Zonsondergang

Over de kat gesproken,
Een zomer in het weiland achter ons vroegere huis.  Lang geleden.
Op een avond was ik daar, kijkend naar de oranjerode lucht. Een overbekend plaatje van sloten, landjes en riet in die kleuren.
En precies in het midden van mijn blikveld zat daar poes Moortje, ze stak pikzwart af tegen het gras en de zon, doodstil, ze leek de ondergang te controleren.
Zoals het een kat betaamt had ze de meest voordelige pose aangenomen en de beste plek bezet, niet wetend dat ik geen camera had.  Het had haar trouwens niet geïnteresseerd.
Talloze malen probeerde ik dit tafereeltje te tekenen maar het is me nooit gelukt de juiste sfeer terug te halen.
Dan maar een plaatje van pixabay.

==

Katten

Ik houd van ze.
Onze vroegere honden waren ook lief hoor. Maar ja, het waren, eh, nou ja, honden.
Lief, trouw, bezitterig, ze konden je zo afwachtend aankijken met die aandoenlijke ogen. Ze deden denken aan de echtgenoot die je ouders het liefst als schoonzoon zagen.
Wat ouders als schoondochter voor ogen hadden weet ik niet maar zeer zeker geen kat.
Niet dat ik op een kat leek. Ik ging niet ’s nachts de hort op, eiste nooit de beste plek in de vensterbank. Vogels lustte ik niet.
Wel had ik graag op ze wíllen lijken. Niet alleen om hun onnavolgbare gratie, het is hun eigenzinnigheid die ik bewonder.
Katten gaan ver daarin. Ze verruilen van honk zonder zich voor de gevolgen te interesseren, gaan terug – of niet-  als het ze uitkomt.
Je begrijpt: dat zou ik niet doen.
Maar die onafhankelijkheid, zich niets van iemand iets aantrekken.
En niet opzichtig uitdagend, gewoon hun gang gaan.
Het gebrek aan plichtsgevoel, dat is des kats.
Het lijkt me bevrijdend.
==

Kerstmaal, zo ging dat.

  ….enzovoorts

En
de
restjes?

Die
kreeg
Poekie.