Van twee broertjes was de één ’n stille jongen, de iets oudere een vrolijk en extravert kind.
Zoveel mogelijke waren ze samen, op school en met buurtspelletjes.
Daarbij raakte herhaaldelijk een kind gewond waarna het naar huis werd gebracht door het sociaalvoelende broertje dat met wijdopen ogen verhaalde van een valpartij of struikelwerk.
Ouders keken twijfelend naar het stille broertje dat achteraan stond en niets zei. Wantrouwend.
Wist het zwijgende kind dat de vrolijkerd bij elk spel stiekem duwde, schopte, speelgoed vernielde? Omdat hij niet tegen zijn verlies kon? Verteerd werd door jaloezie? Begreep hij de manipulatie?
Misschien.
Het deed er niet toe, zijn bewondering voor grote broer was grenzeloos.
==
Een vorm van syndroom van Münchhausen by proxy?
LikeLiked by 1 persoon
Lijkt me wat vergezocht maar wie weet?
LikeLike
Uit het leven gegrepen.
LikeLiked by 1 persoon
Ja. Het bestaat.
LikeLike
Het bestaat zeker. En is de stille dan eigenlijk niet de beschaamde? Zich schamend voor de krapuleuze streken van de ander?
LikeLiked by 1 persoon
Misschien. In stilte dan.
LikeLiked by 1 persoon
Ik denk eerder wat Bertie zegt:
LikeLiked by 1 persoon
Je weet het nooit zeker natuurlijk.
LikeLike
Bewondering voor zijn broer
LikeLiked by 1 persoon
Dat denk ik ook.
LikeLike
Oh wat zielig!
LikeLiked by 1 persoon
That’s life. Soms.
LikeLike
In het oude testament staat ook zo’n verhaal.
Van alle tijden dus.
LikeLiked by 1 persoon
Ja, een van de eerste grote-mensen-romans die ik las ging over dit onderwerp.
LikeLiked by 1 persoon