Oost-Indische kers.

Nooit gedacht dat deze plant een goede klimop zou zijn.
Hij overgroeide de karmozijnbes grotendeels en rankt ook over de grond.
Meestal bleef het bij een houten rek (ook wel aardig) maar tegen deze stenen muur met gaas doet hij het beter en groeit dagelijks een stukje.
En dat van één handjevol zaadjes in het voorjaar.
Na de warmte zette hij de spurt erin,
tijdens de hitte verloor hij bloemen en blaadjes maar bij het afkoelen en met meer regen bloeide hij opnieuw volop.
Nu pas wordt het minder met de bloemen en knoppen, 
geeft niet, het blad is ook mooi, fluwelig en precies goed van kleur.
Een soort lentegroen.
Alleen nog even opzoeken wat de winter doet. 
In vorige jaren werden het sterfgevallen
waarbij we ons troostten  met de gedachte
aan hun nazaten.
Dat is het voordeel van planten die overlijden.
Geen uitvaart.
Geen eindeloos-durende koffietafel.
Alleen wijzelf namen een borrel.
==

Lest best

Vier roze en vier rode staan broederlijk of zusterlijk bij elkaar.
Ze beleven de laatste loodjes, reiken naar het raam, proberen het licht te vangen voor de resterende dagen en staan te pronken op hun enige been.
De ziel is al weggehaald, de ledematen in kleine stukjes ondergeschoffeld
Uit piëteit bood ik ze mijn liefste maatbeker.
Ik hoop dat ze het waarderen.
Met dahlia’s weet je zoiets nooit, voor hetzelfde geld mopperen ze nu tegen elkaar:
‘Had ze nou echt niets anders dan dat armzalige bakkie?’
Enfin, ik versta ze toch niet.
Wel jammer dat ze binnenkort dood zijn.
Ze halen de kamer zo mooi op.
==

herfstbloemen

  We zullen zien  Meer dan dit wordt het vandaag niet met plaatjes en tekst.
Morgen zal ik verder zoeken.
Vanmiddag moest ik eerst een boek uitlezen, daarna een puzzel invullen, je wilt niet weten hoe druk een alleenstaande het heeft. ☻ Soms.
In ieder geval zie je nog een paar bossen dahlia’s de regen trotseren en zelfs een onderstruikje met nieuwe knoppen.
Ze doen het beter dan de tomaten die groen blijven en waarschijnlijk niet meer rijpen.
==

 

Over tuinbloemen

De druivenklimop is gefatsoeneerd en de blauweregen bijgeknipt.
Oostindische kers opgebonden, woekerplantjes uitgerukt -hopelijk voorgoed-  en alle andere antieke bloemen bijgewerkt, dahlia en leverkruid en kattenstaart, scharnierbloem en ooievaarsbek, hosta en meer van dat.
Waarom houd ik ze, deze ouderwetse bloemen en planten?
Nostalgie?  Dat geloof ik niet, dan zou ik aan goudsbloemen denken.
Gemakzucht? Dat speelt mee, de meeste staan hier al jaren en ze staan daar goed.
Leeftijd? Misschien. Al houd ik niet van rododendron, margrieten, en duizendschoon omdat de laatste steevast vol zwarte luizen zaten.
Wat maakt het uit, elk jaar verschijnt ook in de tuinmode iets nieuws.
Bij een schoonzus zie ik prachtige mandevilles en een oleander, over een paar jaar planten de (achter-)kleinkinderen suikerriet of alleen nog supercactussen.
Misschien wel op ons graf.
==

Kleine impressie

Niets bijzonders,  veel mensen hebben vergelijkbare tuinbeelden waarin je ziet dat alles elk jaar groter en hoger groeit. De vraag is wat je moet doen wanneer de dakgoot bereikt wordt en je geen ladder hebt.  Circusartiest vragen voor snoeiwerk?
De pasfoto  van toen ik 19 was is teruggevonden, onscherp, vlekkerig en gekreukt maar ik ben het. Was het. Goed zoeken.
Iets anders is de bijzondere bloem  die in een struik boven kwam, grijswit, harig, slordige kroon, kaarsrechte stengel.
Wonderlijk, zag ik nooit eerder.

Hoe kan ik een weblog bijhouden…

… als ik niets  snap van de nieuwe aanwijzingen en telkens de foto kwijt ben?
Zal het ooit lukken? Morgen?  Volgend jaar? Ik bid.
Eerst nog even in oude stijl deze foto van de restjes in de achtertuin, de struiken komen hopelijk wat bij als er zon komt.
Dit is alvast iets fleurig.
Iedereen weet: er gaat niks boven eiges.

 

 

 

 

 

 

 

 

Blauwe regen

Ongeveer tien jaar geleden wilde ik als klimop een blauwe regen zetten. Helaas, het was te laat in de zomer en nergens meer te koop.
Dan maar zaaien. Ik groef de zaadjes in volgens alle regelen de kunst,  voorgeweekt en wel, voor alle zekerheid een paar extra. En wachtte, wachtte.
Voor niets, er kwam een enkel sprietje dat na een paar weken de geest gaf. Na drie of vier sprietjes  verscheen er niets meer.
Maar nu, je voelt hem al aankomen, staat er plotseling een takje van ca 40 cm hoog, met bladeren en al. Met een air van: nou èn, nooit een blauwe regen gezien?
Ik sta paf.
En herinnerde me met schrik dat ik de overige zaadjes her en der in de tuin heb gestopt vanuit de gedacht edat er vast wel èrgens iets zou groeien.
Maar waar? Alles afgespeurd, nergens een stek gevonden. Dat stelt me niet gerust, het kan middenin het mariakruid staan, een enorme plant. Of pal naast de bestaande br die we later kochten,  misschien verscholen tussen de stokrozen, in de dooie boomstam, stel dat ik het te laat merk,  het groeit vreselijk hard, dat kan ik niet allemaal beknippen.
Ik voorzie een jungle en ben in alle staten, straks verdwaal ik in eigen achtertuin, vastgeklemd in  kronkelstammen, halfverhongerd, bloemen uit de oren,  vreselijk vooruitzicht.
Wat  bij de Amazone weggekapt wordt staat straks hier, het blauwe regenwoud.
Kreun…
===

En nu de lente

Hier en daar zag ik al weblogs met mooie beelden, fleurig, lieflijk, opwekkend ook.
Daar kan mijn tuintje niet tegenop.
De tulpen zijn bijna uitgebloeid,  voorzichtig verschijnt een beginnend minibloempje maar de planten in de schaduw vertonen de meest serieuze plannen, snap je dat nou? Hebben ze hier zo’n beetje warmste tuin van Brabant, bloeien die het eerst.
Ze zullen toch geen mutaties hebben opgelopen?
Je weet niet wat vreemde virussen doen,  straks groeien er k+k kerstbomen uit. Of zeewier.
Enfin.
De ooievaarsbek, Indische aardbei en dit kruipkruidje (zie foto, ik weet de naam niet) vertonen bloesem.
Zonloos.
Een wonderlijk begin.
–

Half december

Er zitten altijd een paar eigenwijze tussen…

passievrucht en kattenkruid
==

Het knerste

Een paar weken geleden klonk een zacht maar onmiskenbaar krrr-geluid in het achtertuintje, dat tegen de avond ophield.
Het bleef aan de gang. Zodra ik terugkwam van weggeweest overviel het me meer, luider en luider.
Houtworm? Verroeste spijkers in de schutting? Een zaagvis in de vijver?
De buren durfde ik niet te vragen of zij het ook hoorden, ze zouden me misschien voor gek verklaren: pardon? een tuin die kraakt??
Maar op een dag, toen ik het geheel overzag en het witte bosje gewaar werd  begreep ik het ineens.
De scharnierbloemen… ocharme, ik had ze vergeten te smeren voor ze uitkwamen.
-=