Toen ik begreep dat zedige fietskleren verstandiger waren

Je leerde het als meisje al jong.
Onverwachtse regenbui in de zomer, in een dun witte bloesje dat, nat en huidkleurig met een zweem van de beha, vastplakte als in tegenwind. Tegemoetkomende automobilisten die hun duim opstaken, toeterden en een enkele die uit het zijraampje hing om te fluiten en raar te doen met zijn tong.
Bozig negeerde je het, waar bemoeiden ze zich mee.
–
Het was toen dat ik besloot altijd zedige shirts en bloesjes aan te trekken op de fiets.
Nu weet ik niet of deze houding seksistisch is of iets wat je verwachten kunt.
Ik beschouw het maar als een blijvende aantrekkingskracht voor mannen, iets dat voorkomt in alle landen.
En wie weet vinden andere meisjes en vrouwen het juist leuk, een spel om de kijkers uit te lachen.
Momenteel ligt mijn fietsprobleem heel anders: hoe zorg ik niet te vallen. Al zullen ook daarvoor mannen bereid zijn  je te helpen,  hoop ik.
–
Nog even dit, niet te geloven:  het dunne-bloesjes-uitzicht overkwam me nog één keer.
Als moeder met twee kinderen op de fiets, wie verwacht dat nou….
==

Van winter naar lente en terug.

Het blijft lang donker met een verduisterde koepel.
Een bloemetje had de bui al zien hangen, zijn hoofdje deed mee.

Nog even en we gaan schaatsen, stoken de kachel op en nemen een warme kruik mee naar bed.
Wanten liggen klaar, slee en sneeuwbril….
==