Iemand die alles heeft

Iets vers’ of nieuws,  daar heb ik zin in.
Vers ei? Voedsel? Echtgenoot? Gedicht?
Nee…
Wat dan wel?
Een andere wereld, zou dat kunnen?
Hm, volgens mij niet.  Nieuwe aarde dan?
Het valt te proberen.
Gooi alles en iedereen eraf en wacht tot er iets ontstaat.
Waarschijnlijk hetzelfde als wat we nu hebben, maar we kunnen van te voren toch dingen inzaaien?
Op alle denkbare plekken strooien we zaden van eetbare plantensoorten. Van graan tot kokosnoten en alles daartussenin.
Daarna duiken we de ruimte in, in hyperslaap met de wekker op tien eeuwen en dan een ritje terug, kijken hoe het uitgepakt heeft.
Gunstig? Dat gaan we niet verstoren en blijven weg.
Hetzelfde als heden? Dan gaan we ook weg.
Goed plan maar –
wat heb je er dan aan?
Ehm….
wie weet verdrijft het de verveling,  misschien?
===

Eerste Kerstverhaal van dit jaar.

Een groepje vreetzame dieren verzamelt zich.
Enkele konijnen. Een haas. Drie kippen en een koe.
En de hond op de uitkijk.
De kalkoen meldt zich.
Hij kijkt rond en ontdekt een kist met lammetjes en biggetjes.
‘Een tragedie, zo jong al geroosterd te worden….’ maar stopt als de kleintjes beginnen te huilen.’Sorry, sorry,’ stamelt hij.
De koe stapt naar voren.
‘Ik heb een gruwelijk plan. We gaan een kind vangen, slachten en bakken. Wat vind je ervan?’  ‘En van de vingers en tenen trekken we botjessoep’ gniffelt de hond.
Stilte.
‘Dit is te hard, vrouw koe, een kind is onschuldig.’
‘Wij ook,’ klinkt het vanuit de kisten.
De koe denkt diep na. Ze neurt nog dieper en roept ‘Eureka! Ze zullen er niets van voelen.’
—
Een week voor kerstavond zien inwoners uit de omgeving hoge vlammen achter het dorp oprijzen.Nieuwsgierig gaan ze kijken.
Maar dan…
Mensen vallen flauw. Politie wordt opgeroepen, een paar agenten worden groen tot brakens toe.
Met afgrijzen ziet men een eettafel waaraan de dieren zitten,  de half afgekloven botten op het bord van  een hond, hier en daar een vinger, oor, een dotje haar. Schalen met roze vlees in bloedrode saus.
De haas gooit een kinderhoofd in het open vuur,  rode spetters sissen in de hitte, er gaat een gegil op.
Men roept om het leger met geweren, huilt.  Enkelen slaan schuldbewust de ogen neer.
Het wordt de kalkoen teveel.
Hij stapt naar een stapel lijken en vist er een uit, houdt het hoog en dan wordt het begrepen. Een pop, een etalagepop in nieuwe kleren. Prijskaartjes hangen er nog aan.
Diepe stilte.
Politie vertrekt zwijgend.
Alle mensen gaan naar huis.
=

Herinnering bij de wijn

Op een zelfbedieningspartijtje trof ik eens een vrouw bij de flessen die haar glas elke keer boordevol schonk, ze nam steeds een paar slokjes voor ze naar haar stoel liep om morsen te voorkomen.
Ze zag me kijken en knipoogde: ‘doe ik altijd, heb ik telkens een slokje extra.’
Ik was overdonderd door haar lepe blik en herinner me dat ik dacht: wat raar.
Aan alcoholisme dacht ik niet, dat besefte ik pas later.
Het beeld van die vrouw met de knipoog is me altijd bijgebleven.
Waar een mens al niet aan denkt op de late avond.
=

Land van Cuijk

We groeien. Land_van_Cuijk_(gemeente)
Binnenkort behoren we tot een van de grootste gemeenten van Brabant, zelfs van Nederland, qua oppervlakte tweemaal Amsterdam.  
We stemden voor de nieuw te vormen gemeenteraad en wie denk je dat er won?
CDA.  Met maar liefst 13 zetels.
Tja.  Kon niet missen met zoveel omringend platteland.
Verder geen nieuws maar dat we bijna 13 miljoen kippen hebben (wie telt zoiets?) is geweldig, ook daar kan Amsterdam niet tegenop
Levert nog een boel eieren op.

==

Kritiek leveren..

..een heikel punt.  Soms ook problematisch.  Je zegt het te hard. Of te scherp. Het wordt een twistgesprek.  ‘Je snapt het niet.’  ‘Bemoei je met je kippen’.
Je durft het daarom niet altijd, ík durf het niet altijd. Liever stel ik lafjes dat ieder zijn eigen opvattingen heeft. Ook discussieer ik niet graag omdat je het -naar mijn ervaring- zelden eens wordt  maar intussen wel opgefokt raakt bij het elkaar tegenspreken.
—
Onlangs begon iemand over, je raadt het, corona. Het vaccin was nep evenals de griepspuit, enzovoorts.
Aanvankelijk haalde ik mijn schouders op, plaatste na een paar opmerkingen toch een tegenzetje, de ander begreep het véél beter, maar na een paar minuten zweeg ik.  ‘Sorry, ik laat het hierbij.’
We lachten maar wat.
Enige maanden geleden werden ergens het geloof en de bijbel besproken.
Daar hoorde ik teveel wat me tegenstond en vroeg om uitleg.
De antwoorden kwamen snel, over en weer werden we al drukker, niet kwaad, wel verhit. Tot we stopten. Net op tijd maar hij vond het leuk, een echt debat noemde hij het.
Ik vond er niets aan,  herinnerde me waarom moeder mijn vader dringend waarschuwde met verjaardagen:  straks NIET over het geloof en politiek beginnen. Ze wist van wanten met man,  broers en zwagers. Vrouwen hielden zich toen nog gedeisd.

Dus ben ik een lauwe. Uiterlijk althans, inwendig maak ik me soms razend. 
Gelukkig, denk ik dan, dat ik langzamerhand heb geleerd om niets te zeggen.
Dat proces duurde wel lang, moet ik toegeven.
===

Telefoontje

Pffff…..

Het

dreigde

een

lang

gesprek

te

worden
….

Alles welbeschouwd…

…denk ik nu makkelijker over bloggen.
Ik zeg het maar even, iemand zou eens denken dat ik langzamerhand wegdrijf van Internet. Niet onlogisch. De laatste tijd was er een pauze, ik was niet lekker, had stukkende instellingen. Weer  even niet lekker.
Voor meer van deze oorzaken hoop ik gespaard te blijven maar op zijn tijd wat afstand nemen is me goed bekomen.
Niet dat ik het druk heb met andere dingen, ik ben ten slotte gepensioneerd.
Maar toch merk ik dat, bijvoorbeeld, de hobbyclub belangrijker is geworden. Boeken meer aandacht krijgen, cryptogrammen me meer boeien dan ze al deden
Zal het de leeftijd zijn? Misschien ben ik intussen een bezig besje geworden, doende  met  getuttel zonder dat ik er zelf erg in heb.
Zo ja,  dan moeten de spijkerbroeken de deur uit, sportschoenen en gympies met blote voeten zijn passé, leggings, make up en kleurspoelingen gaan de belt op.
Het zal toch niet….
Je begrijpt: ik overdrijf een beetje. Beetje veel.  Dat houdt de sjeu erin. Is een variant op het gezegde ‘als je je niks verbeeldt ben je ook niks.’
Ergo.
Ik blog nog even door, ik hoop heel lang, over alles wat me invalt zoals de zomerse foto die ik tegenkwam,  van tien jaar geleden en waarbij  we een gesprek hadden over watermisbruik  en de boer zich verdedigde en de ander…. laat maar.
Als ik daar zin in heb.
Dit was het voor vandaag.
==

Niet te vroeg juichen, hoewel…

… er een paar hoopvolle berichten binnenrollen.
Ik denk dat ik het lek boven heb, hoera hoera en meer van dat.
Nog even geduld.
Niet dat de wereld op me zit te wachten maar ik wel op WP.  Daarom heb ik hem/het/haar  vermanend toegesproken en ernstig aangekeken.
Met wat geluk komt het vandaag nog goed, het ligt er aan of niemand me ophoudt.
Nu maar hopen dat ik het niet weer verknoei.
==

Bladvulling

Een lege inbox
is minder erg dan een lege boks.
Hoe zou je moeten zitten zonder billen?

Griezelige leegte