Bloggende rechter,

‘…ik heb veel overlast van buren, het is een wonder dat ik nog niet in een inrichting zit.
Vanaf de eerste dag schrok ik me wezenloos van een geluid dat me door merg en been ging. Bleken ze een stofzuiger te hebben uit het jaar nul, rammelend en hikkend jaagt hij door hun huis.
Wanneer ze koken klepperen de pannendeksels luidruchtig.
Eindeloos laten ze de baby huilen, soms wel meer dan vijf minuten terwijl mijn arme hond na een uurtje al wordt uitgescholden.
Zomers zitten ze ’s avonds buiten en maar kleppen, mijn heggen verschrompelen van hun prietpraat en van stoelpoten die op de erfgrens staan. Moet ik dat pikken?
En dan hun bankstel. Zo onvoorstelbaar lelijk, wanneer ik langs hun ramen loop word ik duizelig van de vloekende kleuren die erdoor schemeren, dat doe je je buren toch niet aan. Waarom houden ze de overgordijnen niet dicht?
–
In het begin kwam ik er voor een kennismakingsborrel.
Toen liep het al snel mis, reeds na twee kopjes koffie serveerden ze grote bellen cognac hetgeen de gesprekken versoepelde maar waarvan de kwaliteit zo beroerd was dat ze me na enige glazen naar huis brachten en in bed stopten. De brutaliteit, ze hadden een dokter moeten bellen!
Nu ben ik aan de sukkel, door alle narigheid ontspan ik alleen nog maar met 3 kilo tranquilizers per dag.

Op een klacht bij de verhuurder werd niet gereageerd.
Evenmin op mijn voorstel de woning naast mij in het vervolg onbewoond te laten.
Bloggende rechter:
ik eis een rustige plek om mijn dagen te slijten, zonder gestoord te worden door luidruchtige buren.’
==

Ik leef mee

Er hing een geur sigaren en cognac. Het overviel me bij het lezen over een bruiloft.
Nou weet ik wel dat mijn verbeelding gauw op hol slaat maar dit ging me te ver, ik lag in bed!
Anderzijds vind ik het juist lekker om me in te leven. Zoals er gezwijmeld wordt bij plaatjes van poesjes, hondjes en ander dierlijk liefs zit ik ademloos boven vertellingen met beeldende taal. Ik ben geen filmfan maar stel me voor dat kijkers hetzelfde ervaren.
Soms charme, soms keiharde rotzooi. Ziekte, ellende en dood horen daar ook bij.
Met die laatste onderwerpen is het oppassen, is de sfeer tè indringend dan voel ik me niet lekker en roep mezelf tot de orde: stel je niet aan.
Je kunt nu eenmaal niet alle narigheden uitbannen, ook niet in films en romans. Zelfs veel kinderen lezen en zien liever zieligheden, enge dingen en opwinding.
Met elkaar in tegenspraak is het wel: ontspanning dient levensecht te zijn, op zich al een contrast voor velen.
Maar ja, een ‘gewoon’ leventje is niet veel aan, dat hebben we thuis meestal ook.
==

Thérèse

Voor wie haar gekend heeft:
Therese  is niet meer.
Ik mis haar .
==

Rimpels

‘Ik ga!’
‘Graag!’
Witheet stampt ze naar de deur. Woest is ze.
Hij is zo mogelijk nog kwader en houdt zich met moeite in.
Televisie kijken als afleiding is het verstandigste. Luisterend naar het nijdige gestommel ziet hij niets van het programma.
Langzaam ebt het gebonk weg evenals zijn drift. Ze staat nu bij de voordeur, vermoedt hij, natuurlijk met de grote handtas vol rommel. Zoals gewoonlijk.
Waarom moet dit nou, piekert hij. Het eeuwige liedje: ik zou zo graag….en dan wil ze iets nieuws.
Alle passende gemakken, een royaal inkomen, goed voedsel. Waarom wil ze dan meer? Een facelift, godbetert. ‘Rimpels horen bij jou,‘ had hij geschreeuwd.
‘Maar ik wil ze niet meer,’  gilde ze terug.
Tss, het idee.
Langzaam valt hij in slaap, ruziemaken is vermoeiend.
–
Een uur later wordt hij wakker en hijst zich gapend uit de stoel.
Hij zal maar naar bed gaan,  zodra ze spijt heeft komt ze wel terug.
Lichten uit, nog even door het voorraam kijken.
Hij ziet haar staan bij de lantaarnpaal, weifelend voor het zebrapad, een voet uitstekend, weer terug, uitrustend en weer opstaand.
Ze is ver gekomen, denkt hij ontroerd. De afstand is toch gauw honderd meter en dat met een zware tas.
Zal hij haar maar tegemoet gaan?
Hij aarzelt, waarom? Ze wilde zelf toch weg?
Hij verliest en vertrekt.
Ook in een schildpadhuwelijk is het geven en nemen.

==

Verloren land

Zo mooi, dat land.
Slechts eenmaal waren we er doordat TomTom verdwaalde in de coördinaten.
Wat er zo mooi aan was?
Hoe moet ik beginnen?
Was het de bijzondere sfeer waardoor we niet wisten of we ons in lucht of water bevonden?
Het dak, was het hemellover? Of de onderkant van een wateroppervlak? We wisten het niet. Een groen/blauwsoort die we niet kenden spande zich boven en rondom ons, murmelend of, ja wat, neuriënd?
Vissen of vogels schoten door turkooizen lagen.
We bestonden slechts.
Tussen vage vormen die stil langs ons blikveld zweefden en langzaam oplosten.
We voelden geen honger, dorst, moeheid of andere ongemakken.
We zuchtten en rekten, verzaligd.
Hoelang we er waren wisten we niet maar hoorden met spijt weer de bekende woorden
‘bij de volgende rotonde linksaf, neem de derde afslag’
==

Eigenwijs brein

Al twee afleveringen gemist van Ruben Terlou, Chinese Dromen.
Ik had het me nog wel keihard voorgenomen: DIT GA IK ZIEN.
Maar door andere  dingen werd het vergeten.
Mijn brein raakte niet onder de indruk van het plan noch van het keiharde aspect. Ik zal de voornemens moeten noteren en de agenda om de nek hangen.
Wat ik gek vind is dat ik plannen voor extra-lekkere maaltijden altijd onthoud.
Dat verschil begrijp ik niet.
Alsof het brein mijn gedrag dicteert, en passant zwaar discriminerend.
Het herinnert zich mijn lekkere trek, kooklust, slaapzin, gezelligheidsafspraken, simpele maestro, kortom, al die ‘leuke dingen voor de mensen’.
Maar denkt niet aan die documentaire of aan de titel van dat speciale boek wat ik wilde bestellen, belafspraken met de bank, niet eens aan de annulering van een te duur kerstdiner.
Het is een onaangenaam brein. Het denkt dat ik alleen nog simpele dingen wil, àls het al denkt.
Aftands voor zijn tijd. Voor MIJN tijd.
Wat moet je daar nou mee.
==

Jannes’ euthanasie.

Jannes luierde op zijn wolk en gaapte zo luid dat Petrus appte: kan het wat minder? We hebben een naam hoog te houden.
Jannes haalde de schouders op. Fatsoen was niet meer zijn pakkie an.
Hij draaide zich op zijn buik, de verveling was niet te harden.
Rondom zag hij overledenen jarenlang klem zitten in vastgeroeste verwachtingen van eeuwige jachtvelden, rijen maagden, vage nirwana’s, Elyseïsche velden en wat er ook maar beloofd was.  Wat hadden ze verwacht? Actief doodzijn? De sukkels.
Hij krabde een kijkgat in zijn wolk voor de Blik Op Aarde.
Hm, interessante hemelvaarders waren wel aardig, spraakmakende reïncarnaties ook en de doorgewinterde prostituee in het lijfje van een biggetje was ronduit absurd.
Tot nu.

Jannes had er genoeg van, Petrus kon de pest krijgen met zijn fatsoen. Hier had hij niet om gevraagd.
Hij diende nogmaals een verzoek in: mag ik nu definitief dood?
Het mocht.
En hij ging.
==

Wie dichten wil…

..kan meedoen aan deze  wedstrijd
Het gaat alleen om de gedichtenwedstrijd, niet om prijspoezie.
Het is mij te moeilijk.
=

 

Wat gaat het worden…

… stikken in -oxide en een urn vol pfas?

Ik weet niet eens wat ik me moet voorstellen bij stikstof en pfas.
We hebben er geen notie van hoe reëel dit gevaar is, wie er gelijk heeft, wie de meeste kennis heeft.
Wanneer alle partijen met tegenstrijdige verklaringen komen weten we niet wie we moeten geloven, je zou er moedeloos van worden.
Het gevaar is nauwelijks bij te benen
Roken is doodsoorzaak nummer één
Verkeer ook.
Wonen in industriegebied ook.
Ik zou een stukje van de polen claimen als ze niet vol zaten met onderzoekers.
God weet wat die voor rotzooi achterlaten, straks is Antarctica al vervuild voordat de eerste paal de grond ingaat.
Struikel je dáár weer over de spandoeken:
RED DE LAATSTE PINGUIN.
==

Simpel tussendoortje

Er was eens een dame uit Zaanstad
die pochte dat ze ‘het’ gedaan had.
‘So what?’ vroeg haar zoon,
‘Da’s toch heel gewoon?
Waar kwam ik dan anders vandaan, schat?’