Van kleins af aan…

Al heel jong zat ik in een miniruimte, wel veilig maar op de duur veel te krap.
Ik kon geen kant meer op.
Het duurde en duurde maar.
Ik schopte en duwde en tenslotte werd ik vrijgelaten.

Van opluchting snikte ik het uit,  prompt werd ik ingepakt.
Een hemd, trui met lange mouwen en dikke luiers werden mijn deel en daar draaide iemand nog een enorme omslagdoek omheen, wéér kon ik me nauwelijks bewegen.
Wat een start.
Nooit meer ben ik mijn claustrofobie  kwijtgeraakt.
==

‘Toen jij geboren werd…’

Veel mensen kennen het.
‘Je was zo schattig, grappig, lief,’ fijn om te horen.
Ook niet onaardig als het wereldgebeuren erbij werd gehaald: ‘Toen brak de oorlog pas goed los…’ Nogal dubieus maar nog altijd beter dan wat een vroegere kennis vertelde, waar we met verbazing naar luisterden.
‘Mijn dochter was niet mooi maar natuurlijk durfde niemand dat te zeggen. Stonden ze boven de kinderwagen. Je zàg ze denken: wat een mormel. Dan was het ‘ach, alle babietjes zijn lief’. Iemand vroeg of ze gezond was. Een ander zei dat ze maar lekker onder de wol moest blijven, hahaha….‘
Ze deed het als grappig voorkomen.
Of het dat ook was? Ik weet niet, het kwam gemaakt over.
Dat de betreffende dochter er zelf bij zat vonden we genant.
Ze lachte verveeld,  had het verhaal al vaak gehoord.
Te vaak, wellicht.
==