vervolg op getob bij de goden
Moos ging er eens recht voor zitten maar wist niets te bedenken.
Hij nam contact op met Sam, een vroegere vriend en introduceerde hem bij de goden en aanverwanten.
Sam keek naar de zorgelijke figuren.
‘Kom ik in de hemel,’ begon hij, ‘mag ik niet naar binnen want…‘
Moos hield hem tegen. ‘Ho eens effe, het is geen moppentijd, dit is een bloedserieuze zaak, denk met ons mee, wil je?’
Sam dacht even na en vroeg: ‘Waardoor overlijden er plotseling zoveel mensen? ‘
‘Dat weten we niet, dat zoeken ze zelf maar uit. Het probleem hier is plaatsgebrek bij hemels en hellen en alles daartussenin, wat doen we daar aan?’
Sam keek rond.
‘Maar,’ zei hij, ‘we zijn toch zielen? En jullie,’ tegen de goden en anderen, ‘een soort geesten? Zonder tastbare materie?’
Diepe stilte daalde over het gezelschap neer.
Ze frunnikten wat. Moos draaide ongemakkelijk op zijn stoel. Er klonk gekuch.
Een lefgozerig duiveltje stond op. ‘Nou en? We zijn overduidelijk aanwezig!’
‘Ja, goed, maar we bestaan toch niet echt? We zweven altijd in doorzichtige neveljurken door, eh, nou ja, door wat dan ook en door elkaar. Dan is er toch niets aan de hand?’
De stilte verdiepte zich.
Moos humde en stond op.
‘Sam,’ zegt hij, ‘geesten en goden zijn door mensen bedacht en kregen dienovereenkomstige wensen mee. Ze besturen het hiernamaals en hebben dus meer plaats nodig voor de opvang, denk aan hun goede naam. Ze willen herkenbaar blijven.’
‘Simpel,‘ was Sams antwoord, ‘je hoeft maar een paar kilometer verderop je virtuele ruimte in te gaan, die is immers oneindig. Moet je wel de aura’s verdubbelen om zichtbaar te blijven’ kwam er een beetje vals achteraan.
Geen der aanwezigen sprak, de een na de ander vertrok.
Na enige tijd waren alle opvanglocaties verruimd en verderop geplaatst, voorzien van welkomstborden in dubbel superlicht.
De opperduivel pookte er op los.
Sam kon het niet laten.
‘Zie je Moos, zo simpel is het, net als die vrouw die ’s nacht verscheen en mijn dekens wilde. Ze klaagde en…’
====
Prachtig verteld verhaal. Neveljurken! Materielozen die in zichzelf zijn gaan geloven. En Sam, de diplomaat, geeft ze de ruimte. Maar nu breekt Moos zich het hoofd. Die vrouw, die dekens, hoe zat dat ook al weer? 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Dat weet ik ook niet, vraag het hem zelf. 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Geweldig…….. een mooi verhaal!
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je wel.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik ben blij dat Sam toch nog serieus bleef, dat heb ik weleens anders meegemaakt.
Love As Always
Dimario
LikeGeliked door 1 persoon
Ook grappenmakers denken na. Soms.
LikeLike
Als je de ruimte hebt, lossen problemen zich zo op.
LikeGeliked door 1 persoon
Lijkt mij ook. Makkelijk zat.
LikeLike
een heel mooi verhaal , en een serieuze Sam , dat op zich is al een mop 🙂
ja opvangen vraagt om ruimte , en je ziet het er is altijd nog wel ergens een zwart gat
LikeGeliked door 1 persoon
Serieuze Sam, ‘op zich al een mop’. 😅
LikeGeliked door 1 persoon
een zeldzaamheid 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Een heel mooi verhaal. Gelukkig is er genoeg plaats in de ruimte.
LikeGeliked door 1 persoon
In overvloed, lijkt me.
LikeGeliked door 1 persoon
’t Is eigenlijk allemaal helemaal niet zo moeilijk, als je er maar met een open blik naar kijkt.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat deed Sam dan ook. 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Ze kiezen het ruime sop…goede oplossing 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Het ruimtesop dan. 😄
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi, overal is een praktische oplossing voor. Ook in hemel en hel.
LikeGeliked door 1 persoon
Nou ja, bíjna overal voor.
LikeGeliked door 1 persoon
Je bent een kei in fantastische verhalen!😀
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je wel.
LikeGeliked door 1 persoon
hierboven hebben ze altijd wel een oplossing..
knap geschreven Bertie
LikeGeliked door 1 persoon
Ook jij bedankt.
LikeLike
Wat een prachtig verhaal en zo passend bij deze tijd
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je wel.
LikeLike
Wat een leuk en ruimteloos verhaal, Max Tailleur zou trots op je zijn. Hans
LikeGeliked door 1 persoon
Haha, zo hoog grijp ik niet maar bedankt.
LikeLike
@ zat een fout in mijn weblogje, werk nu wel.
LikeGeliked door 1 persoon
Ooit las ik een boek over een vrouw die plotseling was overleden en in een soort tussenstation bleef steken. Contact kon maken met haar kinderen qua beeld, maar zij zagen haar niet. De frustraties waren zo groot dat ze ook niet naar de Hemel wilde doorreizen omdat ze geen afscheid kon nemen van man en gezin. Pas toen bleek dat haar man alsnog een nieuwe vrouw vond en zij mocht (moest) meekijken hoe die twee de liefde bedreven en de kinderen haar toch min of meer vergaten was ze rijp voor de doorreis. Waarop elk contact met het verleden werd verbroken en ze e e n werd met het opperwezen dat de baas was in dat hiernamaals. Ik vond het intrigerend en beklemmend tegelijk….Maar zeker herkenbaar…
LikeGeliked door 1 persoon
Moet een mooi boek zijn geweest.
LikeLike
Het was prachtig maar ook meteen beklemmend. Omdat de hoofdpersoon niks kon doen aan communicatie met de nabestaanden, verdriet zag, vreugde en zo meer maar geen invloed had op…. En toen haar grote liefde ook overstag ging en een nieuw leven opbouwde hield haar kwelling op. Was dat dan het zgn Vagevuur??
LikeGeliked door 1 persoon
Misschien. Dat zou je kunnen opmaken uit het verhaal.
LikeLike
Sam en Moos zelfs in het hiernamaals bijzondere belevingen en droge humor gegarandeerd
LikeGeliked door 1 persoon
Ze waren nu eenmaal moppentappers. 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Tot in de eeuwigheid en ver daarna
LikeGeliked door 1 persoon