Blauwtje

Haar blik ontroerde hem.
Sprekend van sympathie, misschien ook gevoel?
Haar neusje en mond vochtig-roze en kusklaar.
Die ogen, peilloos in hun donkerte waar een glans doorschemerde van, ja, van wat? Wederzijds gevoel?
Hij hoopte het.
Overmand door liefde stak hij zijn armen uit.
Maar ze wou niet.

Advertenties

Flirtles

Het doelwit zogenaamd toevallig aankijken, één oog een beetje dichtknijpen, wenkbrauw lichtjes optrekken.
Weglopen, vluchtig over de schouder loeren.
Nietszeggend rondkijken, ogen even laten rusten op de begeerde persoon, eventueel met beide wenkbrauwen iets omhoog.
Langs hem slenteren met bungelende tas –een verontschuldigend sorry-

Eindeloos was de hoeveelheid maniertjes die klasgenootjes elkaar leerden
En allemaal even spannend.
Sommige jongens deden mee, anderen hadden niets in de gaten.
Meestal had je de lessen niet nodig. Verliefdheid wees zichzelf.
Later denk je: wat waren we kinderachtig.
Nog later denk je: het was eigenlijk best een leuk spel.
–
Tekening van Pixabay.

Mijn geliefde kerstster

Een beeld was het, hij sprong eruit tussen honderden andere met zijn dieprode bladeren, fluwelig en rijk. Stevige voet in mooie aarde.
Pittig rechtop in een goeie pot.
Ik kon hem niet weerstaan en nam hem mee. Hij paste precies voor het keukenraam en stond daar zo feestelijk te wezen dat ik elke dag koekjes voor hem bakte. Of een taart. Soms een lekker maaltje maakte. Dan weer een patatje haalde. Hij lustte het niet maar ik wel.
Zo hadden we het heel genoeglijk samen.

Toch was hij niet gelukkig. Er verdorde een tak. Daarna twee. Hij tierde niet en ging zienderogen achteruit.
Bladeren vervaalden tot dorre ritsels. Ik gaf meer water, toen minder, baadde hem in geurige olie waarna hij definitief de geest gaf en tenslotte begroef ik hem naast de jeneverbes.
Daar ligt hij dood te wezen.
Zonder steen, mocht hij aan reïncarnatie doen moet hij eruit kunnen. In dat geval hoop ik dat hij een paar bessen kan oppikken, het maakt de start zoveel prettiger.
–
Feestelijke maaltijden eet ik nog iedere dag als een vorm van rouw, een geliefde kan ik niet zomaar loslaten.
Het is mijn trouwe aard.
—

Eenrichtingsverkeer

Het is al laat als ze eindelijk durft.

En nog twijfelt ze.

Wat, denkt ze, als hij slaapt?

Dronken is?

Stoned?
Of simpelweg geen zin in haar heeft?
Dan …
…dan antwoordt hij niet.
En wacht zij voor niets en dat na al die uren dat ze moed heeft moeten verzamelen, dat zou oneerlijk zijn.
Tranen prikken; voordat de tegenvaller daar is voelt ze het verdriet.
Was hij maar te vertrouwen, zou hij háár maar bellen en niet zijn vrienden.
Weet je, verzekert ze zichzelf, als ik van hem op aankon, had onze relatie toekomst.
Ik zou zo graag, wat zou ik graag met hem samenwonen, kan niet schelen waar.
Ze droomt.
Komt weer terug
En stuurt:
‘Houd je nog wel van me?’
–

Herinnering

–
Achterop de brommer, een lauwe zomeravond.
Mijn armen om zijn middel.
We namen een liefdespauze in de berm van een bosweg, verloren de tijd en mijn schoen.
Nooit meer teruggevonden.
–