Hoog water.

Een paar keer blogde ik over de kust waaraan ons dorp zou komen te liggen door hoog water, grappen waren gauw gemaakt.

Intussen weten we dat de Noordzee zover niet zal reiken maar het idee sprak me zo aan dat ik graag dacht aan het beeld van een straat (de onze) die langzaam afloopt naar een strand in de laagte, met zandbanken bij eb, en vloed die stuk zou slaan op spiksplinternieuwe hoge duinen. Met helmgras.

Een zinloze droom waar ik me graag aan overgaf.
Tot.

Eergisteren leek er iets bijzonders te gebeuren, een windhoosje dat hooguit een paar seconden duurde.
Plotseling vloog alles d lucht in wat op de grond lag, bladeren, steentjes, losse aarde, halve plantjes, takken en kapotte knijpers, het had niets met de zee te maken, hoogstens met een paar rimpels op het vijvertje.
Een lachwekkend vergelijk.

Nu begrijp ik dat dit alles is waarop ik kan hopen.

Niks strand en vloed en zeevonk in Oost-Brabant.
Rimpels op het vijverwater.
Waterjuffers die skiën of kikkers die parelduiken.
Daar neem ik genoegen mee.

Het strand in onze straat bekijk ik in een volgend leven, wie weet zit ik er zelf in. Als krab of schelp.
Of rimpel.
==

Hoog water, herinnering.

Na de eerste zomer in Brabant dachten we de Maas te kennen.
Stijgend water hadden we nog niet meegemaakt, wel hoorden we verhalen over  Beerse Overlaat
Die bestond niet meer maar we begrepen dat de uiterwaarden nog regelmatig volliepen.
We geloofden het een beetje, zonder beelden  was het lastig dit voor je te zien.
Toen werd het winter en voor ons huis zagen we plasjes Maaswater op de weilanden. Het deed ons denken aan drassige weilanden, die kenden we.
–
Tot we op een ochtend wakker werden en op een enorme Maas uitkeken die aan beide zijden uitgedijd was tot bijna aan de voet van de dijken.
Echt, we wisten niet wat we zagen.
Dit hadden we niet verwacht, een water zo indrukwekkend, mede door de stroming. Paaltjes en bovenstukken van bakenbomen, hier en daar een randje prikkeldraad met flarden van plastic (ook toen al!), de pont die opgetrokken lag op een veilige plek.  Vele meters hoger.
We werden er stil van, het was niet te vergelijken met het ijsbrekertje in een bevroren Zaan.
Nu geloofden we het.
–
Foto’s zijn van Pixabay maar geven een redelijk beeld. filmpje  is van voor mijn tijd, begint op 30 seconden.

 

 

—

Oosters advies inzake wateroverlast

–
De regenval van de laatste dagen deed ons, Hooglanders,  beseffen wat de Laaglanders misschien te wachten staat;  doorlopend natte kles en overlopende w.c.’s op zijn minst, verdronken volkstuintjes met verrotte andijvie zijn waarschijnlijker. En denk eens aan de kippen!
Voor het geval het ernst is met het stijgen der wateren zullen zij nú maatregelen moeten nemen.
Zolang men naar het oosten kan reizen met droge voeten lijkt er tijd in overvloed (!) te zijn maar wacht liever niet tot de laatste golf.
Daarbij komt dat bij tijdige actie men zich een gunstige plaats verwerft in het oosten en er de meeste kans is op een succesvolle integratie met ons.
– Kijk, wij staan boven het wassende water, geen Maas- of regengedoetje jaagt ons op stang, hoogstens  poseren we met natte ogen voor de media, voornamelijk uit gemoedelijkheid.
– Het spreekt voor zich dat we ook ver boven Laaglanders staan, het scheelt nogal wat meters. Het is alleszins begrijpelijk dat er grote verschillen zijn tussen hen en ons. Bij de Laaglanders ligt, bijvoorbeeld, verweking voor de hand evenals overdreven watervrees, opmerkelijk genoeg gepaard gaande een overspannen hang  naar het betonen van ‘moed’ getuige de zgn Nieuwjaarsduiken-in-de-branding. Waarschijnlijk een primitieve gewoonte om alcoholvergiftiging te bestrijden, zij ontberen ten enenmale de ruime blik van een hoogstaande burger.
Soit.
Voor overbrugging van de verschillen is tijd nodig, men starte daarom vroeg genoeg met migratie. Op eigen initiatief uiteraard,  Rutte is weinig van nutte, hij heeft het te druk met gelach.
Ik raad U: Pack die Badenhosen aus!
–

Hoog water en dan..

–
NOS ‘Honderd jaar droge voeten‘  bracht me naar de postcodetest ahn.nl
Wat we allang wisten heb ik opnieuw gecontroleerd, we wonen nog steeds ver boven NAP.
Bloedjeveilig dus. Ook wat toestromende en eventuele vluchtende familieleden betreft; van echtgenoots kant resteren slechts een paar alleenstaanden, van mijn kant kan het een probleem opleveren maar ik
gok op een traag verloop van de wegzakkende provincie Noord-Holland zodat ze tijdig zèlf een eigen onderkomen kunnen vinden. Mogen ze meteen hun eigen gewoontes meenemen want die passen hier in Brabant  niet.  Bovendien hoef ik zo mijn eigen stekkie niet te delen.
Hoe minder zielen, hoe meer vreugd.
Maar …
er klopt iets niet, hoe kom ik hier nu op?
–