Bloembakstory 3

Wederom wekte de zon alle bloembakbewoners.
‘Oeaaaahhh,  ik droomde zo kwaadaardig dat ik er wakker van werd.’ het lobeliaatje rilde er van. ‘Een eng beest kroop tussen mijn blaadjes door…’
Distel verbeet een grijns. ‘Was het geen pedopad?’
‘Allez stekel, zo kannie wel weer.’  Hoofdzonnebloem riep hem tot de orde en sprak verder.
‘Er liggen inderdaad botjes maar ze zijn klein en vooral oud, dat is niets bijzonders, mol of muis. Iets anders is de waarschuwing die we kregen: er schijnt een bloemenhater rond te lopen, een ziekelijk figuur voor wie we moeten oppassen. Diverse parken zijn al aangevallen, hun perken onherstelbaar verminkt.’
Plots scheurde een knerpend ‘RRRRRRRRRR’ de stilte aan flarden. Geschrokken richtten de stelen zich op en zagen in het aangrenzende gazon…..
‘…een grasmaaier,’ schreeuwde Amarant. ‘Duiken!’
RRRRR en een schelle stem riep. ‘Hahaaaa, dat stomme bloembakvolkje, ik snijd ze allemaal de koppen af.’
Een paar nieuwsgierige klaprozen keken voorzichtig. ‘Een verknipte kikker,’ fluisterden ze en alle bloemen gaven het door.
‘Het is een gifkikker. Hij knipt gras en straks ons ook. Pas op!’
De kikker was behoorlijk vals en joeg met grote snelheid de maaier naar de bloemen. Trillend wachtten ze op de beul en toen…
RRRRchrrr–Knal! Pang! Rook, wieltjes en schroefjes vlogen de lucht in, de geschifte kikker erachteraan. What happened??
Versuft van schrik lagen de bewoners daar, voorzichtig hieven ze hun kroonblaadjes.
‘Hééj jongens, dat was goed hè?’ Een groepje kiezelige stenen stak hun duim op naar de bloemen die ‘Reuze bedankt’ riepen, nog maar half van de schrik bekomen.
–
De rest van de dag gebruikten ze om te herstellen van de enerverende dagen en een verdiend feestje te organiseren voor de kiezels.
Wat een meemaaksels, bijna onthoofd, enge dromen, traumatisch gewoon.
En nèt kwamen ze ’n beetje bij bloed toen er een vreemd figuur op de rand sprong. Het droeg een geruite puntmuts en  zwaaide met een loep.
‘Aangenaam, ik ben kabouter Holmes. Vertel het maar, waar zijn de vingerafdrukken?’
Het bloembakvolkje staarde hem minachtend aan en hij droop af.
Vingerafdrukken. Dom figuur.
==

Bloembakstory 2

De volgende dag stond het bloemenvolkje ogenschijnlijk rustig te zonnen. Zodra echter het daglicht temperde verspreidden zich opnieuw angstige geruchten.
Een van de Koeienogen, die er in de halfschemer nogal eng uitzag met zijn verdorde kroonpieken, maakte er een spelletje van en grimaste tegen de kleintjes die angstig hun  blaadjes sloten.
Een bloem met weinig gevoel.
Er waren ook vreemde praatjes te horen.
Die werden  opgevangen door het slimme Kattekruid. ‘Natuurlijk, de herfst is weer bezig, hij beraamt een terroristische aanslag op de instromers. Laten we goed zoeken of er geen bom ligt te smeulen tussen de Afrikaantjes!’
Het werd onheilspellend stil, op het ritselen van Trilgras na. Dit lag gevoelig.
‘Maar, maar’ klonk het benauwd van een Kruipertje, altijd al een laffig plantje ‘als we nu eens net doen alsof er niets aan de hand is en teruggaan in de tijd… ‘ aller kelken wendden zich naar de jammerkont.
Niemand antwoordde.
‘Ik bedoel maar…’
De rest keek elkaar aan. Ze  wisten het ook niet en maakten zich op voor slaaptijd.
‘ – we zullen zien – ik wil een nachtwacht – ik niet – waar is de bommenmeter – stel je niet aan – haal liever water -‘
Onrustig roezemoesden ze de nacht in.
==

Bloembakstory

Het volkje in de bloembak bloeide mooier dan ooit.
Klimop, winde, bodembedekkers, tientallen soorten schoonheden rekten hun stelen om zo veel mogelijk zon te vangen.
Ze bezetten elke centimeter, ze waren met velen.
Allen leefden gezamenlijk, als een onnozele natuurvorm die geen ander doel had dan voortbestaan.
Maar het was schijn.
De wisteria was waakzaam in het duister, zijn takken fluisterden in de nacht. Vaagneuriënde melodiën die niettemin begrepen werden in de garden by night.
Sinds kort heerste er ongerustheid.
Alle, echt àlle bloemen bespeurden onheil. Ze staken de kopjes bij elkaar en murmelden, ijselijke geruchten verspreidden zich door de grond. Ze maakten elkaar bang met akelige veronderstellingen.
‘Er liggen botten in onze bloembak,’ zeiden een paar wijsneuzige windjes,’opa vertelde het gisteren..’
‘Echt waar?? Ze zullen toch niet van een kat zijn?’ rilden de lathyrustieners.
‘Of van het Groene Monster, hahaaaa, moord achter de bollen ‘ pestten een paar opgeschoten lummels. Natuurlijk die van de scharnier, de opscheppers.
‘O my god,’ piepten de kleine muurbloempjes, ‘..een dode onder ons, oh my Flora…’
Het was een zorgelijke tijd voor de bloembakbewoners.
Er was iets loos, dat voelden ze aan hun wortels; maar wat?
=
Wordt vervolgd
–

Alleen zus

Straks heb ik alleen nog maar een zus.
Deze gedachte kwam telkens bovendrijven vanaf het moment dat de rituelen na vaders dood een aanvang namen.
Bij het schrijven van uitnodigingen, de keuze van een kist, bespreken van kerk en kerkhof.
Mijn zus. Het verdriet spitste zich toe op dat besef, meer dan op het overlijden van papa.
In de kerk probeerde ik haar te visualiseren.
Het lukte niet, corona hield ons zelfs in schijn gescheiden.
We deden het met de telefoon. Zij in Canada, ik hier.
Lopend achter de pastoor naar papa’s graf werd de gedachte bijna een obsessie:  straks …
…godver, waarom moest het nou zo.
We waren er. Er werd gebeden en gepreveld, de kist zakte.
Een schep zand.
Een nieuwe gedachte. Nu heb ik alleen nog maar een zus.
==
ps
Stukje uit een lang verhaal. Niet autobio.
==

groeizaam weer

Het is wat, die herfstige buien.
Ideaal voor de tuin, dat wel.  Het groen kruipt naar elkaar toe en doordat het dicht op elkaar staat wordt het hoog.
Ik voorzie een jungle, het wakkert oerwoudfantasieën aan, kom weer bij Tarzan uit en ga aan lianen slingeren, hopend niet tegen de schutting te knallen.
Zie je nou, het begint al. Goed dat er een koudwatervijvertje is om bij zinnen te komen.
De planten staan er weelderig op, ook de bloemen trotseren wind en regen, ze varen we wel bij. Bijna letterlijk.
Vanmiddag ontsnapte ik aan een keiharde ministorm van hagel en slagregens en daar ik niet meer hoef te groeien dook ik een portiek in.
Er stond al een andere vrouw. 
Ook gevlucht voor de regen, ze was nog langer dan ikzelf.
==

2030

Na het Journaal

‘…en dan nu een waarschuwing voor covid 131:

vanaf morgen geldt code geel, zet U dus de GELE mondkapjes op en houdt 1,25 m afstand. Let op de GELE strepen in openbare gebouwen en winkels. Terrassen mogen open met alleen GELE stoelen.’

Na drie dagen

‘Extra waarschuwing met pandemie-aantekening, code rood-paars:

sinds gisteren verspreidt covid 131  zesentwintig varianten waarvan vijf met gevaarlijke uitsteeksels. Een stevige lockdown is geboden.  Blijf zolang mogelijk op dezelfde plaats zitten, staan, liggen of hangen daar enkele varianten van speciale bewegingsdetectors zijn voorzien.’

Na vier dagen:

‘Een dringende boodschap, voorzie de klinken en knoppen van een paars extra-isolerend kapje en smeer ze in met engelpoep. Er zijn walgvliegen waargenomen.’
3000

‘Weest U voorzichtig….please be careful…  attention…’  Het schalt doorlopend over de stille aarde en echoot in de leegte.

Ik was blij dat ik wakker werd, het idee alleen op gele stoelen te mogen zitten….
===

Oud hout, nieuw bedenksel.

Dat zulk oud hout nog leven voortbrengt.
Elk jaar opnieuw verschijnen er zijtakken die zich weer vertakken die… enzovoorts.
Met karrenvrachten druiven er aan, blijkbaar zitten er verborgen voedselbronnen in de stam of is de struik bekend met het geheim van de eeuwige jeugd.
Sterven wijnstokken eigenlijk wel of gaan ze door tot ze uit elkaar vallen? In dit  artikel worden leeftijden genoemd van een paar eeuwen of ouder. In Zuid-Europa waar het warmer is.
Dat zie ik hier niet gebeuren tenzij het klimaat haast maakt en geen steken laat vallen als in februari jongstleden.
Stel je voor, de achter(maal10)-kleinkinderen eten druiven van een voorouder.
Nu speel ik met het idee er een genetische techneut bij te halen en hem iets van ons dna in de stam te spuiten, zou mooi zijn als er  druiven groeiden met onze mini-trouwfoto op de buitenkant.
Een troostende gedachte.

===

Spinnenvers

Zomaar een versje
dat schiet me te binnen
over mijn tante
die bang was voor spinnen
ze krijste en raakte
bekant buiten zinnen
bij’t zien van zo’n beestje
in stapeltjes linnen.
Mijn ome  -haar man–
hij bleef haar beminnen
hij hield van haar kunst
het beest t’overwinnen.
==

tuinmeisje

Een stapeltje vroegere pasfoto’s lag voor me op tafel.  Best aardig om de leeftijdsveranderingen te volgen  al had ik de achteruitgang liever andersom gezien.
Echtgenoot keek mee. Hij wees op de eerste. ‘Toen vrijden we nog, ik liet je aan iedereen zien. Je straalde.’
Hm. Tja. Daar was ik 19.
En me niet eens bewust van uitstraling.
—
Dit werd allemaal opgeroepen door de vraag van iemand een foto van mezelf te plaatsen. Dat doe ik niet maar die van 19 durfde ik wel aan, niemand zou me herkennen.
Helaas kan ik het fotootje niet vinden.
Intussen diepte ik een ander bloemig portret op van latere jaren.
Daar sta ik heel natuurlijk op, al zeg ik het zelf.
En ook hierin zal niemand me herkennen.

==

Ze leefden nog lang en..

Vind je niet dat ik een raar linkeroor heb?
Verliefd knabbelt hij er aan.  -Om op te vreten.
–
Het valt echt op dat mijn ene wang groter is dan de ander.
Geërgerd kijkt hij op. -Doe niet zo raar, niemand kijkt naar je wangen.
–
Jij luistert nooit meer naar me, is mijn stem niet goed?
Verveeld slaat hij de ogen op. -Zeur dan ook niet.
–
Zeg eens eerlijk, word ik lelijk oud?
Stilte.
Je hoort me niet eens meer.
Snurk…
===========================
Het gaat niet goed met die keelpijn…
Ze troost. -Kom, dan kus ik het af.
–
Mijn gewicht stijgt, kun je gezonder koken?
-Nou zeg, eet dan wat minder.
–
Nieuw kapsel? Duur zeker?
Zucht. -Ja hoor.
–
Mijn baas begrijpt me niet.
-Wat zielig…
–
Die wasmand is te zwaar, denk aan mijn rug.
Stilte.
Luister je eigenlijk wel?
-Jahaah…
===