Van André naar adel

la-boheme    van Van Duin kwam voorbij
Mooi, of niet, dat ligt aan ieders smaak. Het is zijn stem die hij weet te gebruiken en die indruk maakt.
Dat kon je ook horen bij zijn voorleesstukje  uit Rinkeldekinkel van Martine  Bijl.
Dit horende dacht ik aan de koning.
Hij heeft dat ook, die donkerbruine stem.  Da’s nooit weg, mocht hij het ooit tot de voedselbank brengen kan hij nog altijd voorlezen of liedjes zingen bij de VARA.
En dat deed me weer denken aan bijzondere talenten van vorstenhuizen in het algemeen. Daar hoorde je weinig van.

Wijlen prinses Christina kon zingen, de vorige koningin deed aan beeldhouwen, voorheen las je wel eens iets van koninklijke skiërs en paardrijders.
Zou er echt niet meer in zitten? Het gaat over adel, Europa is er bezaaid mee, daarvan verwacht je toch een extra inbreng behalve automatisch geërfde titels en doorgegeven kroonjuwelen.
Nee dus.
Al mijn verwachtingen ten spijt: adel leidt tot niets bijzonders.
=

–

Coronars avant la lettre

Crooner
Veel heb ik er aangehoord, door een van de zussen die stapel op ze  was en van mijn Elvis niets moest hebben.
Dean Martin, Roy Rogers, Frank Sinatra e.v.a.

Toen begreep ik het niet. Ik dacht dat croonen zoiets was als kreunen maar dat haalde ik er nooit uit.
Als we zelf kreunden om een bezeerde knie noemde diezelfde zus dat ‘janken-om-niks.’
Zo ging dat.
Later waardeerde ik ze, niet allemaal maar er zaten best aardige liedjes bij, sentimentele  ballads als deze bijvoorbeeld,  Devil woman  van countrycrooner Marty Robbins
Luister en kreun ze.
==

Hemd

Jongens, wat is die noordoooster  koud, je kunt merken dat we geen winters meer gewend zijn.
Éventjes naar buiten en je trekt je shirt strak en steekt je armen er diep in.
Toch maar eens zoeken naar andere kleding.
Er is een kastplank vol wintergoed wat ik nooit meer draag, waarschijnlijk hebben veel mensen dat. Ik bekeek de voorraad.
Truien. Noorse, schippers-, zelfgebreide, met col, vesten, teveel en te kriebelig.
Er lag nog een stapeltje van wijlen echtgenoot en daar zat, helemaal vergeten, een hemd tussen. Zo’n braaf lichtblauw HEMA-hemd dat hij graag droeg.
Ik pakte het en keek ernaar.
Ach gut, gaan hemelen zonder je geliefde hemd, dacht ik en kreeg het te kwaad. Na zes jaar nog.
Ik heb het aangetrokken onder mijn shirt en weet je wat?
Heerlijk warm, voelt veel beter dan die oude dikke breisels.
Of het is de (hernieuwde) liefde.
==

Hallo, de ogen doen het weer

Schermkijken is weer draaglijk dankzij een paar liter druppels.
Mooi, dacht ik, puzzels printen,  bloggen, googlen, legpuzzeltje maken, het internetleven heeft weer zin.
Blij stortte ik me vanavond vroeg op de laptop. Als eerste de sudoku printen.  Goed begin: papier liep vast.
Handleiding gezocht, instructiefilmpje bekeken. Had ik niets aan, het papier liet zich niet pakken. Dus probeerde ik het broodmes, daarna de kaasschaaf, taartmes, pincet,  bedoeld om het papier aan te duwen dan wel los te trekken maar niets hielp.
Mijn ogen traanden opnieuw, nu van drift. Als ik niet zo, eh, verstandig was had ik de printer uiteindelijk geslacht en voor de wolven gegooid.
Morgen zal ik hem uit elkaar halen,  of het helpt weet ik niet.
Bloggen is leuker.
Veel te lezen, mooie dingen. Best veel, het thuiszitten haalt de schrijf-  en fotolust boven.
De berichtenlijst is erg lang, te lang om overal te reageren/beantwoorden, ik hoop op begrip.
Morgen ga ik weer serieus meedoen, nu is het tijd voor een glas wijn en het verzetten van de klok.
Tot dan.
=

Even kort

Een oogkwaaltje stak vrij plotseling de kop op. Ik had mijn hoop gevestigd op een goede nachtrust maar nee…
Kijken naar het scherm, ook van de foon en tablet is te lastig, ondanks de druppels prikt, traant en steekt het.
Dat duurt waarschijnlijk een paar dagen.
Tot die tijd geen antwoord op reacties, sorry.
Tot blogs
==

Hypothetische vraag

Wat zou er gebeuren als een besmettelijk virus vrijelijk de de wereld rondging?

Pandemie in drie hoofdstukken

Het complete verhaal.

Verziekende luchten gaan de wereld rond.
Voor vluchten is het te laat.
We wachten; zullen we het overleven?
=

Hoe kan dit

– Je zet een bevroren product in de koelkast. En dan wordt het schap aan de onderkant nat. Verbaast me altijd weer want ik was slecht in natuurkunde.
– Het is laat op de avond en stil op straat, buren slapen. Dan hoor je leidingen suizen. Wanneer het overdag stil is, er geen verkeer is, televisie of burengerucht, hoor je het nooit.
– Buurtje komt om een stukje worst. Ik leg het voor hem neer bij de achterdeur. Hij blieft het niet. Half geërgerd gooi ik het naar buiten, hij vliegt er achteraan en vreet het in twee happen op.
—
Slechts een paar van de dingen die ik niet begrijp, het leven lijkt vol moeilijkheden te zitten voor een simpele ziel.
Toegegeven, het zijn geen vraagstukken waar wereldleiders over piekeren (al verdenk ik Trump) maar ik zie Poetin of Xi elkaar nog niet bellen over zoiets.
–
Morgen ga ik weer aan de achtertuin, of verder met  Arago (boek Lieske), nieuw verhaal, coronatoestand op tv.
Daarna denk ik opnieuw aan de vragen zonder antwoord.
Nou ja, nog altijd beter dan ziek worden.
Dan zou ik pas ècht wakker liggen.
==

Nog een paar maanden

Dan bloeien alle bloemen, liggen we op een zonnebed of in het water, eten ijs en drinken koele drankjes, lachen om een slaperige kat en luie hond, luisteren naar vogels,  gaan naar het bos,  babbelen met koeien
en zwaaien naar loslopende kippen in de berm.
Voordelen van landelijk wonen, de nadelen zetten we even aan de kant.
Iets om naar uit te kijken
Daar hoop ik op.
Stiekem reken ik er op.
Een heel klein beetje
in ieder geval.
=

Stilte

Vanmiddag liep ik er even uit, de koude maar zonnige wind trok me. Sjaal voor het gezicht, nog lekker warm ook.
Half uurtje, dacht ik zo.
Een wandeling naar het centrum, winkel in, misschien trof ik een bekende, ook met  twee meter tussenruimte kun je een praatje maken.
Het breekt allicht de dag.
Binnen tien minuten was ik  terug.
De unheimische stilte in de wijk voelde ongemakkelijk.
Geen balschoppend jochie op het grasveldje, de vaste hondenuitlaters lieten zich niet zien.
Een kat schoot de struiken in.
Ik min  de stilte, op een andere tijd en andere plaats.
Niet nu, in een bewoonde wijk.
Na vijf minuten draaide ik om. Beter was ik de bossen ingegaan maar dat doe ik liever niet alleen.
Een uurtje laten hoorde ik geraas, autoportieren. Iemand mataglap geworden van de stilte?
Wie zal het zeggen
Deze dagen slaat je verbeelding op hol.
–
Morgen waag ik een nieuwe poging.
==