Midden in een picknickplaats, daar stond hij.
Een dikke boom met veel schrijfruimte.
Mensen gebruikten hem als notitieblok en deelden allerlei boodschappen met hem. Ze sneden hartjes met initialen in zijn bast en een datum met namen, kusjes in rijen, sommetjes en natuurlijk bekende slogans. ‘Tinus was here’ waarop prompt iemand antwoordde: ‘ik ook’ en ‘me too’ hetgeen later werd weggekrast.
De boom vond het gekerf wel lief, hij groeide telkens wat dikker en bood steeds nieuwe ruimte.
–
Later kwamen er mensen met andere ideeën. Ze hingen briefjes aan zijn takken met wensen en berichten, aan de natuur, aan god en aan niemand. Daarna schoenen. Een nudist hing er zijn kleren op, anderen wierpen hun badpak in de bladeren en vergaten het, hetzelfde gebeurde met versleten speelgoed. Iedereen aapte iedereen na tot de boom eruit zag als een monstrueus kunstobject.
Hij zuchtte onder de zwaarte en toen een toerist begon met slotjes kreunde de boom – ik ben geen brug, dit is niet leuk meer -.
–
Hij overleed zachtjes, opgelucht, zijn sterven verborgen onder de rotzooi.
In de herfst merkte men het pas, de boom stond daar als een naakte aangeklede aap.
Een gemeenteraadslid wilde hem tot beschermd monument benoemen maar net op tijd ontdekte men in een holte de verdonkeremaande lijkjes van een paar huisdieren.
De boom was verworden was tot een maxi vuilnisvat.
Hij werd vervangen door een patatkraam.
==
boom
Kanten bomen
Zes jaar geleden vielen deze bomen ons op.
Toen ik een paar weken terug over deze weg reed herkende ik ze niet meer.
Misschien hadden ze nog teveel blad.
Te groot geworden en met elkaar vergroeid.
Een diepere kleur gekregen.
Dikkere stammen.
Van die mensendingen.
==
==
Dag gasten en hallo dooie boom
_
De gasten zijn vertrokken, beddegoed geruimd.
Het huis is weer van mezelf en de vaatwassers pruttelt.
Een kind te logeren hebben, al of niet met partner, is heerlijk, daar kan geen weblog tegenop. De napret is groot en groots. De resterende lekkere hapjesvoorraad ook; die kan ik mooi inhalen bij de Brekende Dijken op Uitzending Gemist.
–
Eerst even over begroeisels van de oude kersenboomstam.
Er zit een mos?zwam? – onbekend voor ons- op het afgezaagde plat. Daarbovenop nog een ander ding hetgeen we aanzagen voor iets viezelijks maar dat eveneens een plant blijkt te zijn, net als het beige rolletje dat er achter ligt.
Heel apart, het geheel lijkt op een pannenkoek met oude spinazie en een vluchtende muis.
Dat de boom dood ging was jammer maar we krijgen er een mooi ding voor terug nu de zijkanten bemost raken.
Dat hij ook nog een slipper geeft is helemaal het einde. Moet een antwoord zijn op het sintversje.
Its me!
Hij deed me denken aan een oom
eigenzinnige man
eigenzinnige man
trok zich van niemand wat an.
Als deze boom.
Boompje
-Goed, schrijfster worden had ik niet in me en van tuinieren had ik ook geen verstand.
Maar voor dit boompje zorgen kan ik in ieder geval, vooral ook door de mooie naam: witte amandelboom, een prunussoort.
Het is een beeldje, dat opvallend klein blijft; na ca tien jaar niet hoger dan zo’n 60 à 65 cm met voor het eerst één opschietende tak. Misschien heb ik het de eerste jaren te vaak verplaatst; al dat uitgraven en herpoten moet een aanslag zijn geweest op een zijn/haar gestel. Naar iemand me vertelde zou het een heuse boom moeten worden, blijkbaar doe ik het niet zo goed als ik zelf denk..
Het geeft niet, ik vind het mooi zo, grote bomen passen niet bij een rijtjeshuis.
Daar krijg je maar onenigheid van.
–
BERTJENS 