Uit eigen archief en allemaal lief bedoeld. Bekend bij zussen en een paar andere vrouwen.
====
‘Dat was heerlijk. Lang geleden dat ik zulke fijne karbonades at’
–
‘Lekker gekookt vandaag’
–
‘Goh, nou is die zuurkool pas ècht smakelijk’
–
‘Wat zie je er goed uit vandaag…’
–
‘Gezellig, die kaarsen en zo. Had je een werkbui?’
–
Ongetwijfeld zijn er veel meer lievigheden op te noemen.
Eén keer zag hij mijn gezicht en zei toen gauw: ‘Je hebt jezelf overtroffen.‘
Daar was ik nog blij mee ook, denk je dat je geëmancipeerd bent.
Tis toch wat.
–
Man-vrouw herinnering
–
Toen ik tegen de vijftig liep kocht ik een mini-servies op serveerblad en zette het op het dressoir.
Een klein sierdingetje waarop ik viel door de aansprekende kleuren.
Echtgenoot verbaasde zich hogelijk, juist ik hield niet van snuisterijtjes.’Een kinderservies? Wat moeten wij daarmee doen?’
‘Niks, alleen kijken. Zie je die kleuren dan niet? Heel apart.’
Hij haalde zijn schouders op.
Na een korte stilte begon hij weer. ‘Dat krijgen oude vrouwtjes ook. Potjes en beeldjes met bloemetjes en herderinnetjes….‘
Meteen stoof ik op. ‘Nou èn? Als ik dat nou mooi vind, ik zeg toch ook niks van jouw suffe trainingsbroeken uit het jaar nul?’
Hij lachte maar wat.
Enfin.
Een paar weken later waren we op visite bij een bevriend echtpaar. Ik voelde dat hij me aankeek en zag hem verstolen grijnzend naar een tafeltje knikken.
Daarop stond, je raadt het al, eenzelfde serviesje.
Vriendin, ongeveer twintig jaar ouder dan wij, zag ons kijken.
‘Leuk hè,’ zei zij,’ die kleuren, heel apart.’
–
BERTJENS 