Bloggen

Zo laat al en nog niets verzonnen, meegemaakt of bedacht.
Waar moet dat heen, raakt de fantasie op?
Dat is niet te hopen.
Ik reken er op dat ik morgenochtend wakker word met wilde ideeën maar er is ook kans dat ik alleen maar denk:
–film in schouwburg gaat niet door– jammer–snik –enzovoorts…
Het was al uitgesteld.
Niets aan te doen.
Ik snap het. Echt.
Maar toch.
Zelf een film maken dan maar?

–=

Alles welbeschouwd…

…denk ik nu makkelijker over bloggen.
Ik zeg het maar even, iemand zou eens denken dat ik langzamerhand wegdrijf van Internet. Niet onlogisch. De laatste tijd was er een pauze, ik was niet lekker, had stukkende instellingen. Weer  even niet lekker.
Voor meer van deze oorzaken hoop ik gespaard te blijven maar op zijn tijd wat afstand nemen is me goed bekomen.
Niet dat ik het druk heb met andere dingen, ik ben ten slotte gepensioneerd.
Maar toch merk ik dat, bijvoorbeeld, de hobbyclub belangrijker is geworden. Boeken meer aandacht krijgen, cryptogrammen me meer boeien dan ze al deden
Zal het de leeftijd zijn? Misschien ben ik intussen een bezig besje geworden, doende  met  getuttel zonder dat ik er zelf erg in heb.
Zo ja,  dan moeten de spijkerbroeken de deur uit, sportschoenen en gympies met blote voeten zijn passé, leggings, make up en kleurspoelingen gaan de belt op.
Het zal toch niet….
Je begrijpt: ik overdrijf een beetje. Beetje veel.  Dat houdt de sjeu erin. Is een variant op het gezegde ‘als je je niks verbeeldt ben je ook niks.’
Ergo.
Ik blog nog even door, ik hoop heel lang, over alles wat me invalt zoals de zomerse foto die ik tegenkwam,  van tien jaar geleden en waarbij  we een gesprek hadden over watermisbruik  en de boer zich verdedigde en de ander…. laat maar.
Als ik daar zin in heb.
Dit was het voor vandaag.
==

Blogonderwerpen

Markt. Psychologen. Cultuur. Filosofen. Monarchie.
Een paar van de steekwoorden die ik noteerde met het idee: hier ga ik nou es op los en  precies vertellen wat er schort aan, eh, nou ja aan van alles.
Maar ja, al schrijvende besef je je gebrek aan kennis en de informatie die je uit de pers hebt is niet altijd zo goed. Gemankeerd soms.
Dan wordt het spitwerk en tenslotte laat ik het maar zitten want er is niet alleen teveel om uit te leggen maar ook de vraag of ik het wel snap en waarom zou ik interessant doen enzovoorts.
Dus houd ik het bij een onderwerp waar ik zeer zeker verstand van heb:
van de juiste aardappel snij je de beste patat
of is het
de lekkerste patat komt van de beste aardappel?
So what, ik ga nu schillen, snijden, bakken en eten.

==

Er zit niks meer in

Het zit er eventjes niet in
ik ben niet ziek van lijf of geest
geen kwestie van ‘tis mooi geweest’
ik heb simpelweg geen zin.
–
Hoe lang het duurt is nog te vaag.
Er zweeft iets aan de horizon
ik wou da’k het bereiken kon
maar’t  schrijfgedeelte is te traag
–
Tot later.
==

Stappie trug

Even niet bloggen.
Mijn rug speelt op (kwaaltje dat steevast na een paar dagen overgaat), niesbuien (zie rug), koud (zie rug) en zelf ben ik ook niet lekker.
Dat heeft niets met het verzinnen van stukjes te maken maar staand- hangend-zittend  aan het bureau is te vermoeiend en dat wordt dan de volgende kwaal.
Internet laat ik open staan want ik wil natuurlijk wèl weten wat er allemaal verhapstukt wordt.
Tot over een paar dagen.
Doegdoeg.
==

Over vrijheid van bloggen

Moet een verhaal of vers per se een persoonlijke betekenis hebben?
Nee hoor, een uiting van simpele zonnewarmte of een sinterklaasrijm kan ook.
Evenmin hoeft het over je omgeving te gaan, als blogger kun je de meest baarlijke nonsens opschrijven.
Over een biggetje dat uitgroeide tot zeeleeuw, je weet maar nooit welke verliefde kolder zijn moeder in haar kop kreeg.
Over de pech van mensen die het leven lieten bij de crash van een UFO waarvan de captain dacht dat de lokale ijsbaan een landingsplaats was voor ruimteschepen, in de Melkweg denken ze nu eenmaal anders dan wij.
Over hilarische avonturen van de goudvis die zijn krappe kom spuugzat was en een wereldreis begon in de sloot maar niet wist dat daar snelwerkend vergif in zat en plotseling plastic vingers en tenen aan zijn vinnen en staart kreeg zodat hij op het droge kon klimmen maar voor elke ademteug een duik moest nemen want de gifmenger had vergeten longen in te bouwen enzovoorts.
Niets persoonlijks.

Toevallig maakte ik vandaag zelf iets vreemds mee.
Ik stapte naar buiten, een windvlaag greep me en woei me in één ruk de stoep over en zette me netjes voor de schuurdeur neer.
Nu ben ik al ruim een week geleden gestopt met de avondextra’s, kaas en worst en broodjes ham en zo, en het scheelt anderhalf gaatje in de riem maar wie verwacht dit nou?
Het ìs dat ik er zelf bij was, ik zou het niet geloofd hebben.
==

We zullen doorgaan

Het is stil in de straat.
Een enkele flinkerd veegt wat vuurwerkafval weg, een dappere loopt met haar hond.
Het is pas half negen en ik kruip weer in bed.
Pech. Slapen lukt niet meer.
Draai naar links, rechts, op de rug.
Plots klinkt een verlate knal. Meteen zit ik rechtop en grijp verbolgen naar het kladblok voor een woeste log.
Ik leg het blok weer weg.
Waarom zou ik? De blogstop van de laatste twee dagen beviel prima, het jaar was zó om. Toegegeven, het was een kortje, ik zou er een echt jaar achteraan kunnen plakken.
Maar dan.
Zit ik waarschijnlijk vanavond al met jeuk in het hoofd: zal ik dat rijmpje, versje, verhaaltje effe doen? Die rare wolken bijtekenen, ook leuk werk. En het vertrek van de kerstboom zingt door me heen. En…
Krijg je dat weer.
–
Eenmaal beneden zie ik een overgebleven halve tomaat. Hij kijkt me uitdagend aan, verrimpeld maar ik lust hem rauw.
Na een wijnavondje heb ik meestal honger. Na een bieravondje trouwens ook. Altijd, eerlijk gezegd.
De tomaat doet me goed, de laatste vitamien die er nog in zat was net genoeg om het kriebelhoofd te genezen: ik blog door en geen gezeur.
–
Ehm, effe denken…
===