Niet alle oude boeken gooi je weg.

  
Onverwachts tegengekomen:
Nienke van Hichtum
‘De Poolzee ontvlucht’
1953.
==

Tijdslot?

Er stond een artikel over tijdsloten (tijdslots mag ook, schijnt het) in een van de kranten.

De schrijver was er niet gelukkig mee.

Tja, de tijd dat je in gewilde toeristencentra kon binnenlopen, eetgelegenheid, musea, noem maar op, is nu eenmaal voorbij en daarmee ook lange wachttijden.

Die laatste herinner ik me van vakanties waarin we dachten aan romantische etentjes in knusse restaurantjes, een lokaal museum. Had je gedroomd, achter aansluiten.

In een Duitse grensplaats was het bij de Griek zo druk dat er een complete horde wachtenden klaarstond. Toen we uiteindelijk (intussen graatmager) konden eten werden de happen zowat onze mond ingekeken, we mochten restjes meenemen, inpakpapier hadden ze al klaarliggen. Opschieten dus.
–
Iets minder populaire plaatsen bevielen beter in allerlei opzichten. Niks wachttijden laat staan een tijdslot want dat heette nog gewoon een reservering.

Intussen hadden we genoeg van bergen en lange autoritten, man werd 65, we bleven thuis en namen de fiets. Op de bonnefooi, soms naar een logies via de fietsersclub.
Geloof het of niet,  de dagen waren niet minder mooi dan de vakanties in Frankrijk, Ierland, Moezel enzovoorts.
We zagen niet heel Nederland maar kwamen een aardig eindje, van Zeeuws-Vlaanderen tot  aan (bijna)Groningen, van België via Limburg, en meer. We wonen niet ver van de Duitse grens, steevast een doel als we niks wisten te verzinnen.

Als echtgenoot niet ziek was was geworden hadden  we waarschijnlijk Amerika en het Noorderlicht nog gezien maar ja, je kunt niet alles hebben.

En alle mooie uitzichten, parken en wat dies meer zij ZONDER tijdslot.

Zo kon het ook.
==

Goed volk

Toen vanavond de bel ging schrok ik, zo laat nog.
Voorzichtig liep ik naar de voordeur. Door het gordijn schemerde een silhouet dat me bekend voorkwam, nu durfde ik te roepen. ‘Wie is daar?’
‘Ik. Maak alsjeblieft open.’
Aha, een bekende, ik liet hem binnen.
Die goeie ouwe weerwolf, zo lang niet meer gezien. Hij zag er belabberd uit.
‘Goh, jou was ik bijna vergeten. Hoe is het met je?  Kom erin, ik zal koffie zetten.’
‘Koffie? Heb je niets sterkers? Iets van rood?’
‘Je weet dat ik geen bloed schenk en het mijne krijg je ook niet maar ik heb nog bloedwijn.’
Zielig knikte hij. ‘Doe maar.’
Ik bekeek hem  nog eens. Hij was zijn flair kwijt, was verouderd, had een ingevallen gezicht.
‘Alles goed met jou?’ vroeg ik. ‘Waar was je de laatste tijd, ik kwam je niet meer tegen in mijn verhaaltjes.’
‘Kan niet meer, zoek een ander.’
‘Maar…  hoe bedoel je, wat is er aan de hand,’ drong ik aan.
Diep zuchtend kwam zijn antwoord.
‘Ik ben oud, de tandarts …’
‘Ik ook. En?’
‘…ik kan niet meer bijten, niet met gevoel….’
Ik wachtte.
‘…niet met een kunstgebit.’
===

Dromen mag

Wat zou ik graag sneeuw zien, al was het maar één dag, nee, een etmaal.
’s Morgens wakker worden in stilte, de witheid,  verder niets.
Overdag wattige vlokken die geruisloos zweven, waar mensen gemaand lijken te worden: hier zijn geen woorden voor.
’s Avonds de glinstering onder lantaarnlicht.
En voor het slapen gaan opnieuw naar buiten kijken en nogmaals de stilte horen.
—
Ik vroeg het de weergoden. Alstublieft, een ongevaarlijke sneeuwsoort die na 24 uur zou wegsmelten.
Zij verwezen me naar Winter.
Die appte Klimaat.
Hij belde nog hoger.
‘Natuur beslist,’ zei hij.
====

Darts

Een startende darter uit Herpen
die stond op het punt te gaan werpen
hij was’t niet gewend
als rasechte vent
maar wilde zijn score verscherpen.
===

© B. Bertjens

Grote meid!

Dit bericht baby-7,3-kilo deed me terugdenken aan een moeder die ik gekend heb, zij kreeg een baby van ruim dertien pond, ook een aardig gewicht.

Ik had nog nooit gehoord van een kindje met dat gewicht en geloofde het niet.

Toen ik het babietje zag kon ik er niet bij dat het pas tien dagen oud was.
In de kinderwagen sliep een bijzonder gaaf meisje, je verwachtte dat het wakker zou worden en de armpjes naar je uitstrekte. Vergeleken met de kleintjes die ik bij broer en zussen zag was het een peuter.

De ouderen vertelden dat het vaker voorkwam, dat was nieuw voor me.

Ik wist niet of een baby van dit formaat een grote of zware volwassene zou worden, ik wist eigenlijk niets.

Wel wist ik dat ik later ook graag een superbaby zou krijgen, het leek me veiliger, je had er houvast aan.

Men lachte me uit en terecht: toen het zover was hield ik ze stevig vast.

==

as w’dag½10

Aanstaande woensdag, dat snap ik. Half tien
Maar wat?
Na langdurig terugdenken weet ik het weer.
Al eerder had ik het over krabbels en notities die niet te lezen waren. Lastiger is dat ook de betekenis me ontgaat. Soms.
Dan vergat ik het doel te melden of de reden.
Ideeën en afspraken op smart of tablet plaatsen helpt niet, met een toetsenbordje schrijf ik notities ook kort en snap ze evenmin.
Bovendien is het teveel werk.
Pen/potlood en papier liggen altijd schrijfklaar op tafels en aanrecht, ik kan bijna lopend iets noteren,  terwijl je de internetdingetjes moet  opstarten, juiste pagina zoeken, afgeleid door blogs-kranten-puzzels- enzovoorts. Of ze liggen aan het infuus. Naast bed.
Hoezeer Internet ook voor me leeft, de papieren wereld is soms handiger.
–
De titelboodschap heb ik intussen verduidelijkt.
Nu alleen nog even uitzoeken wat dit was: 82M.
Ik hoop niet dat het iets belangrijks was. En vergeten.
===

Ongelooflijk

Vanmorgen was de weg nog helemaal schoon en droog, de chauffeur reed op zijn gemakkie.
Halverwege de ochtend verdikte de lucht,  jachtsneeuw dwarrelde over de weg, ging langzamerhand over in echte vlokken, dik en wit.
Een winterse bui verscheen, onverwachts krachtig.
De wind trok aan. Een plotse vlaag deed ons opveren, we deinsden achteruit, de ruitenwissers veegden woedend en piepend.
We reden dwars tegen de vlokken in, we moesten wel wilden we thuiskomen.
Opnieuw een afslag, een s-bocht met tegenliggers, slecht zicht vervormde de blik verraderlijk.
De auto ploegde voort, de chauffeur deed zijn best, ondanks de zweetdruppels aan zijn wenkbrauwen hield hij de wagen onder contrôle al naderde de bermen af en toe onbarmhartig.
Ik keek mee en genoot.
Toen werd het stil, de wolk dreef verder..
—
De sneeuwoverval had precies 15 minuten geduurd. Echt gebeurd.😉
===

Voordeurdeler

       
Daar zit je dan.
In deemoed te wachten tot ze de deur voor me opent.
Weliswaar is het zonnig maar een brokje was me liever. Of een stuk worst, kaas desnoods als het maar wat lekkers is, daar ben je immers huisdier voor. Nut is niet het belangrijkst, alleen verwennerij telt dan zijn we vanzelf lief voor iedereen en uiteindelijk is dat nuttiger dan nut.
De schaduwen komen al op, straks zit ik hier te bevriezen en… ho, wacht even, ik hoor iets, wááát? ze laat me zitten, grrr, alsof er iets belangrijker is dan ik, ik ben gezien in de buurt, bij iedereen welkom op een paar vogeltjesmensen na.
Die weten niet beter dus vergeef ik ze.
Ik doe nog één dutje, daarna kan ze verrekken.
Wat denkt ze wel.
==

half december-begin januari.

Hoe korter de dag hoe minder ik lach
hoe meer ik gaap
en slaap
suffend aan’t lopen de ogen half open
en soms bijna dicht
waardeloos zicht
zo kom ik de donkerte door
leef he-le-maal nergens voor.
Nu lengen de dagen
niets meer te klagen
de wereld is weer te verdragen.
===
Het donker  is me een gruwel.
Ik wen er nooit aan.
–