Gedichtendag

Een laat journaal
biedt weinig nieuws
de knop gaat om
het boek is bijna uit.
Een laatste glas
bij ’t cryptogram
“een hete ex = oude vlam?”
ik rek me uit
en doof het licht
bestijg de trap
naar’t wachtend bed.
Tevreden ga ik slapen
ik heb de dag gedicht.

Matroos Beeks extra eng vervolg op ‘Bijna een griezelverhaal’

Schrik niet, gewoon rustig lezen en inslapen.
—–

Ze huilde hardop, griste het laken van de tafel en kroop er helemaal in weg. De punten van het tafellaken hield ze stevig op beide oren. Ze wilde niks meer horen of zien. Hoe lang ze daar zo zat te snikken, weet ze niet meer. Toen ze bijna van de stoel gleed omdat ze plots indutte, schrok ze op.
Met het laken stevig rond haar hoofd en middel, sloop ze naar de slaapkamer waar ze diep onder het donsdeken gleed en meteen in een heel diepe uitgeputte slaap zakte.
Een harde, onvriendelijke por van een elleboog in haar rug deed haar weer ontwaken. De zucht van de wachtende was er weer… ‘Ga weg, eruit..’ kraste een dodenstem.
Dit gebeurt niet echt, dacht ze, dit bestaat niet. Katie Kroes is dood. Katie Kroes heeft zich hier dertig jaar geleden verhangen op zolder omdat haar aanstaande het uitmaakte net voor hun bruiloft.
Een blauwe, benige lijkvinger duwde in haar ruggengraat en met een koude krachtige zucht dwong ze haar naar de zijkant van het bed. ‘Eruit’ kraste Katie. ‘Eruit!’
Katie Kroes was terug.

Bea

Haast

Al zo laat? Vlugvlug. Tas, alles erin? Knip, pasjes, gsm, tabletje, sleutels, adres, kauwgum.
Ik ga. Deur op slot.
Het keukenraam weerspiegelt en ik schrik.
O god, bijna het belangrijkste vergeten. Terug.
Blindelings pak ik potloodje rood, een zwart en bruin voor ogen.
Borstel de haren, opduwen.
Pffff hoe laat ist? Nog op tijd.
Opgelucht check ik, nu in de grote spiegel. Het kan nog.
Hè?? Watsienik?  Het spook van de opera…….
—
Het is me eerder overkomen, toen merkte ik pas bij de winkel dat ik rode oogleden en bruine lippen had.. Nog net voor ik binnenstapte kon ik het wegpoetsen met een zakdoek.
Daar hebben we vaak om gelachen, zo’n dom gedoe.
Over hardleers gesproken.
==

Lekenpolitiek

Alt-right
Vox
en meer
Je kunt het zelf aanvullen, denk aan o.a. Hongarije.
Er wordt door deze groepen geijverd voor conservatieve waarden op het niveau van  minder ontwikkelde overgrootvaders die in hùn tijd al ouderwets waren.
De een wil geen homo’s om zich heen, de ander geen vrouwenrechten, moderne kunst en wetenschap worden gewantrouwd.  Bijbels worden nagevlooid.
Maar van de islam moeten ze niets hebben. Vreemd. Je zou zo zeggen dat de strengheid van de Islamieten aardig past bij een paar van genoemde partijen.
Ze kunnen leren van elkaar. Slim manipuleren. Stukjes grond uitruilen of zo, ‘als jullie in de Peel gaan bidden, blijven wij in de Randstad.‘  Een soort Monopolie.
De rijke sheiks en Erdogan c.s. zijn natuurlijk een dingetje.  Dat wordt nadenken en uitgekookt manoeuvreren, bijvoorbeeld een paar sjieke representanten inhuren om ze gunstig te stemmen.
Eventueel een noodlijdend voetbalclubje aanbieden.
Spannend .
–
Soms is n beetje fantaseren best aardig.
Je hebt er alleen zo weinig aan, neem het vooral niet serieus.
—

Twee verrassend leuke vervolgen op ‘Bijna een griezelverhaal’

Dit gelezen, nu moet ik nog naar boven, eng…. ☻
=====

Ze voelde een koude rilling over haar rug lopen, ze kon er niks aan doen maar haar lichaam begon te trillen. ‘Controle, ik wil controle, niet trillen, niet bang zijn’ zei ze hardop tegen zichzelf. Aandachtig luisterde ze naar de raspende ademhaling. Die piepte zachtjes bij iedere teug die naar binnen ging. Ineens hield ze het niet meer, ze sprong recht omhoog uit haar stoel en rende naar de deur. Maar dat lukte niet, haar benen bleven staan, ze kon ze niet bewegen. De kou die ze voelde kwam dichterbij, steeds dichterbij, net als het raspende geluid van de ademhaling. In en uit, in en uit. Ineens, een gil! Haar eigen gil! Het ontsnapte uit haar keel! Het klonk ijzig, zo ijzig dat haar man die naast haar lag te slapen wakker schoot. Badend in het zweet zat ze rechtop in bed. Het raam stond open, de hond was stiekem de slaapkamer binnen gelopen. Doorweekt en nog na rillend haalde ze opgelucht adem. Een nachtmerrie! Een dood- en doodenge nachtmerrie. Gelukkig. Ze sloot haar ogen en haalde diep adem om zichzelf te herpakken.
Ze stapt voorzichtig uit bed, keek om zich heen. Waar was ze eigenlijk? Zo zag de slaapkamer er toch niet uit? Misschien was het geen nachtmerrie, maar toch echt….

Joosje
==

Toen ze ‘s-morgens wakker werd was het stil in huis. Heel stil. Dat was raar want normaal hoorde ze altijd wel ergens geruis vandaan komen. De buren, kinderen op straat op weg naar school, verkeer. Nu niet. Het was doodstil. Wel kon ze ergens in de verte gekras horen…een raar geluid. Naast haar zag ze een vlek. Donker van kleur. Haar ogen sperden zich open, haar hart sloeg over, een huivering trok door haar hele lijf. Ze durfde zich niet te bewegen. Geen geluid te maken. Bang voor wat er mogelijk in huis rond sloop. Als ze maar stil was kon ‘dat’ haar niet ontdekken. Ze moest nodig plassen, dat wel. Buiten was het ook zo donker. Ook al zo raar, want het hoorde licht te zijn. Ze rook een vreemde lucht. Intrigerend, maar ook niet de geur die in haar huis thuis hoorde. Het gekras kwam ergens uit haar badkamer vandaan. Ze besloot toch maar eens te kijken. Wellicht een muis of zo. Ze was er bang voor, maar met een wapen in haar handen zou ze dat wel te lijf kunnen. De vloerveger werd dat. Ze sloop op haar blote tenen naar de badkamer, rukte die open en verstijfde……wat ze daar zag sneed haar de adem in de keel af……..(wie o wie)

Leo

Ik was er effe niet

WordPress zal me niet gemist hebben. Niet dat ik dat verwachtte,
Fb was heel wat zorgzamer. Toen ik vertrok las ik dagenlang: ‘je kunt altijd terugkomen‘ en een droeve herinnering aan mijn open plek volgde nog weken nadien maar dat had niets met sympathie te maken.
Iets dergelijks -zorgzaam, bemoeiziek- hoorde je ook van je moeder als je weg ging, zelfs voor één avondje stappen kreeg je te horen: ‘Je netjes gedragen hoor, er loopt zoveel slecht volk rond’ en bezorgd keek ze naar je uitmonstering. De moeder van een kennisje riep al haar dochters dreigend na: ‘Niks aanvangen, denk erom.’
Bedoeld werd: raak niet zwanger!
Jongens hoefden daar niet aan te denken, mocht het verkeerd uitvallen lag de schuld vanzelfsprekend bij ons. Hadden we maar niks moeten aanvangen.
Wat een tijden, geen wonder dat we feministische neigingen kregen.
Enfin,
Een heel verhaal om te vertellen dat ik even weg was.
–
Nu ben ik weerom en ga alle leeswerk inhalen.
—

kip

   

Er was eens een kip zonder kop
paniekerig dikte haar krop
ze draaide in’t rond
totdat ze’m weer vond.
Een koploze kip is een flop.

Bijna een griezelverhaal

Het zachte zuchtgeluid weerklonk nu achter haar.
Raspend bij vlagen, ingehouden daartussenin.
Op een avond wachtte het haar op toen ze naar boven ging.
Akelig, beklemmend, benauwend.
Dan naast haar op het hoofdkussen. Ze kromp bij het geluid..
Ze analyseerde de zucht, vluchtig, in een poging zich niet te laten meeslepen in overspannen angsten. Wie ademde op deze manier?
Niet de echtgenoot, hij was er niet meer.
Die viezelijke ouwe oom? Maar hij was dood en kreeg een kruis na.
Ze schrok op door een diepe hijg, de ongeduldige zucht van een wachtende.
Geschrokken keek ze naar de keuken vanwaar het geluid kwam.
Ze rende, niemand te zien. Of toch?
Bang zette ze zich weer in haar stoel, steels om zich heen kijkend. Kwam iemand haar halen? Waarom?
Ze huilde hardop…..
—
Ooit blogde ik dat ik graag een griezelverhaal wilde schrijven maar het niet durfde. Bang voor mijn eigen creaties.
Herhaaldelijk begon ik er aan, even vaak moest ik afhaken. Ook nu.
Waarom begin ik dan telkens?
Griezelverhalen zijn fascinerend.
Jammer dat ze zo eng zijn.
–
Mocht iemand hier een vervolg op weten, dan ben ik heel nieuwsgierig en plaats het.
–

Haagbekleding

Welk dier maakt een web als dit?  Is het wel een web?
De bladeren zijn van een paar heggen die door elkaar groeien, misschien zegt de soort  iemand wat?
Elk jaar komen we de foto tegen en we weten nog steeds niet wat zich achter dat gordijntje verschuilt.
Dat het van een spin was geloven we niet, deze kleur en fijne structuur zie je niet bij een gewoon web.
Een paar keer  heb ik gekeken op insectensites maar de afbeeldingen vergallen mijn eetlust tot kokhalzen toe.
De enige plek waar ik iets dergelijks zag was in het Maasheggengebied, alleen waren de weefsels daar witter en zaten op meidoornstruiken.
(foto is van september 1911 met oude camera, let niet op kwaliteit.)
(bedoel natuurlijk 2011…)
–

Sneeuwresidu?

Met schone handen schepte ik flink wat sneeuw in een emmer.
Een deel gooide ik in een vettig pannetje.
De rest  liet ik in het emmertje zitten. Een afgewassen exemplaar waarin ik  ongerepte sneeuw  had gedaan, spierwit, als nieuw.
Toen het gedooid was bleef dit over: vuil water.
Als kind werden we gewaarschuwd dat we geen sneeuw moesten eten. Niemand vertelde waarom, hoogstens kreeg je een vaag ‘er zit van alles in‘ te horen.
Wel, je ziet het.
Maar hoe komt dat nou? Er zat geen vuiltje in toen ik het opschepte, ook niet aan mijn handen.
In het achtertuintje kan ik me geen fijnstof/uitlaatgassen voorstellen, wat in het emmertje achterbleef zijn de gewone dingetjes als kluitjes aarde, vergaan blad, misschien een half beestje. Dat zat er niet in toen ik het opschepte, niet zichtbaar tenminste.
Hieronder een site met uitleg, er zijn er meerdere te vinden bij google maar noemen nergens de inhoud van mijn emmertje.
Het pannetje is wèl schoon.

/is-het-veilig-om-sneeuw-te-eten