Rust roest

Een skelet zat voorovergebogen op het grasveld.

Wat moet dat hier? klonk een boze stem. Wat doet U in mijn tuin?
 – O, sorry, ik ben zo moe. Ik rust even uit.
Moe? Waarvan? U ligt toch meestentijds op het kerkhof?

Het skelet zuchtte.  -Weet U, je wilt er wel eens uit.

De stem werd milder. Dat snap ik, amper beweging…

Even later. Weet U dat U een verkeerde kleur hebt? Geraamtes  horen immers bleek te zijn?

 – Zeker, ben ik toch?
U lijkt me wat roestig, dat is funest voor bewegende onderdelen.

 – Echt waar? Wat erg, op mijn leeftijd…

Wacht, ik zal U helpen met antispul, werkt úúren. Het skelet wachtte met spanning en ja, daar verscheen de stem, al sproeiend over alle botten tot het skelet lenig opsprong. Hij liep met druppelende maar verende tred.

  -Super, bedankt hé.
Graag gedaan.  Beiden zwaaiden.

Skelet kroop zijn eigen graf weer in.

Soepel gleed hij onder het deksel en rekte zich uit. En nog eens, oefende zijn knieën. Strekte de vingerbotjes.

 -Lig es stil,  mopperden een paar medebewoners,  – je houdt ons wakker met je gebonk.

Nou zeg, dacht hij, ben ik gezond bezig, heb je dat weer.

Hij kreeg een idee.

 – Morgen ga ik een een vat antiroest halen en sproei het over alle graven.

Wie weet kunnen we een gymclub vormen, lopen we een wereldrecord, verslaan we Usain Bolt, en…zzzz…zzz… –

Zo sukkelde hij in slaap.

Zijn tenen krulden bij de mooie dromen.
Zachtjes bonkend.
===