Chemtrails 2010, toen ook al

‘Goeie vraag’ is een leuke site.
Door elkaar genomen worden er gewone vragen gesteld waarop men serieuze antwoorden  krijgt.
Maar ook dit  vliegtuigen die kwalijke vloeistof sproeien!  komt voor.
Tien jaar geleden en het houdt maar niet op.
Er zijn mensen die hier in geloven, wakker gemaakt door bijeengeharkte bewijzen van  janet-ossebaard, een bekende in de complottenwereld.
Het levert ze geld op. En aandacht, vooral veel aandacht hetgeen nog meer geld genereert.
Had ik dat eerder begrepen had ik beter geluisterd naar gelovige klasgenootjes:
‘De Kerstman bestaat, ik hoorde de belletjes.’
‘Sinterklaas ook, mijn moeder heeft het zelf gezegd.’
Dat was vóór ze op de grote school kwamen en de catechismus leerden maar dat is een ander verhaal.
=

De liefde van mijn leven

Die allereerste…
Er kwam van alles tussen ons te staan.
Scholen, vriendinnetjes, pubertijd, popmuziek, vakanties, danslessen, vrijersrjaren, echtgenoot, gezin, kinderen, honden, katten, kleinvee, verhuizingen, overlijdens, verdriet en geluk, kledingmaat, achach wat een hoop gedoe, er was zowat tijd tekort om alles mee te maken.
Godzijdank,
…die liefde is  gebleven.

 

Koel gevoel

Een ijsje, daar zou ik nu een moord voor doen, een grote  cornetto of een literbak van Hertog.
Waar die trek vandaan komt? Geen idee maar hij is er.
Het zit er nu niet in.
Ik neem genoegen met een ijzige foto. Oudje van november 2010.
Het heeft geen smaak anders dan dat het een mooi plaatje is maar ziet er  koud uit.
Sneeuw in die maand komt vaker voor, een laat bloeiende roos ook. Dat ze elkaar troffen zou een gedichtje waard zijn of een zoet verhaaltje. Ook dat zit er niet in.
Waarom die foto me juist nu in de handen loopt weet ik niet, er is niets wat me aan sneeuw en roze rozen doet denken maar het geeft in ieder geval een koel gevoel.☻
=

Stroomstootjes

Hoe breng je ze onder woorden, de momenten waarin je iemand ziet, tegenkomt, treft,  waarin onverwachts aantrekkingskracht opgloeit die wederzijds is, zomaar, soms niet meer dan een nanoseconde?
Precies uitleggen valt niet mee maar
het zijn sterke ogenblikken, ze blijven lang leven.
Ik koesterde ze voor mezelf, ervan uitgaande dat het iets van mij was. Een exclusieve ervaring.
Tot ik naar echtgenoot luisterde bij een gesprek in zijn laatste goede jaar.
‘Weet je wel,’  bekende hij, ‘dat ik een keer verliefd werd op iemand anders?
Ik kon er niets aan doen maar het gebeurde. Ze keek me aan en ik was verkocht.
Toen liep ze door.’
==

‘Amsterdam is eigenlijk gewoon Zaanstad-Zuid’…

..is een citaat uit het artikel (2018) over Zaanstad van Merel Kan in het Parool.
Over de (misschien zorgelijke) ontwikkelingen van Zaandam ten opzichte van Amsterdam, de omgeving van de vroegere Hembrug en meer.
Waarschuwing: het is lang en voornamelijk interessant voor liefhebbers.
Als andersdenkende mag je het gerust overslaan, ik zal je er niet op aankijken. ☻
Parool. Hoe-zaandam-versmelt-met Amsterdam

Dat chaotische geheugen van ons…

… waarvan we allemaal zeggen ‘Maar ik vergis me niet, ik zie het voor me, ik weet het zeker, ik weet wat ik zag, die-en-die was er zelf bij…’
Ik ga er nooit meer over in discussie, laat iedereen maar blij zijn met de eigen herinneringen. Juist of niet.
–
Hieronder staan drie foto’s waarvan ik er twee in mijn gedachten heb als vroege ochtendopnames.
Een medevakantiegangster kwam tot de conclusie dat het avond was ten tijde van knippen.
Ik geloofde haar niet en zocht de info op. Wat blijkt?
Zomeravond in Zuid-Frankrijk, ongeveer 20 uur.
En in Duitsland was het veel later, 22 uur al blijft het moeilijk te geloven, met zoveel licht. Toch een foutje van de camera?  Of verkeerd aflezen? (ook ik geef niet toe. ☻)
Het enige wat ik goed heb is de slechtweerfoto van de Pyreneeën. Bijna nacht, veel geluiden, angstaanjagende luchten en lichten, we keken en luisterden met ontzag. Onweer in dat gebied maakt veel indruk en dat onthoud je in ieder geval.
Respectievelijk Frankrijk, Duitsland en Pyreneeën en let maar niet op de kwaliteit, dat is misschien de oorzaak van het verkeerde licht.

 

 

 

Oog en vee

Binnenkort naar de staaroperatie.

Nog even de vragenlijsten doornemen, heel goed.
Er kwam een telefoontje met een extra vraag: Bent U de laatste weken in aanraking geweest met levend vee, bijvoorbeeld varkens en kippen?

 Nee, maar we zitten er hier in Brabant  midden in.

– O, eh ja. Haha. Ze hing op.
Natuurlijk was mijn opmerking niet leuk.

Er zat ook iets van sarcasme in mijn antwoord. De artsen wéten dat het hier vergeven is van dit soort vee. Doen ze daar iets mee?

Al maak ik me niet vreselijk druk om milieu en klimaat, (wat komt dat komt), ik denk wel eens na. Niet te diep, ik heb zelf nergens verstand van.

Dan kom je al gauw op politiek niveau en dat kunnen we beter aan deskundigen over laten. Deskundologen.

En dan vraag je je weer af wie de deskundige of -oloog is.

Nou ja.

Ik ga gewoon naar de staaroperatie.
=

Foto’s en klimroos.

Me verliezend in foto’s vergat ik opnieuw de tijd. Dat doen vroegere beelden, je ziet  de situaties weer, denkt oude gedachten, (zo die er waren bij gedwongen schoolfoto’s), verzinkt in herinneringen.
Vorige week deed ik dit ook, nu had ik een goeie smoes. Iemand had een plaatje nodig.
Oké, dan moet je bij mij zijn, de albums van pa en moe liggen allemaal hier.
Ouwe tante Marie? Zoek ik op.
Opa van pa’s kant? Heb ik. En van opoe.
Die van oma met ome S. op het erf? Geen probleem, de kippen staan er ook op en overal lees ik de namen erbij.
Honden, weilanden, fruitbomen, bruiloften, strand, mensen hadden een dicht-bij-huis leven, Valkenburg was een van de hoogtepunten. Toen.
Als tegenwicht een vluggertje van deze ochtend, de kinderen van de gepassioneerde klimroos.
Ze jubelen ondanks de regen en de kille grijze lucht.
==

De geur van regen

Vanmiddag, staande in de open achterdeur, kwam er een uitgesproken geur in mijn neus. Iets verfijnds en groeizaams. Het regende.
Zoetjes, net genoeg om de achtertuin alert te maken.

Alle planten sprongen in de houding, ik hoorde ze snuiven, deed zelf ook mee en dacht aan het plastic gewas in de voortuin.
Dat zou het niet begrijpen,  kunstgras heeft geen gevoel.
==

Platonisch

Het begon met een klimroosje links en een kleine druivenplant rechts.
Ze groeiden op tot knappe jongelui en bekeken nieuwsgierig hun wereld, het groen, wendden de ogen af van muren en buren, draaiden zich naar de overkant. En wat ze daar zagen…
Roos werd nog roder, druif stak wiegend zijn ranken uit, ze kwamen bij elkaar en verloren zich de rest van de zomer, een verrukkelijke periode van verliefdheid die opbloeide tot ontroering en inspiratie van alle andere planten en insecten en vogels.
Hij voelde haar doornen niet, zij had maling aan zijn oorwormen, ach, liefde is  stekeblind.
Na deze eerste uitbundige toenadering bespraken ze een nieuwe date voor de volgende lente, gehaast, voor ze in winterslaap gingen.
En zie, elk voorjaar is de zoetheid meer zichtbaar, sneller worden ze groot, vooral roos groeit zo vlug dat haar bloemen achterlopen, ze reikt en reikt en druif doet zijn best, ook hij wikkelt zijn ranken op de weg naar zijn roos.
Over een paar dagen is de ontmoeting weer daar. Dan openen zich de knoppen, trosjes vormen zich, takken krullen van genot.
Ik raak er steevast van onder de indruk.
Zo gelukkig, zonder seks.
Dat moet wel ware liefde zijn.
=