Pratend over dingen van weleer kwam me het beeld voor ogen van mijn ouders, schoonmoeder en anderen die ik oud zag worden.
De meesten van die groep waren redelijk goed af. Helder denkend, geïnteresseerd in de wereld, zelfstandig wonend, al of niet met een paar uur hulp. Hier en daar een leeftijd-gerelateerd mankement.
Van de pechvogels raakte ik wèl onder de indruk.
Diverse trieste ziektes, maar wat me het meest raakte was de onverschilligheid van enkelen.
Ogenschijnlijk luisterden ze naar familie, in werkelijkheid gaven ze geen bal om hun leefwereld. Clubs, nieuws, televisie en andere ontspanning interesseerden hen niet. Geen mens kon hun aandacht vangen, cru gezegd leken ze te oefenen voor het dood-zijn.
Ze zaten daar maar, deden af en toe een loopje van 25 meter, bladerden in tijdschriften, gaven plichtsgetrouw wat geld aan kleinkinderen. Misschien een taartje of borreltje en de proost op een jarige, zo kort mogelijk.
Als sprekende kasplantjes.
Een vorm van levensmoeheid? Ze leken niet suïcidaal.
Verlies van een hersenfunctie? Ze waren goed bij hun hoofd.
Waren ze altijd al zo? Niet dat ik weet
Gemis van dierbaren? Dat zou misschien meespelen, weet ik niet.
Dachten ze eigenlijk wel? Leden ze er mee? Niet merkbaar.
Hoe zou hun EEG eruit zien? Zat er wel leven in?
Ik vond het een akelig beeld en hoop zo niet te worden maar dat weet je niet . Al wist je het wel van te voren, wat zou je er aan kunnen doen?
==
- Reactie
- Herbloggen
-
Abonneren
Geabonneerd
Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
BERTJENS 
Oud worden is voor iedereen verschillend, de een gaat vrolijk door tot het eind en de nader geeft voortijdig de pijp al aan Maarten. Hans
LikeGeliked door 2 people
Daar leek het wel op.
LikeLike
Soms denk ik dat het in je zit. Sommigen lijken wel oud geboren en zijn bang om te leven. Jammer als het leven zo aan je voorbij laat gaan terwijl je er middenin zit.
LikeGeliked door 1 persoon
Maar van een paar wist ik dat ze niet altijd zo waren geweest.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik zei eens in gezelschap: ‘Ik denk dat ik later een ouwe chagrijn word’. Daar werd een beetje geschokt op gereageerd. Nu, twintig jaar later, kan ik zeggen dat ik geen chagrijn geworden ben en ik denk ook niet meer dat dat er nog in zit. Wel word ik steeds zwijgzamer en ik maak steeds vaker bewuste keuzes in waar ik me voor interesseer en wat me koud laat. Een voordeel van ouder worden is dat je met je ervaring en, misschien, kennis redelijk snel geblaat van wol kunt onderscheiden en dat scheelt vele uren televisie kijken en opiniestukken in kranten lezen. Ik denk niet dat jij bang hoeft te zijn voor een leven als plant-met-een-hartslag Bertie. (Ik moest lachen bij: Hoe zou hun EEG eruit zien 🙂 ) Maar zoals je schrijft: je weet niet wat er gebeurt, en als je het al wist zou je er vermoedelijk niets tegen kunnen en willen doen.
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je maar het is niet alleen het onderscheidingsvermogen dat zich manifesteert,dat herkende ik.
Het is een grenzeloze onverschilligheid tegenover alles, echt alles.
LikeGeliked door 1 persoon
Ha manlief heeft eens als proefkonijn bij een excursie (zkh) met jongeren een hersenfoto laten maken om ze te laten zien dat hij echt wel “normaal” was
Tja oud worden ieder op eigen wijze
LikeGeliked door 1 persoon
Een goede proef om jongeren iets duidelijk te maken, ik wist niet dat dat kon.
LikeGeliked door 1 persoon
Bewijs ik ben “normaal”
LikeGeliked door 1 persoon
Eerlijk gezegd denk ik maar liever niet aan oud worden.
LikeLike
Zoals mijn man .
Ik was de laatste jaren bijna dagelijks bij mijn moeder en ontmoette veel van haar leeftijdsgenoten. Daar leerde ik de verschillen in hun belevingswereld. Een eye-opener.
LikeLike
Oud worden wil bijna iedereen, maar oud zijn niet!
Ik denk dat het belangrijk is dat we ons blijven interesseren voor de mensen om ons heen en voor allerlei andere dingen. Sommige mensen zouden moeten leren om blij te zijn, zo jammer om je dagen door te moeten brengen vol ergernis over van alles en nog wat en zonder de mooie dingen te zien. Die mensen zijn niet alleen voor een ander moeilijk, maar ook voor zichzelf.
LikeGeliked door 1 persoon
Zelfs ergernis overviel hen (bijna) niet. En iets leren? Waarom zouden ze? ‘Ik ben al 85 90+…’
LikeLike
Verbittering kan zoiets wel in de hand werken.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat zou wel eens kunnen. We weten niet wat ze hebben meegemaakt, hoe ze het leven hebben ervaren. Ik ben geen geriater.
LikeGeliked door 1 persoon
Soms kun je aan de buitenkant niet weten wat er van binnen afspeelt en willen mensen misschien best anders maar lukt het niet meer
LikeLike
Dat is best mogelijk, maar ook dat wist je niet, kon alleen maar raden.
LikeLike
Ik hoop dat ik als zeventiger of tachtiger nog net zo positief in het leven sta, zit of lig als nu
LikeGeliked door 1 persoon
Ik ook! Er middenin staan hoeft niet eens, als ik er maar bij en blij ben.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat klinkt naar inderdaad. Wat zou er aan de hand zijn dan? Hebben ze geen zin meer in het leven?
LikeGeliked door 1 persoon
Iets dergelijks, onverschilligheid ten top.Misschien een vorm van depressie, ik raad maar wat.
LikeLike
Hoe waren die mensen toen ze jonger waren. Misschien waren ze toen ook al wat onverschillig. Ik zie het ook in het dagelijks leven wel. Mensen met slapen, werken tv mentaliteit.
Love as always
dimario
LikeGeliked door 1 persoon
Dat schijnt niet voor allen op te gaan, maar weten doe ik het niet.
LikeLike
Ik denk dat ze depressief waren.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat was misschien wel waar, depressiviteit werd toen niet altijd onderkend bij ouderen.
LikeLike
Oud worden doen wel elk op onze eigen manier. Hoeveel ik veranderd ben vergeleken met vroeger weet ik niet, maar veranderd ben ik waarschijnlijk wel. Hopelijk wordt ik geen oude zeur.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat is afwachten hè, en niet teveel vooruitkijken, achteruit ook niet trouwens.
LikeGeliked door 1 persoon
Sommige mensen worden inderdaad met naar beneden getrokken mondhoeken geboren. Het ouder worden maakt het er niet beter op. Bij een aantal mensen in mijn omgeving denk ik vaak: waarom zo klagen? Geniet van elke dag, al kun je niet op je knieën ronddollen met je kleinkinderen of onhandig overeind komen. Mijn conditie is ook niet meer als tien jaar geleden. Jammer dan. Doe ik het op mijn manier en zit op een krukje met de hotwheels collectie van kleinzoon te spelen. Zie het ouder worden als een voordeel, je kunt jezelf focussen op zaken die er echt toe doen, alle randverschijnselen kun je naar eigen oordeel bekijken.
Irritant positief noemen mijn zoons me af en toe.
Prima wat mij betreft 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Met de kleinkinderen? Dat interesseerde die mensen niet eens, ze functioneerden en dat was het.
LikeGeliked door 1 persoon
Spijtig genoeg
LikeGeliked door 1 persoon
Zeer.
LikeLike
Ondanks mijn korte tijd in de zorg herken ik dit wel. Zonen en dochters die over het leven van hun ouders praten en dan de totale verandering nu ze goed verzorgd worden. Ik denk dat de medicijnen meespelen en dat ze te weinig gestimuleerd worden. Ooit deed ik dus een opleiding en leerde om die ouderen nog zo veel mogelijk zelf te laten doen. Maar dat vak is nu vrijwilligerswerk. Ik mag hopen dat niemand nog zo wordt het is onterend tegenover de mens die ze waarschijnlijk eerst waren.
LikeGeliked door 1 persoon
Medicijnen, inderdaad, daar kan iemand ook apathisch door worden.
Het is treurig dat veel werk nu door vrijwilligers wordt gedaan, je moet maar afwachten of ze voldoende kennis in huis hebben.
LikeLike
Ouder worden, we willen het allemaal, maar de bijkomende kwalen en het verval beschouwen in de spiegel niet. En toch is er weinig menselijker dan dat. Als ik zie hoe vroegere ouderen er uit zagen en zich gedroegen en de huidige veelal na-oorlogse generatie is daar wel een groot verschil zichtbaar. Dat uitval van de hersenen kan leiden tot een hoop ellende voor betrokkenen is duidelijk. Dat lijkt mij, net als allerlei andere levensbedreigende kwalen overigens, vreselijk!
LikeGeliked door 1 persoon
Mij ook, ik hoop dat ik het dan zelf niet meer weet.
LikeLike