Kat lag in het groen.

Elegant luierend op het zachte gras,  decoratieve bloemetjes om hem heen, passende neutrale achtergrond.

Een beeldige pose, uiteraard.
Genietend sloot hij af en toe de ogen.
Plotseling een geritsel achter het doek, Kikker boog zich eroverheen.
‘Haaai,’  klonk het schel, ‘kun je het een beetje volhouden?’
–
Kat opende zijn ogen, bekeek het beest met vermoeide ergernis. Kurristes, dacht hij.

Kikker grijnsde. ‘Wil je niks zeggen? Zal ik een lied voor  je  zingen?’

Hij wachtte niet op toestemming.
‘Al le katten die zijn lui, daarom zijn de meesten dik, ze hebben allemaal een tik, en vaak een kwaaie bui…’

Kat hield zich doof.

Dus zong Kikker door. ‘… slijmen bij het personeel, uitgesproken amoreel,   en ontzettend arrogant, maar nog stommer dan de krant…. ‘

Nu keek Kat  verbaasd op.
Hij? Dom? Daar moest hij eens diep over nadenken.
Straks, eerst zijn namiddagdut afmaken.
—

Kikker begreep de reactie, hij verdween en smoesde met collega’s.

s Avonds klonk het Kikkerkoor,  kwakend.

‘Alle katten die zijn lui…’

Maar Kat hoorde het niet.

Hij sliep languit op het bed van zijn eerste lakei.

Daar lag een zachtglanzend sprei in de kleuren die zo goed stonden bij zijn mooie vacht.
======