Vraagje

Heel lang geleden las ik een boek over de Britse koninklijk familie.
Het gezin was afgetreden of afgezet en woonde vanaf dat moment in een eengezinswoning. In een doodgewone wijk.
Een intrigerend gegeven.
Ik weet niet of het een roman was of als satire bedoeld.

Door gezinsdrukte kreeg ik het niet uit en vergat het. Tot jaren later.  Her en der vroeg ik het maar niemand kende het boek, ook in de bibliotheek niet.
Op Internet vind ik het niet, onder verschillende noemers geprobeerd.
Mijn vraag is:
Kent iemand dit boek of schrijver/ster,  misschien een artikel over dit onderwerp?
===

Nog een oudje dat blijven mag.

In het eerste hoofdstuk van een sf-verhaal  staat een aandoenlijk  stukje: het wapen (hier ‘Het Grote Zegel’ genoemd) van het Keizerrijk der Mensheid bevat  een kroon, ruimteschip, adelaar, sikkel en hamer. Oost en West verenigd, hoe idealistisch wil je het hebben.

Minder aandoenlijk zijn de oorlogen die het Keizerrijk voert om de mensen die naar diverse planeten zijn geëmigreerd tot de orde te roepen wanneer zij zelfstandig willen worden. Keizerlijke officieren dienen een eed af te leggen:

Een onvoorstelbare combinatie van het tsarendom, volksvertegenwoordigers, Brits-aandoende adel, bejubelde legers. Het verhaal begint in het jaar A.D. 3017 en de menselijke arrogantie doet aanvankelijk grotesk aan.

Toch boeit het, ondanks de vrij uitgebreide schrijfwijze.
Omdat het in een paar reviews gunstig wordt aangeprezen, o.a. Een ouderwets spannende SF-roman, wetenschappelijk degelijk onderbouwd, soepel geschreven. Goede plot en een aanvaardbare oplossing lees ik verder.
Het zijn 503 pagina’s, wel wat veel voor een dubbelpocket.
Geeft niet. Het houdt me van de straat, zou men vroeger zeggen.
==
Splinter. 1974
—

Niet alle oude boeken gooi je weg.

  
Onverwachts tegengekomen:
Nienke van Hichtum
‘De Poolzee ontvlucht’
1953.
==

Oudje van Hemingway

Er staan dozen met boeken klaar om weg te gooien, grotendeels pockets met half-gescheurde vouwen in de kaft, die vergeeld zijn, verrookt of verkleurd door de tijd. Exemplaren van dertien-in-een-dozijn, het bewaren werkelijk niet waard.

Een voor een haal ik ze eruit, twijfel bij de James Bonds en detectives,  toch maar bij het oud papier, en vis er opeens een Hemingway tussenuit.
Verbaasd bekijk ik het.
‘Wie wint krijgt niets’, een bundel korte verhalen uit 1965 (oorspr. 1933 Winner take nothing).  Hoeveelste druk dit is weet ik niet. Ik herinner me de bundel vaag, de prijs f 6,50 staat er nog in.
Bijna weggegooid, een Hemingway…
Ik blader het eerste verhaal even door, NA DE STORM, langzaam komen er beelden terug.
Een review kan ik niet vinden, hoeft ook niet, ik beoordeel het zelf wel. 😁
Je begrijpt dat ik vanavond aan het lezen sla.
–
Voor degenen die niet van lezen houden is dit enthousiasme waarschijnlijk overdreven, voor mij is het een  mazzeltje.
Ik hoop alleen dat het niet tegenvalt maar kan het me niet voorstellen.
==

Vroeg op en lezen in de schaduw

Zes uur de ramen open, tegen achten bij de supermarkt, rond half negen was ophangen.

Het was heerlijk koel.   In huis, op straat, aan de waslijn en in de winkel.
Voor wie deze mogelijkheden heeft:  aan te bevelen.

Nu koffie in de schaduw, met Marente de Moor’s De Nederlandse Maagd.  Beetje oud boek (2010),  gevonden in een minibieb.
De recensie van  TZUM  prikkelde me, met name de zin:
De Nederlandse maagd is een keurig boek, vol met motieven en thema’s die je kunt uitpluizen; een boek voor keurige NRC-mevrouwen die het warm krijgen bij hun herinneringen aan films over Angelique;  een boek dat mag winnen van keurige jury’s die uiteindelijk niet durven te kiezen voor literatuur die meer durft.

Humor.
—

Vluchtig doorbladerend zag ik hier en daar een ietwat gezwollen stijl maar misschien speelt de warmte me parten.

Enfin, als keurige zaterdaglezer van de NRC ben ik zéér benieuwd.
==

Nushu

Een geheime taal van vrouwen in China.

Jarenlang niet meer aan gedacht tot ik het nu weer tegenkwam in een roman van Lisa See
De schrijfster deed er onderzoek naar en merkte dat pas sinds kort de Chinese regering pogingen doet zoveel mogelijk  kennis hierover te achterhalen.
–

Vrouwen onderhielden dit schrift omdat ze niet de gewone taal mochten leren, dat was voorbehouden aan mannen. Maar, hoe volgzaam de dames ook waren, er werd toch gezocht naar een communicatiemiddel.

Het schijnt al veel langer te bestaan, helaas vertelt wikipedia  er weinig over.

Zie filmpje, ongeveer drie minuten.
https://youtu.be/DjeO8LHjpko
–
Boek in het  kort:
Het verhaal speelt zich af medio 1800.
Aangrijpend is de eindeloze lijst van voorschriften waaraan vooral vrouwen moesten voldoen.

Ronduit gruwelijk is de vernieling van vrouwenvoeten die hier lelies worden genoemd,  rondom de zevende verjaardag van meisjes. (dit verschilde in de diverse regio’s). Ik had het eerder gelezen, toch was ik opnieuw ontdaan, kwaad bijna.

De rode draad is, naast de geheime taal,  een laotong-relatie die staat voor  een innige vrouwenvriendschap voor het leven.

Boek is van 2005

Best goed.
===
update
Extra uitleg van  de schrijfster.

Boek vs tvprogramma.

Donker Woud, van Nicole Krauss.
Een roman vol beschouwingen, intelligent geschreven, taai maar goed om te lezen, het boeit ongewild.
Een paar citaten:

Bekend, niettemin het nadenken waard. Het doet denken aan wat de ouden zeggen. Ziet er interessant uit, leuk voor een babbel met deze of gene.
–
Vanavond zag ik weer het programma Welkom in Containerdorp op NPO 1.
Plekken die in het leven zijn geroepen voor mensen die niet passen tussen het gewone volk.
Begrijpelijk, neem ik aan.
Hier bij kreeg ik een gevoel van medelijden. Heel erg veel meelij.
Wat de bewoners verkeerd deden/doen leek meer dan lastig gedrag.
Iets onbenoembaars.
Behept te zijn met, ja, met wat eigenlijk? Stoornissen? Karakterfouten? Aangeboren beschadigingen?
Dat weet je niet maar dit ziende zeggen me de bovengenoemde citaten niet veel meer, integendeel, je denkt hoogstens:  interessant voor de beter bedeelden, beter in welke vorm dan ook.
=

Baantjer, doordrenkt van fatsoen.

Er zat een oude Appie_Baantjer in de minibieb, Baantjer compleet deel 3.

Behalve aardige praktijkverhalen waren er beschouwende stukjes over mensen die hij kende.

En toen wist ik het weer: je gaat bij hem ten onder in beschaafd fatsoen.  Hij waardeerde bijvoorbeeld Wim Sonneveld  omdat er geen onvertogen woord gesproken werd behalve ‘verdulleme’ in  frater-venantius-songtekst  , geen woord over diens humor.
Poëzie bewonderde hij ook, voornamelijk het werk van Nederlandse dichters uit de negentiende eeuw, ‘vrijwel allemaal theologen’ dus beschaafd in woordgebruik.

Beschaafd, fatsoenlijk, dat leek zijn enige criterium.

Je merkt het ook aan zijn beschrijving van een paar criminelen die hij wel mocht, ondanks hun daden. Ze waren dieven maar dan wel fatsoenlijk in hun gedrag.

De Zeedijk? Weliswaar een berucht centrum maar was eigenlijk zo beroerd niet.  Dronkemans- en seksproblemen  werden elke nacht keurig opgelost door aanwezig personeel, zonder nette mensen er mee op te zadelen.
–
Natuurlijk weet ik dat het een zedige tijd was, jaren 1945 – 1950.

Maar het zo schoolmeesterachtig beschreven te zien is ronduit vervelend, alsof het boek voor jonge juffrouwen bestemd was.
De tijd stond niet stil en dat wist hij toch ook? Hij overleed pas in 2010.

Indertijd vond ik zijn politieverhalen best leesbaar, deze bundel heb ik zo vlug mogelijk teruggebracht.

Lezen en vergeten

Voor me ligt  De_donkere_kamer_van_Damokles  een boek dat ik ooit las en waarvan ik me niets herinner. Geen woord. Zelfs als ik het open op een willekeurige pagina  roept geen enkele zin iets op van herkenning. En ik houd nog wel van zijn romans.
Het is een bekend boek van Willem Frederik Hermans, werd onlangs vernoemd in een of ander programma dus zocht  ik  het op want dat wist ik wel: er stond ergens een oudje van Hermans.
Hetzelfde had ik met Mulisch’  Voer_voor_psychologen , een oude uitgave. Ik heb het in handen gehad, het staat in de kast maar waarover het gaat? Geen idee.
Hoe kan zoiets nou, kunnen boeken  een gat slaan in het geheugen?
Was ik te jong, ongeïnteresseerd, te druk met vrijers en patat, lag het boek me niet?
Zola’s   Nana   las ik ook en dat herinner ik me wel. De woorden Parijs en liefde en het leesverbod zullen interessant geweest zijn.
Je vraagt je af wat je nog meer vergeten bent en waarom.
Dat is voer voor echte psychologen.
Daar heb ik geen verstand van, ik huiver voor hervonden herinneringen waarvan je niet weet of ze op waarheid berusten.
Er zit maar één ding op: de boeken herlezen. Met aandacht.
Zodat ik ze onthoud.
==

Zomaar een zinnetje

‘Straks moet mijn zoon met de broodkar langs de deuren, de schande… ‘
Tweemaal werd deze zin uitgesproken in een oud boek uit de jaren vijftig, in één hoofdstuk.
Door een vader met een goede baan wiens zoon niet veel deed op school en slechte punten haalde.
En door een man van naam en faam in het inbrekersgilde, zijn zoon lanterfantte in plaats van het vak te leren.
Humor.

Waarom onthoud je zoiets nou?

Beter gevraagd: waardoor komt zoiets boven? Ik kan me geen trigger herinneren.

Had ik een vader als bovengenoemd? Nee.

Leek ik op een van de zonen? Eh, nee.

Het is niet van belang, ik vraag het me alleen maar af.
==