Uit de Metro

“Mensen die langs het Kruidvat-filiaal in Leiden lopen, worden begroet door een wel heel pikant reclamebord. De drogisterij heeft namelijk een populair seksspeeltje in de uitverkoop. Medewerkers vonden dat een mooie mogelijkheid voor een creatieve bijpassende tekst op het verkoopbord: ‘Sinterklaas is niet de enige die komt dit jaar.”
reclamebordws 
Hoewel de meeste mensen hier om kunnen lachen, zijn er ook negatieve reacties. Onder andere van het hoofdkantoor.
—-

Over ludiek gesproken.

De een zal het grappig vinden, de ander vindt het te ver gaan.

Maar je hoeft het niet serieus te nemen. Behalve de prijs misschien.

===

Ik ben het een beetje zat, dat we slecht zouden zijn.

Even kort.
De mens?
Vernietiger van de natuur.

Vechtlustig.

Inhalig.

Nietsontziende doder.

Zijn lusten onbeperkt najagend.
Het slechtste wezen op aarde.

De egoïst ten top.

En meer van dat.

Laten we even nadenken.
Worden tot wat en hoe we nu zijn, dat deden we toch nooit met een vooropgezet plan?

We ontwikkelden ons op een manier die het brein ons ingaf, noem het de menselijke natuur, ten goede of ten kwade maar dat begrepen we niet. Nog steeds niet, gezien de opvattingen hier en daar.

–
Hadden we in holen en bomen moeten blijven? Natuurlijk fruit plukkend? Moes van wild gras kokend?
Jagers onmiddellijk straffend?  Dieren alleen etend na een natuurlijke (giftige) dood?

Toevallig ontdekt vuur meteen verdoemen?

Enzovoorts.
Zouden onze hersenen zich dan ontwikkeld hebben op dezelfde manier als nu?
Nogmaals in het kort:
zouden we dan nog bestaan?
==

Simpel

Na het leed van toen was er ook leedvermáák.
Dat is niet altijd sympathiek, maar onnozele dingen doen je onwillekeurig in de lach schieten.

  – Van de man die, haastig een sigaret aanstekend, tegen een zwaaiende klapdeur
liep.

  – En van de vrouw die breed gebarend een verhaal vertelde maar vergat dat ze een vol glas in haar hand had.

  – Of van de meiden die gearmd fietsten tot hun sturen ineen haakten en ze niet omvielen, hun fietsen bleven gewoon stilstaan en iedereen grijnsde.

  – Van de vrouw-met-een-glaasje-op die met echtgenoot wilde dansen en na twee minuten zei: ga maar weer zitten, je kunt er geen klap van. Zijn verbouwereerde gezicht… (hij kon het juist erg goed).

Enzovoorts.
—
Dit soort dingetjes, kleinigheidjes.
==

 

Herinnerd: tienerverdriet.

Benen als takken en zo lang dat ik zelf amper bij de tenen kon
verstand had ik nauwelijks
altijd ‘goede’ groente op tafel, jèk
de kat keek me niet aan
en nog veel meer.
Alleen de hond treurde mee.
Ik vatte het plan op te gaan zwerven en als ze me niet uitlachten had ik het gedaan.
Ver,  zo ver mogelijk.
Was geluk toen echt heel gewoon?
Ik kon het me niet voorstellen.
Dat het op de een of andere manier in orde kwam, verbaast me nog steeds,
ik geloofde echt dat ik alleen op de wereld was.
Hoe kwam ik daar toch bij?
Geen idee.
==

Gasten

Morgen komen een paar mensen.

Ze blijven overnachten.

Dus.
Begon ik vandaag maaltijden te bedenken. Pakte uit gewoonte alvast aardappelen en groente met de schillenbak.

Legde beddengoed klaar. En zo.

Ineens drong het tot me door:  het zijn gezonde jonge mensen, niet hulpbehoevend.
Dus.
Geef ik ze morgen na de koffie een schilmes in handen + aardappelbak,  mandje groente, wijs ze de diepvries voor vlees en stuur ze naar  de linnenkast.
Strak plan, al zeg ik het zelf.

Ik hoop maar dat ik kan slapen.
==

Goden uitgetobt. II

vervolg op getob bij de goden

Moos ging er eens recht voor zitten maar wist  niets te bedenken.
Hij nam contact op met Sam, een vroegere vriend en introduceerde hem bij de goden en aanverwanten.
Sam keek naar de zorgelijke figuren.
‘Kom ik  in de hemel,’  begon hij, ‘mag ik niet naar binnen want…‘
Moos hield hem tegen. ‘Ho eens effe, het is geen moppentijd, dit is een bloedserieuze zaak, denk met ons mee, wil je?’
Sam dacht even na en vroeg:  ‘Waardoor overlijden er plotseling zoveel mensen? ‘
‘Dat weten we niet, dat zoeken ze zelf maar uit. Het probleem hier is plaatsgebrek  bij hemels en hellen en alles daartussenin, wat doen we daar aan?’
Sam  keek rond.
‘Maar,’  zei hij, ‘we zijn toch zielen? En jullie,’ tegen de goden en anderen, ‘een soort geesten?  Zonder tastbare materie?’
Diepe stilte daalde over het gezelschap neer.
Ze frunnikten wat. Moos draaide ongemakkelijk op zijn stoel. Er klonk gekuch.
Een lefgozerig duiveltje stond op. ‘Nou en? We zijn overduidelijk aanwezig!’
‘Ja, goed,  maar we bestaan toch niet echt? We zweven altijd in doorzichtige neveljurken door, eh, nou ja, door wat dan ook en door elkaar. Dan is er toch niets aan de hand?’
De stilte verdiepte zich.
Moos humde en stond op.
‘Sam,’ zegt hij, ‘geesten en goden zijn door mensen bedacht en kregen dienovereenkomstige wensen mee. Ze besturen het hiernamaals en hebben dus meer plaats nodig voor de opvang, denk aan hun goede naam. Ze willen herkenbaar blijven.’
‘Simpel,‘ was Sams antwoord, ‘je hoeft maar een paar kilometer verderop je virtuele ruimte in te gaan, die is immers oneindig. Moet je wel de aura’s verdubbelen om zichtbaar te blijven’  kwam er een beetje vals achteraan.
Geen der aanwezigen sprak, de een na de ander vertrok.
Na enige tijd waren alle opvanglocaties  verruimd en verderop geplaatst, voorzien van welkomstborden in dubbel superlicht.
De opperduivel pookte er op los.
Sam kon het niet laten.
‘Zie je Moos, zo simpel is het, net als die vrouw die ’s nacht verscheen en mijn dekens wilde. Ze klaagde en…’
====

Tijd en klusjes.

Terwijl er diep wordt nagedacht door Moos en de overigen houd ik me bezig met andere dingen.
Er ligt een cryptogram, half ingevuld.
Een paar geleende boeken, ongelezen.
Oude boeken, nog steeds niet klaar met uitzoeken.
Spullen op de vliering, die me herhaaldelijk in handen lopen, dan weer  worden teruggezet.
Beetje verstelwerk en naaidoos, ze staan al een week te wachten.
Verfblik en kwasten liggen klaar op de tuintafel en kijken me na als ik in hun buurt kom.
Onbegrijpelijk, zoveel tijd te hebben.
En klusjes laten liggen.
==

Getob bij de goden I

Het werd dringen bij de hiernamaalse bestemmingen, de goden hadden het er druk mee.
Enkele van hen stuurden besluiteloze zielen naar de eeuwige jachtvelden, die waren ze alvast kwijt.
Niet netjes, vonden andere opvanggoden, zij dumpten de onplaatsbaren in het vagevuur als tijdelijke oplossing, hadden ze nog een toekomst.
Weer anderen konden de reïncarnaties niet meer aan wegens personeelsgebrek en veranderden ter plekke het geloof van deze zielen: je kunt hoogstens in een wolk overgaan.
Voor veeleisenden waren geen Zalige Eilanden meer beschikbaar, het Schimmenrijk bleek  niet te bestaan,  bij alle denkbare locaties hingen bordjes met VOL en bij een paar obscure gelegenheden: VOL = VOL.
Zelfs de Opperduivel kon niet vlug genoeg stoken, tot zijn grote spijt.
Wat nu.
Ze staken de koppen bij elkaar. 
‘…we raken overbezield – we moeten iets doen – de mensheid gezonder maken? – krachtvoer in de regen verstoppen? ‘
Het ene na het andere voorstel kwam aan de orde,
allerlei vragen passeerden maar geen antwoord was afdoende.
Ze besloten advies te vragen aan Moos, een oeroude hemelgast die nog graag met aardse spullen speelde.
—

Nu was het wachten op Moos, in de regel had hij wijze woorden dus wie weet.
Misschien horen we het in een volgende aflevering.
==

van twee kanten bekeken

 
Ach winterlief

toe, vries niet meer
jij, kleurendief
gedraag je een keer.
– Wat wil je nou
  jij, ouwe zeur
  je vat geen kou
   krijgt later weer kleur.
==

 
Dag winterlief
daar ben je weer
koud maar actief
als vorst en als heer
  –  Ha, mooie meid
ik zeg gedag
neem alle tijd
tot lentegelach. ☼

   ======

Later…

Wordt het winter of gaat het meevallen?
Ik dub bij de thermostaat, 14, 16, 17 graden voor de nacht?
Een stapje terug, ik zet hem op 12 in plaats van de gebruikelijke 14.
Of het gaat helpen in de algehele klimaatverwachting weet ik (nog) niet.
We wachten af.
Waarschijnlijk zal ik nooit de resultaten zien.
En dat, je mag het gerust egoïstisch noemen, vind ik zo ontzettend jammer.
Het niet meemaken van wat mensen te wachten staat en het nooit daadwerkelijk zien van toekomstige gebeurtenissen, bijna onverteerbaar.
Misschien moet ik er blij mee zijn.
Ook dat zullen we nooit weten.
==