Visite

Het was een gezellige visite.

We aten veel (zit in de familie) en lekker, kwebbelden over van alles (zit nog meer in de familie) en spotten met het een en ander (zit het meest in de familie).
Niet dat we zo’n geweldige familie hebben, maar wanneer je elkaar niet te vaak ontmoet blijf je levendig zoals iedereen weet. Bijna iedereen.
Alleen, het is zo vermoeiend.
Waar ik voorheen uren kon ouwehoeren (excusez le mot) en dan opgeruimd de rest van de dag doorkwam, is het nu een opluchting wanneer een middag is volgekletst en we ieder de eigen weg gaan. ‘Hartstikke leuk, doen we nog een keer, doegdoeg en wel thuis. We bellen nog. Kijk je uit onderweg?‘

Deur dicht, theewater opzetten, bijkomen met een koppie. Uitrekken in de luie stoel.

En zo ging het.

Tot ik wakker schrok.

Het was donker, de thee nog donkerder en ik gedesoriënteerd.

De lampen brachten licht en besef:  we worden oud.
==

De eerste keer bij schoonmoeder

–
‘Hier staan boontjes, ginder de piepers. Daar de kolen, zie je hoe groot? Kijk,  dit gebruik ik tegen wurm.’  Ze toonde een giftig goedje en deed de behandeling omstandig voor.
Ik knikte.
Mocht ik me verbeelden dat ik van tuinieren wist dan kwam ik hier tot inkeer. Dus liep ik zwijgend mee.  Mompelde  over groeizaam weer. Zei niet wat ik dacht van vergif. Op een aanstaande schoonmoeder maak je liever  geen ongunstige indruk.
Halverwege het tuinpad wilde ik iets aardigs zeggen en wees:  ‘Die bonen staan er mooi bij.’
Ze stopte om me vol minachting aan te kijken.  ‘Dat zijn de piepers.’
Dit kon ik niet meer goedmaken.
Pas bij nederige erkenning van stadse domheid accepteerde ze mijn onnozele inborst.
–

Tante Duifje

–
Zomaar, zonder reden, kwam oudtante Duifje in mijn gedachten. Het mensje is al heel lang dood maar de herinneringen aan haar koerende charme zijn zeer levendig, graag zou ik nog eens een kopje thee met haar drinken.
Met de tijdmachine moest het geen probleem zijn, ze had hem speciaal en voorgeprogrammeerd aan mij nagelaten. Dus.
De reis viel tegen; coördinaten die ik moeizaam moest bijstellen, een chagrijnig oud vrouwtje dat geërgerd de deur opende en niet op oudtante Duifje leek, althans niet op de mijne.  Gadver.
Dat heb je met die ouwe meuk in je hoofd.
Je verwacht er heel wat van en dan blijkt het niks te zijn.
Het geheugen is verraderlijk..
_