Van helpdesk en Frankrijk

Aan de lijn van een helpdesk zweette ik duizend druppels. Na een paar pogingen gaf ik het op en zei later terug te bellen want ik verstond het niet. ‘Het’, ik hoorde niet of er een mannelijk of vrouwelijk wezen sprak.
Men riep nog wat, ik zei sorry en hing op.
Een halve dag later rekende ik op een nieuwe shift dus kans op een betere prater.
Ik had goed gegokt.

Iets anders ging het tijdens een van de laatste vakanties.
Een moeizaam gesprek, ditmaal met een echt mens.
Een vrouw zat bij ons en vertelde me honderd uit. Niet alleen razendsnel, ook nog in het Frans. In een duister dialect.
Madame, bracht ik uit toen ze een slokje nam, excusez-moi, vous parlez trop vite…
Ah, bon, zei ze en klopte me op de arm. Ik verstond iets van ‘comprend’.
Ze deed haar best.
Haalde diep adem en rebbelde enige minuten, opnieuw in sneltrenvaart. Stopte een paar seconden en ratelde verder. Weer een pauze om te zien of ik het begreep. Encore et encore en ga zo maar door.
Dit was haar manier van langzamer spreken. Ratel-stop-ratel-stop.
Ik knikte wat, verstond af en toe een woord, iemand naast mij vertaalde zodat ik ook ‘ah bon’ kon zeggen.
’s Avonds zaten we aan de Franse wijn, vanzelfsprekend.
Dat laatste letterlijk, de Franse woorden vloeiden soepel uit mijn mond.
Naturellement.
=

Huis te koop, prachtig gelegen

Acht à negen jaar geleden zagen we deze woning. Aan de linkerkant bewoond, de rechterzijde stond op instorten.
Ongeveer vijf jaar terug overleed de bewoner en werd het pand te koop aangeboden. Er lijkt weinig animo voor te zijn ondanks de mooie ligging maar ja, niet iedereen heeft zin om eerst te slopen om dan pas te kunnen bouwen.

De volgende beelden laten de huidige toestand zien.
De voorheen bewoonde kant (onderste foto) weerstaat nog steeds klimaat en plantenwoekering,  toch zal ook dat gedeelte instorten en over een paar jaar  overdekt zijn met groen.
Liefderijk, zou  je bijna zeggen, al levert een bouwval soms mooie plaatjes.  De bovenste prent vind ik  heel bijzonder.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

—

 

Impressie

Bergkammen in de verte zijn verrassend. Bij het wakker worden zien we de ene dag stoere Pyreneeën , de andere dag niets. De oorzaken zijn divers. Wolken, mist, heiig weer, ochtendhumeur, wie kent de diepste gedachten van een berg.   Het lijntje op de foto↓ geeft de werkelijke hoogte aan.  Avondluchten waren spectaculair, de zuivere lila-kleur kreeg ik niet te pakken maar de schoonheid is duidelijk.

 

 

 

 

 

 

 

 

Natuurlijk ontkwamen we niet aan de maïsvelden hier en daar, tot ver in de bergen. Komend uit Oost-Brabant kijk ik er altijd van op en zal er geen micrometer film aan wijden. Stap je uit de eigen omgeving, komen de akkers je achterna. Daar ga je niet voor op vakantie.
–

 

 

 

 

 

 

 

Mooier was een meertje dat we hier niet verwachtten, een plas waarin zelfs ontwortelde bomen en een scheepswrakje verankerd zaten. De eigenaar woont er hemels en we genoten een middagje mee.
Stel je voor:
bossen rondom, bergen op rij-afstand, een nieuwsgierige reiger aan de overkant, luie kat aan je voeten, bellenknappende vissen in het water.
Zomerse stilte.
En een glas wijn.
Het was volmaakt.

Een paar vakantiefoto’s

–
Deze foto’s van Frankrijk kwam ik nog tegen bij sorteerwerk.
–
–De putdeksel was lachen; als het ding net zo oud is als de straat eruitziet, durfde  je er niet op te staan 😉 Het bleek van een bekend en deugdelijk bedrijf te zijn.
–Het beeldje van een moordende engel stond in een katholieke kerk;  ik kan me niet herinneren dit ooit in een van onze kerken te hebben gezien en dacht dat ze overal waren verwijderd maar ik heb er misschien overheen gekeken.
–De tekst op dit bordje bij een invalidenparkeerplaats zette me op het verkeerde been.
–De muurhagedissen kent waarschijnlijk iedereen die in warmere streken komt. Zo zie je ze, zo zijn ze weg.
–